Karadeniz’in hırçın dalgaları, on dokuz yaşındaki Marin için bir sığınak değildi artık, acımasız bir hapishaneydi.Karnında sır gibi sakladığı bir mucize, sırtında ise güvendiği adamın ihanetinin sapladığı hançeri vardı. ‘Elâlem ne der’ utancıyla suçlandığı, babasının çaresiz gözyaşları ve annesinin öfkesiyle dolu bir evde kapana kısılmıştı. Marin’in tek kurtuluşu, o sonu belli olmayan İstanbul uçağıydı. Belki de Karadeniz’in bu hırçın denizinden daha karanlık bir belirsizlikdi bu.Marin, Karadeniz’in inadından kaçarken; yüzlerce kilometre ötede, Mardin’in kadim topraklarında, Alaz da kendi kanlı kaderinden ve aşiretinin ateşinden kaçıyordu.Biri ATEŞ, diğeri SU.Biri GÜNEY, diğeri KUZEY.İstanbul, bu iki yaralı ruhu bir araya getirdiğinde, Marin’in hırçın dalgaları Alaz’ın ateşini söndürebilecek miydi?Yoksa Alaz’ın ateşi, Karadeniz’in inadını ilk defa küle mi çevirecekti?“Kader, bu ülkenin iki ucundan alıp bir araya getirmişti bizi.Ben Karadeniz’in hırçın, dalgası dinmeyen deniziydim;o ise ,Mardin’in taş duvarlarıydı.Benim dalgalarım onun duvarlarında kırılacaktı;onun duvarlarıysa, bu fırtınalı denizime inat, dimdik duracaktı.‘Döneceğim Karadeniz. Beni boğduğun denizinde tekrardan dirileceğim. Ha bu da sana Laz kizi sözü olsun!’

Bazı anlar vardır yok olur sonrası ise cehennem olur öylece yanar sonra bizler için o acı çığlıkları başlar aynı şu karedenizin uçsuz bucaksız ölümlerini izlemek gibi. Şimdi fırtanasına katlandığım toprağımdan babamın bana cehennem değil orası cennet olacak dediği mardin`e gelmiştim ama hayatımda sokaklarını babamla sadece bir kere gezip gördüğüm şu Mardin`de adımlarımı atıyordum. Ama bilmiyordum ki hayat bana bir cehennemden gelen kötü birini bahşedeceğini Onu ilk gördüğümde sadece bana şunu söyeldi; "Sen ölmek için değil cennete gitmeden yanması gerek birisin zeylan". Demişti bense ona sadece.. Ölmeden cehennem yaşanıyor ama cennete giden yol sadece cehennemden geçmiyor nivan karahan oğlu. Demekle yetindim

Açlık; sevmeye, sevilmeye, şefkate, merhamete...ve daha fazlasına, öğretmediler de çünkü benim kimsem yok ,yalnızım bu hayatta , gerçi buna hayat denirse. insan başına ne geleceğini cidden kestiremiyor, daha düne kadar insanların gözünde sert, duygusuz, öfkeli ama bir o kadar da içe kapanıktım . hala da öyleyim çünkü bu yolu ben seçmiştim . Eğer gerçek kişiliğimi belli edersem bu hayatta ki en büyük korkum gerçek olurdu.korkumdan dolayı asla dışa vurmadım." Çünkü birini çok seversen onu kaybedersin ve zayıf olan insan kaybetmeye mahkumdur..." Bu cümleyi daha çocuk iken okuduğum kitapta gördüm, gördüm ve aklıma kazıdım. o günden sonra da dışarıya karşı, insanlara karşı, daha acımasız oldum ." Acırsan acınacak duruma düşersin." bu yüzden hep kaçtım insanlardan ,sevmekten korktum, nasıl bir his olduğunu bilmeden sevilmekten korktum. Ama yarının ne getireceğini kim bilebilirdi ki . Nerden bilebilirdim bir gün gelecek ve ben korkularımı aynı anda yaşayacağımı, bugüne kadar kaçtığım ne varsa hepsiyle teker teker yüzleşeceğimi. Ben lalin ; bir gün amansız bir aşka düşeceğimi, ve o aşkın kahramanı olan adamın benim hayatımı güzelleştirirken bir taraftan da darmadağın edeceğini bilemedim. Çünkü o adam hem benim kalbimin hem de hiç görmediğim varlığından bir haber olduğum, ikiz kardeşim alçin `in KATİLİYDİ !!! ve ben ona sanki vicdan azabı olmak için gitmiştim ne de olsa öldürdüğü karısının ikizi karşısına çıkmıştı, oysa hiç aklına gelir miydi böyle bir şey. Ben lalin, sadece kendime nefes olduğum bu hayatta , bir başkası benim nefesimi kesti. Romanın birinde okumuştum; "Vazgeçmeyi öğrenmek aşktan geçmektir". Peki, ben şimdi ne yapacaktım? Gerçekten bu aşktan vazgeçecek miydim? Yoksa beni acı içinde bırakan adamı geriye külleri dahi kalmayacak şekilde yakacak mıydım ? Henüz yolun başındayız, bakalım yol bizi nerelere sürükleyecek...

Yusuf Ali keskinkurt, Yıllar önce memleketini trajik bir olay ile terkeder. Bir daha asla gitmeyeceğini düşündüğü memleketine babasının kalp krizi geçirdiğini duyduğunda dönmek zorunda kalır, bilmediği şey ise sadece memleketine değil sevdasına koştuğuydu…