Bazen uzun bir yol gidersin.
Gittiğin o yolun hiçbir anlamı kalmaz.
Bütün çektiğin cefalar, yorgunluk üzerine kalır,
Sonra en çok kendine düşman olursun
Ömründe ki en büyük pişmanlığını
Kendi ellerinle yüreğine işlersin
Bir yanılgıdır geçip gider hayatından da
Sen bir türlü iyileştiremezsin
İçindeki kabuk tutmayan yaralarını


Kalp en ağır yükleri taşırmış derler
Kalp taşır da o ağır yükleri
Sen kalbini taşıyamazsın ki göğüs kafesinde
Nedendir yaşadığın herşey
Sanki iyi niyetli bir sözle
Teselli edilecekmiş gibi görünür herkese

Ve sen kendi içinde savaşırken tüm benliğinle
Kimsenin umurunda olmaz
Uykusuz geçirdiğin geceler
Kimse bilmez ki yüreğini parçalarken nasıl sabahlarsın
Gözlerin ağlamaktan kör olsa da
Kimse bilmez başına saplanan ağrıların sebebini
Bilmez işte Kendini bir türlü affedemeyişini
Gün gelir kendinle barışırsın da
İçinde kaybettiğin o yıllara ait sızının
Kor bir ateşle dağlanmış ukdesi kalır.