Eğitmenin ilk aşkı olan Zeynep Arden Yılmaz,çaylağı için ölebilecek Karan Kandemir. (Kurgu olduğu için olaylar gerçek değildir.)

Karanlık okyanus`da kaybolan İnci tanesi... "Sen hiç imkansız olacağını bildiğin bir şey için çabaladın mı? Sen hiç her kaybedişte umuduna tutundun mu? Ya da sen hiç en karanlık zamanında, bir ışık aradığın anlarda, o ışığın senin içinde olduğunu fark ettin mi? Belki de bazen kaybolmak, en çok bulduğumuz yerdir. Gerçekten kaybolduğumuzda, kendi gücümüzü ve karanlıklarımızı keşfederiz. Ama bir de gerçek bir yolculuk vardır, sadece kaybolan birinin değil, tüm geçmişini geride bırakıp yeniden doğan birinin hikayesi." "Geçmişin izleri, kalbimdeki en derin yaraya dönüşmüşken, gözlerimde babamın ihanetinin karanlığıyla uyanıyorum her sabah. Her şey yanıp kül olmuşken nasıl hâlâ ayakta kalıyorum, bilmiyorum. Babam beni sattı... Kanımdan olan biri beni yerle bir etti. Ama bu enkazın ortasında dizlerim titreyerek de olsa ayağa kalktım. Çığlıklarımı boğan geceleri susturmayı öğrendim. O yangının külleri arasından yeniden doğmayı, gözlerime beyaz bir gül gibi saf kalan intikamın ışığını dikmeyi öğrendim. Artık her adımım bir hatıra. Ve her hatıra bir yara... Ama hiçbir yara beni düşürmeye yetmez, çünkü ben kendi karanlığımı yenecek kadar güçlüyüm." Karanlığın ortasında kendine bir ışık arayanlara, yıkıntıların arasında saklanıp yeniden doğmayı bekleyenlere ve gerçekleri kitapların büyülü satırlarında bulan tüm herkese...

Bir çığlık koptu acı çeken mahkûmun dilinden, seslik kaplamıştı tüm hapishanenin içinden, korku sarmalasada tüm mahkumları derinden, özgürlük yaşanacatı, tüm bu çığlıkların eserinden. Bir rüzgar sızdı, hapishanenin eski duvarlarının açık olan penceresinden, bir kış ayıydı, bahar gelecekti ardından ama ne fayda ederdi içerdeki mahkumlara, onlar dört duvar arasında sıkışıp kalmışlardı. Bazıları ölmeyi beklerken bazılarının hala umudu vardı. İçeri sızan rüzgar hapishane koridorlarına kadar sızmıştı, bugün kara gündü mahkumlar her şeyden habersiz monoton olan bir gün daha geçireceklerini düşünüyorlardı. Kaçan on bir mahkumun üzerinden on beş gün geçmişti, Kraliçe çıldırmış vaziyette soluğu hapihane kapısında almıştı dün gece, ellinde kralın verdiği mühür kağıddı vardı. Buna sebep olan her kimse ölmeye hazırlanmalıydı. Ama unutuğu bir şey daha vardı ki, bazen insan kendi sonunu kendi getirirdi.

Ben Naz bu benim hayatım hadi gelin beraber bu hayatı doya doya yaşayalım