Yıl 2045 dinozorlar tarafından işgal edilmiş bir dünyada Araz hayatta kalmaya çalışacaktır.

Akasya Çetiner`in abisinin trajedik ölümüyle başlar. Akasya büyüdüğünde abisinin katilleri onun yaşadığını öğrenip onu öldürmek için yıllar sonra onu bulurlar. Akasya`nın yolu bir adamla kesişir ve bu adam Akasya`nın hayatında büyük bir değişim noktasına yol açar. Kızın duvarlarını yıkacak olan bu adam, kızın abisinin katillerini bulmasında ona yardım etmeye başlar. Fakat adam, yaptığı onca şeyi basit bir sebepten ötürü yapmaz. Katilleri bulmak için adamla iş birliği yapan Akasya kendini hem yeni bir hayatın içinde hem de yeni insanlarla birlikte bulur. Adamın kim olduğundan habersiz ...

Mira her gece tam 03:00’te bilinmeyen bir numaradan mesaj almaya başlar. Başta bir şaka sandığı bu durum, giderek daha fazla ciddileşmeye başlar.

"Sen beni benim krallığımda tutsak ettin ve bir gün beni tutsak ettiğin bu krallığın yıkılacak! Ve emin ol ki bu yıkım benim elimden olacak!" ~Tutsak Bir Kraliçe...~

"Her gün aynı. Aynı sokaklar, aynı insanlar, aynı boşluk... Peki ya bir sabah gözlerini bambaşka bir dünyada açsaydın?" Çağrı, hayattan kopmuş, yalnız ve toplum tarafından dışlanmış bir gençtir. Güçlüdür, zeki ve soğukkanlıdır ama kimse onu anlamaz. Monoton bir okul günü sonrası, her zamanki gibi uykuya daldığında… bambaşka bir yerde uyanır. Taş duvarlı bir han… Ahşap masalarda sarhoş adamlar… Orta Çağ’a ait, ama hiç bilmediği bir dünya. Başta bunun sadece tuhaf bir rüya olduğunu sanır. Ta ki ertesi gece gözlerini tekrar açtığında, tekrar kendi dünyasına döndüğünü fark edene kadar. Artık her gece uyuduğunda, bir gün modern dünyada, bir gün Orta Çağ dünyasında uyanmaktadır. Ancak bu geçişler basit bir tesadüf değildir. Çağrı, bilmediği bir kaderin parçasıdır. Her 10.000 yılda bir sıfırlanan bir dünyada, kaybedilmiş zamanı geri kazanmak için seçilmiştir. Ama bir soru hala aklını kurcalar: Gerçek dünyası hangisi? Gerçek kimliği ne? Ve bu döngü nasıl sona erecek?

Lara ve Kaan`ın yoları çocukluklarında kesişti, ama Kader onları ayrı düşürdü. Yıllar sonra İstanbul`da yeniden karşılaştıklarında, aralarında ki Bağ hala aynıydı -bileklerindeki kalpli bilezik gibi.... Ancak bu sefer aralarındaki engeller daha büyükdü. Geçmişin izleri silinmemişti ve bazı yaralar zamanla kapanmazdı. Sevgiyle kurulan köprü, engellerle yıkılabilir miydi?

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

Yolda giderken bir adam tarafından takip ediliyorsunuz ve önünüze çıkan ilk adamın koluna girip onunla sevgiliymiş gibi davranıp yardım istiyorsunuz fakat yardım istediğiniz kişi bir mafya ve sizi dudağınızdan öpüyor..

"Eğer senden vazgeçersem nefes alabileceğimi mi sanıyorsun? Unutma Ela. Ben senden vazgeçtiğim gün, bilki kendimden de vazgeçmişimdir." Hikayeyi daha iyi anlamak için KURŞUN İZİ kitabımı okumanızı tavsiye ederim. Orada yer alan Ömer Asaf`ın küçük çocuğu ve Bayırlı`nın çocuğunun hikayesi. (Spoi olmasın diye cinsiyet yazmadım) Ha o kitabı okumadan okuyamaz mıyım diye soracak olursanız, elbette okuyabilirsiniz ama daha iyi adapte olmak için önce o kitabımı okumanızı tavsiye ederim, karar size kalmış. Bir açıklama yapmayacağım, çocukluktan beri var olan bir aşka adım atacaksınız. Biri büyüyüp asker olurken, diğeri Ömer Asaf`ın emir komuta altında olduğu timin Üsteğmeni olarak karşılaşırlar. Ve hikâye böylelikle başlar.

Kupa kızı ve Serseri`nin hikayesi...