Adımı çoktandır unutmuştum,

Kimliğimi de hatırlamıyorum,

Sanırım kimliğimde yoktu benim.

Sana anlatamam belki çoğu şeyi,

Çocukluğumun her sahnesi karanlık.

Siyah bir perde inmiş sanki tüm zihnime

Sanırım şefkati sokaklarda öğrendim ben.

Bu yüzden,

İçimi ürperten bir korkaklıkla,

Tereddütlerin gölgesinde

yaşıyorum her şeyi

Sanırım ağlamayı da sokaklarda öğrendim,

Bir insan,

Boğazından düğümlenir mi hayata ?

Peki insanın yüreği

Bir kağıt gibi bükülürümü kendi içinde ?

Sizinde içiniz burkuldu mu hiç çaresizce

Yağmurlu gecelerde

Islanmış, parkların banklarında.

ve sonra kaldırım taşlarında,

yoğruldu, yoğruldu ve yoğruldu yüreğim.

İşte sonra sen,

Bir sağanak gibi indin de ömrüme.

Ardı sıra şimşekler,

Ardı sıra yıldırımlar düşütü yüreğime.

Sana çıkmadan önce yollarım,

Güzergahı unutulmuş

bir yer gibiydi hayatım

Bilincini yitiremeyen hastalar gibi

Anestezik bir sarhoşluğa

hapsolurken zihnim

Sana yoksunluk çektiğim geceler de.

Titreyen ruhumun aksi düşüyordu gölgeme

Ölüm gibi birşeydi seni düşünmek,

Belki de ölmek ti.

Sonra seni sevmek, ve aşık olmak,

Bile bile sürüklenmekti uçurumlara

Kendini boşluğa bırakıp

Tek bir damla yaş gibi

Süzülmekti gözlerimden aşağı.

Birde biliyor musun,

Seni kimseye anlatamamak,

bağıra çağıra seni içime susmak var

onu sorma.. anlatamam işte.

Bilmem ki ,

Kaç kez ölümü yaşadım.

Soğukkanlılığım dibe vurmuşken,

gözlerindeki gamsızlığın gölgesinde.

ve sonrasında silmeye kıyamadığım,

kaç tereddüt geçti de,

kaç sayfada adını yazdım bilinçsizce.

Bilmem ki ,

kaç kez tekrar ettim seni kendime.

Bilmiyorum işte,

yüreğim kaç kez yıkıldı sözlerinle,

ve kendi parçalarına ayrılan,

kaç kırgınlık saplandı içerime.

ölüm gibi birşeydi işte sana gelememek,

belki de ölmek ti.