29.04.2024 Başlangıç tarihini bırakabilirsiniz.

Aşk, tanrı, isyan ve insan vücuduna geçmişten günümüze kadar etki eden bütün duyguları yeniden şekillendirmeye ve onları felsefi bir şekilde yeniden yaratmaya geliyorum. Geçmiş yaşantım ve bugün arasında bir köprü kuruyorum. Bildiğim ya da yeni keşfettiğim şeyleri sizlerle paylaşıyorum. DİKKAT: BU KİTAP FAZLASIYLA KARAMSAR DÜŞÜNCLER İÇERMEKTEDİR. EĞER PSİKOLOJİNİZ İYİ DEĞİLSE OKUMANIZ TAVSİYE EDİLMEZ.

Kader değiştirilebilen bir şey mi ki?

Yer altının biricik güzelliği. Bütün doyarın imkânsız aşkı.

Benim kavgam sadece benliğimle değil aynı zamanda yaşandığım hayatla.

"Seçilmiş kan, Eternal." "Kim ben mi?" "Öğreneceksin, sorumlulukların seni ezdiğinde daha iyi öğreneceksin!" Bir kız; geleceği ve geçmişi dengeleyen, bütün sorumlulukları kendine toplayan: karmaların karması..

Işıktan gelen ejderha ve onun şövalyesi. Nereden geldiği bilinmeyen bir güce sahip prenses. Gücünü nereden alıyor kardeşleri de aynı güce sahip mi?

Cennette sıradan bir melek olan Azazel bir gün Tanrı tarafından çağrılır ve artık Azrail olarak dünyada görev yapacağı söylenir Bu isteğe şaşıran ve getireceklerden korkan Azazel bu teklifi reddetmek istese de cesaretini toplayıp reddedemez ama kaygısını anlayan Tanrı ona merak etmemesini, bu işi en iyi şekilde yapacağını söyler. İşte bu eserimizde Azazil`in Dünya üzerinde Azrail görevini sürdürürken çektiği sıkıntıları düştüğü azapları içinde yavaş yavaş oluşan acıma kırıntılarının bir göl gibi büyüyüp Tanrıya kafa tutacak hale gelmesinin yolculuğudur.

"Koştum, günlerce koştum Alvea. Göğe bakıp Aztlan`ı buldum, Denizden vardım Panotlan`ı buldum, Turnaları izledim Ay Gölü`nü buldum, Kanımı denize döktüm Alvea, seni görmeyi umdum. Beyaz Turnalar Ülkesinin En Güzel Kızı, Ben Geldim. Yüzyıllardır seni arıyorum Alvea. Yüzyıllardır."

Yıllardır kayıp olan tüm doğa üstülerin kraliçesi zamanla ne olduğunu öğreniyor. Önce efsanevi melez olduğunu sonra tanrı melezi olduğunu en sonunda ise ejderlerin kraliçesi olduğunu orda kaldığı zaman yaptığı araştırmalarla tüm doğaüstülerin kraliçesi olduğunu öğreniyor.

Ben kendi hayatımın tanrısı olacağım,belki sizinde...

Yüzyıllar önce az nüfuslu bir köyde dünyaya gelen Ares, genç yaşta ailesini kaybeder ve eğitilip asker olur. En genç ve güçlü savaşçı olarak nam salarken esir olarak verilmesiyle bütün hayatı değişir...

Ailesi gece vakti ıssız bir sokakta kanları emilmis şekilde bulan Ayaz yıldız.

Gökyüzündeki savaş ormanın en içinden hissediliyordu. Yaprakların titremesi ağaçların korkusunu gizleyememesinin işaretiydi. Havada kan kokusu vardı bundan emindim. Yavaşça saklandığım dalları araladım, Kar uzaklaşmam için yalvaranla gözlerle beni izliyordu. Beni çeken bu koku birşeylerin ters gittiğini anlatıyordu. Ateşe yaklaşan pervaneler misali beyaz tablo içindeki kızıllığa hapsolurcasına çekiliyordum. Yerde yatıyordu. Beyaz teni.. saçları.. ve kanatları.. O bir melekti. Masallardaki gibi ilahi güzellikteki bu melek şimdi yerde üzerinde tanrının fırçası değmişçesine bir kızıllık içinde yatıyordu. Ölü müydü? Nefes alıyor muydu? Gerçek miydi? Şaşkınlık ve korku içinde uzattım ellerimi.. Teni fırtına kadar sert kış kadar soğuktu. Ölü dedim fısıltıyla gözyaşlarım yarasına düşmeden önce... Fısıltıyla ses verdi soğuk beden; "Yardım et...."

Ve gün doğdu. Güneşin Wrald diyarında doğmasıyla sessizliğe bürünen diyar dansına kaldığı yerden devam etti. Kuşlar şarkı söyledi,rüzgar eşlik etti,ağaçlarsa sakince dinledi. Yunus balıkları, sirenler güneşi selamlamak için kilometrelerce yüzdü.  İnsanlar yüzlerindeki gülümsemeyle bu görsel şölene saygı duyup ayak uydurdu. Wrald diyarı`nın bir tarafı ahenkle dans etmek için uyanmışken, bir tarafı karanlığı selamlayıp Aydede masallarıyla uyuya kaldı. Herkes mutluydu,krallıklar sınırlarını koruyor ve halkını düşünüyordu.Ta ki ilgalar, krallıkların boyunduruğu altında yaşamaktan sıkılarak kendi krallığını kurmaya karar verip büyük savaşı başlatana kadar. Tüm düzen alt üst oldu. Diyardaki renkler soldu,güneş bir daha kendini göstermedi,gökyüzü gri rengini kendine meskeneyledi maviye sırttını döndü. Diyardaki insanlar,hayvanlar vahşileşti. Ağaçlar kurudu,kuşlar dönmemek üzere göç etti. Nehirlerden su yerine kan aktı. Affı olmayan büyük günahlar işlendi. Bir baba bir gün önce sevip öptüğü kızını kendi elleriyle öldürürken, diğer tarafta çoçukluk arkadaşı olan iki gençten sarışın olanı arkadaşının boynunu keserek son oyunlarının oynanmasına neden oldu.Toprak üstündeki kanı istemedi kurudukca kurudu. Tanrılar diyarlarındaki huzurun bozulmasına sinirlendi. Büyük bir tufanla savaşan herkesi yok ettiler. Artık diyarda ki 10 krallıktan sadece 5 krallık hayattaydı ve onlarında bildiği tek şey artık hiç birşeyin eskisi gibi olmayacağıydı çünkü tanrılar sevgiyle baktıkları bu diyarın toprağına artık nefret ekmişlerdi.

Ayana yaratılışın başında kıyametin sonunda varolan bir elçiydi. Daha saflar belli olmamışken günahlar dağıtılmış roller belirlenmişti. Ayana insanlığın yegane değeriyken Tanrıyla arasına girecek olan o varlık şeytandı.Tanrının planları belliydi ama şeytanın planlarını kimse bilmiyordu.

Sadece rüyaydı ama kim için? + Aralarından sadece biri sonsuzluğa karışmıştı ama neden hepsi sonsuzluğun yalnızca azap getirdiğini düşünüyordu? Kadın gitti ve geride yarım kalmış bir aile bıraktı. Parçası olduğu bir aile. Kendisinden geriye yalnızca bir sandık dolusu mektup kalan kadın arkasında bırakacağı enkazın en başından beri farkındaydı. Bunu istememişti, istemiyordu da ama zorundaydı. Gerçekten zorundaydı. Bu somut zincirlerin bedeninde oluşundan kaynaklı bir zorunluluktu. Bu zorunluluğu kendisi seçmemişti ya da uzun uzun düşünüp çoğunluğun iyiliği için yapmak zorundayım gibi bir kanıya da varmamıştı. Silahlar vardı, zincirler vardı ve silahlar alnında yaslıyken zincirler bileklerindeydi. En kötüsü ise zincirler kalbini ele geçirmişti, kalbi de ağzı da zincirliydi. Ve işin acısı, gerçekten öleceğini düşünüyordu; ta ki bambaşka bir gerçeklik onu ızdırap veren kollarına alana kadar. Ne yapacağını bilmiyordu. Kusursuz bir planın içine düşmüştü, bir yandan perişan olan ailesinin yaşadıklarını düşünüyor bir yandan da sahte cenazesinde olanları izlediği anlar gözünün önünde gitmiyor ona krizler geçirtiyordu. Her şey o kadar gerçekti ki, neyin sahte olduğunu neyin rüya olduğunu anlayamıyordu. Gerçekten bir rüyanın içinde olmalıydı. + "Baba," dedi on dokuzuna böyle bir günde basmış genç çocuk içindeki öfkeyle baş etmeye çalışarak. "Annem ölmedi." "Biliyorum babam," dedi otuzlarındaki adam, biliyordu ama bunu öğrenene kadar çektiği azap hâlâ yerli yerindeydi. Oğlunun sahip olduğu öfkeye kıyasla çok daha fazlası vardı içinde ve büyük bir kinle, kucağında tuttuğu on beş aylık minik kızını uyandırmamaya çalışarak kısık sesle konuştu. "Biliyorum oğlum." Devam etti. "Ve onu geri alacağız."

Birbirlerine düşman olarak başlayan bir Melez ve onu öldürmekle görevli Avcıyla bu serüvene Tanrı ve Tanrıçalar`ın katılmasıyla karışır. Döngü`nün Tanrısı, yüzyıllar sonra gözlerini açmıştır ve kendi çocukları olması gereken Melezleri toplamak için yeryüzüne indiği an işler karışır. Çünkü Döngü`nün Tanrısı, çocuğu olarak seçtiği Amari`nin tüm Melezleri katlettiğini yalnızca iki Melez`in yaşadığını öğrenmiştir. Tüm âlemlerden kovulan Melezlerin intikamını almak için uyanan Anastasia ve Alexis`in aslında yanlış Tanrıça tarafından yaratıldıklarını öğrendikleri an tüm güçleri ellerinden kayıp gider. Bu cezanın sonucuysa Döngü`nün Tanrısı tarafından kutsanmalarıdır ancak Doğa Anne olarak bilinen Tanrıça`nın öfkesi hepsini gafil avlamıştır. "Kime karşı, ne için savaştığımızı bilmiyordum ama bunun doğru olduğunu hissediyordum..." "Ne yapacağız? Tanrılara savaş mı açacağız, bizim gücümüz ne ki?" "Tanrıları ve Tanrıçaları toplayın, savaş başlayacak." "Anastasia, bu savaş sizin için... Sizin gibiler için, artık kaçmadan korkmadan yaşamanız için." Sonuçta tüm evrenlerde ve kitaplarda gücü fazla veya farklı olan herkes ötekileştirilirdi... Karanlıkta kalan Melezler için... * "Ölme ve öldür Anastasia, melezlerin yaşamaya devam etmesi için öldür."

Ya Tanrı Olmasaydı ? Ölüm ve Fanilik? Gerçekten sadece ibadet etmek için mi yaratıldın ?

Selam canlarımDaha diğer kurgumu bitemeden başka bir kurgunun hazırlığına başladım bile.Heyecanlıyım çünkü birçok mitolojinin birleşimi olacak.

Kayıp bir diyar ve ayrı kalmış iki ruh... Normania Diyarı 10 krallıktan oluşuyor. Asırlar önce Element Tanrısı Herberch`in dört çocuğu, Su Tanrıçası, Ateş Tanrısı, Toprak Tanrıçası ve Hava Tanrısı; Varoluş Tanrıçası`nın iki, Cennet Tanrısı ile Cehennem Tanrıçası; Yeryüzü Tanrısı`nın iki, Doğa Tanrıçası ve Hayvanların Tanrısı; son olarak Gökyüzü Tanrıçası`nın iki çocuğu Ay Tanrıçası Einal ve Güneş Tanrısı. Çocuklar kendi krallıklarını kurdular ve onlara güçlerinin özünü kullanma özelliği bahşettiler. Ay Tanrıçası büyük bir hata yapana kadar ger şey normaldi.

"Merhaba. Öncelikle **Din-i İslamhristi**, İslam ve Hristiyanlık arasındaki birleşimi yansıtır. Uzun zamandır bu iki dini araştırıyorum, ama hangisi doğru anlayamıyorum. Bu yüzden İslam ve Hristiyanlık`taki ortak, doğru, önemli bilgileri, kişileri ve olayları barış sağlamak için bir kutsal kitaba topladım. İyi okumalar dilerim."

Bir anne, evladı için ne kadar ileri gidebilir? O insanlıktan çıkmayı bile göze aldı. Beşiğinden alınan bebeğini bulmak için, bir kan emiciye bile dönüşmeye razı olan bir anne düşünün. Ve asırlar boyu bıkmadan usanmadan, dünyanın her yerini gezerek evladını arayan bir anne . 1813`te bir İngiltere kasabasında, genç bir kadın cadı zannedilerek yakılmak üzereyken küçük bebeği beşiğinden sessizce alınıp kayıplara karıştı. Yanmaktan kurtulmuş olmasına rağmen acısı çocuğunun kaybını öğrenmesi ile daha da artan genç kadın, yakın bir dostundan, onu kan emiciye dönüştürmesini istedi. Ve bir annenin 1800 `lerin başından günümüze dek süren, asırlardır evladını arama mücadelesi başlamış oldu.

Evren, lanetli varlıkların istilası altında kalırken, Jeager`ların adaleti Ozen`in ihanetiyle gölgelenmişti. Kâinat, bir zamanlar Jeager`ların koruduğu denge ve düzeni ararken, şimdi kötülüğün gölgesinde umutsuzca çırpınıyordu. Ta ki seçilmiş olan, umut ışığı gibi belirene kadar...

Kutsal bir varlık, kaderleri belirsiz kahramanların sınavına tanıklık ederken sessiz fısıltılar her yerde yankılanıyor. Dünyanın kaderi gerçekten bir kitabın sayfalarına mı yazılmış? Yoksa kendi inançlarının yükünü omuzlarında taşıyanlar, bu değişmez görünen yazgıyı altüst edebilir mi? Her adım daha büyük bir fedakarlığı, her fedakarlık daha derin bir sırrı ortaya çıkarır. Eğer kitabın gücü yalnızca tanrılara aitse, insanların kulaklarına kim fısıldıyor? Unutmayın ki aslında bir son, yalnızca yeni bir başlangıcın kapısıdır.