Eski zamanlarda bir mahalle. Mahallenin ağır abisi mehmet. Mahallenin gözdesi mısra. Mehmet mısra yı severdi, öyle bir severdi ki kendi gözünden sakınırdı. Mısra ise mehmet`e abi derdi, mehmet onun abisi ydi ona göre.

Dram içerir romantizm içerir

dram romantik bir kurgudur

"Sence ben bu yaşadıklarımı hak ettim mi?" Bana söyleyeceği cümlelerde haksız olmadığımı duymak istiyordum. Belki başkaları için abartılacak türden şeyler yaşamamıştım ama bende kendi hikayemde oldukça sıkıntılar yaşamış bir insandım. Kimseden dhaa önce haklı olduğum ile ilgili cümle duymak bile istemeyen ben ondan duymak istiyordum. "Elbet hak etmedin. Kimse bunlari hak etmez." "Bana hak veriyorsun." "Tıpkı senin bana veridgin gibi." İki parmağının arasında sıkıştırdığı sigarayı önündeki kul tablasına doğru götürdü ve bastırdı. "Bunu tekrar etmemi sevmiyorsun ama yine söyleyeceğim." Gözlerimi sönen sigaradan çekip yeşil gözlerine sabitledim. Ve o meşhur cümlesini kurdu. "Bizim ikimizden başka kimsemiz yok."

Annesinin 4 yaşında iken terk ettiği bir kız çocuğu... Babasının annesine benziyor diye şiddet uyguladığı kız çocuğu... Babası pişman oldu derken ondan ayrılmak zorunda kalan bir kız çocuğu... Hayallerinin peşinden koşan bir kadın... Dinine önem veren o kadın... İşte o kadındı Mısra... Herşeye rağmen ayakta olan o kadın... Dini hayatı olan o kadın... Okulu bitirip ilk görevini amcasının yanında yapmaya giden Mısra. Acaba oraya giderek doğru mu yaptı? Acaba orada hayellerine kavuşabilecek mı? Yoksa günah çukuruna mı batacak?