"Çok merak ediyorum Gazel?" Diye mırıldandım sert çıkarmaya çalıştığım bir sesle. Gazel`in yumrukları yavaşladı. Bir süre bekledi ama sonra bana döndü. Acı kahveleri yüzümü incelemeye başladığında benim gözüme ilk çarpan göğsünde, tam kalbinin üzerinde olan ize takıldı ve aklımda bir söz canlandı. Yüreğinde iz taşıyan. Kadının söylediği bu söz geldi aklıma, düşünceler taşmak için yer aradı ama şu anki acım daha baskın geldi. "Neyi?" Diye sordu Gazel. Aklımdaki düşünceleri bir kenara atıp birkaç adımda Gazel`e yaklaştım ve tam karşısında dimdik durdum. Boy farkımız yüzünden başımı kaldırmak zorunda kaldım. Acı kahveleri, elalarımla buluştuğunda benim gözlerim dolmaya başlamıştı. Onunkiler ise cansız bir nesneye bakarmış gibi hissizdi. "Senin gibi aşağılık bir adam, nasıl olurda o çocuklara yemek verip, gülümseyebilir." Gözlerimdeki göz yaşları akmak için çabaladı. Kalbimin külleri tekrar yakıldı ve küller daha da çoğaldı. "Tek vicdansızlığın benim kardeşime miydi?" Dedim sesimin titremesine engel olamayarak. Gerçekten tek vicdansızlığı benim kardeşime miydi? Ne yapmıştı benim Umut`um ona? Neden kıymıştı benim aileme? Gözlerimdeki yaşlara daha fazla tutamadım ve göz yaşları yanaklarımdan süzülerek akmaya başladı. Ben aylar sonra ilk göz yaşımı Umut`un yanında değil, onun katilinin önünde döktüm.

“Bazı isimler fısıltıyla anılır, çünkü yankısı felakettir.” Tanrıların unuttuğu bir aşk, ölümsüzlerden gizlenen bir çocuk ve kadim bir lanetin ilk kıvılcımı... Valhara’nın derinliklerinde, gölgeler yıllardır bir sırrı saklıyor. Kimin doğduğu değil, neden doğduğu sorulmalı. Zamanın yankıları hâlâ duvarlarda çınlarken, kayıp bir ilahın varisi yeryüzünde yürümeye başlar. Ve onun uyanışı, sadece kehanetleri değil, tanrıların bile kurallarını yerle bir edecektir. Valhara, kanla yazılmış bir yeminle yeniden şekillenecek. Ama bazı uyanışlar kurtuluş değil, hatırlanması yasaklanmış bir başlangıçtır.

Bir çift yeşil göze vuruldu ."Geçmişin karanlığıyla yoğrulmuş bir kadın, kurallarıyla hükmeden bir adam. Defne, geçmişin yükünü omuzlarında taşıyan bir kadındı. Her adımında istismarın, nefretin ve sessiz çığlıkların izi vardı. Ayaz ise karanlığın içinden doğmuş soğuk, acımasız ve kimseye güvenmeyen bir mafya lideriydi. Aynı kandan gelen bu iki yabancının yolları yıllar sonra kesişti. Gerçeklerin ağırlığı, sırların sessizliğiyle yarışırken aşk, aralarındaki en büyük savaş haline geldi. Bazı hikâyeler sadece kalpte değil, kurşunların gölgesinde yazılır.

" BU BİR AJAN KİTABIDIR" "intikam! intikam istiyorum. Benden alınan he şeyi ,yıllardır dağ taş demeden aradığım annemin mezarını!" dedim bağırarak. Son söylediklerim onu şaşırtmıştı ama hemen toparlandı. " Sana neden inanayım? " dedi. Bana inamasını beklemiyordum. " Bana inanmana ihtiyacım yok" onaellerinle getireceksin!" Desteğiniz benim için en büyük motivasyon sizden isteğim yorum ve yıldızlarınızı eksik etmeyin iyi okumalar❤️❤️

Öz abisinin okuduğu üniversiteye başlayan Ala Ülkü kendi sınıfında karşılaştığı gayrimeşru abisi ile neye uğradığını şaşırır. Sonrasında ise kavgalı olan iki abisini karşılaştırmamaya çalışır. Tabii, ne kadar başarılı olacak, bilinmez.

Psikoloji bölümünden yeni mezun olan Alev, yeni keşfettiği kafeye gider. Fakat hiç beklemediği anda eline ulaşan not sabrını taşıran son nokta olur. Kafeden çıkıp giden Alev, yolda kanlar içerisinde yatan adamı arabasına aldığında ise başına geleceklerden bir haberdir. Acı, gözyaşı, ölüm, kader... Söyle bana sen hangisine yenildin? ..... " Asıl delilik nedir biliyor musun? " "Nedir? " " Böyle bir dünyada aklı başında kalabilmektir. "

"Sen haklıydın," dedim usulca kollarımı boynuna dolarken. "O gün dediğin her şeyde haklıydın. Büyüdüm ve nankör olmayı öğrendim." Gözlerimin en derinine bakan kehribar gözleri karaya büründüğünde, sinsice kulağına eğilip şu sözleri söyledim. "Gardını al, çünkü beni dönüştürdüğün bu hâl için benden özür dileyeceksin."

Belirsizlik ne kadar da zordu. Bunu normal birine derseniz anlamayacaktır. Çünkü insan bunu ancak belirsizlik çukuruna düşünce anlıyordu. Birde eğer yaşadığınız belirsizlik sevgi üstüneyse eğer ona hiçbir söz söylenmezdi işte... *** Ben Mir Ulaş Koçhan; iki yıl önceye kadar herkesten uzak, kendi başına sadece derslerine odaklanan Mir Ulaş. Şimdilerde ise belirsizlik çukuruna düşmüş, gözü sevdiğinden başkasını görmeyen Mir Ulaş... *** Her şey 2 yıl önce bu liseye geldiğimde başladı. İnsan hani bazen bir şeyleri hisseder ya ben bu liseye geldiğim adım attığım gün anlamıştım buranın bana iyi geleceğini ama bende bilemezdim hayatımın anlamını burda bulacağımı... *** “Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey, Dünyanın en güzel sesinden En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey... Fakat artık umut yetmiyor bana, Ben artık şarkı dinlemek değil, Şarkı söylemek istiyorum...” ~Nazım Hikmet