Nüzhet, hayatının olağan akışına bomba misali düşen Emir Kaan’la değişen düzeni ve duyguları ile baş etmek zorunda kalırken geçmişten gelen bir sırla hayatının iplerini elinden kaçırır. Fakat hayat aldığı kadar verirdi. Nüzhet elinden alınan gerçeklere karşılık hayatın ona sunduğu sürprizle tekrar hayatının iplerini ele alırken Emir Kaan’ın bu yeni hayatında hangi rolde olacağı ikisi içinde muammaydı. Her şeye rağmen Emir Kaan’ı affedebilir miydi? Her şeye rağmen gece, gün ışığını kabul edebilir miydi? ☯☯☯ “Ben ölmüş gibi hissederken, hatta neredeyse ölecekken sen yoktun yanımda.” Gözlerini yumdu. Göz pınarlarından yanağına inen damlalar kalbime aktı. Fakat bunları söylemek zorundaydım. Canımın acımasına rağmen, onun acı çekmesine rağmen. “...Sen yoktun, söz verdin ama yine de herkes gibi beni yarı yolda bıraktın.” Sona doğru kısılan sesim hıçkırıklarımla kesilmişti. Kollarımda hissettiğim nazik dokunuşla bir nebze kendime gelerek bakışlarımı ela gözlerine çevirdim. Ağlamaktan, belki de uykusuzluktan dolayı kanlanmış gözlerinde beliren pişmanlık ve acı, onu suçlar gibi söylediğim sözlere beni pişman etmişti. Gülümsedi yine de. Beni teselli eder gibi, haksızsın der gibi. “Yanılıyorsun, ben her zaman yanındaydım ama sen görmeyecek kadar bana kördün.”

“Seninle küçük bir anlaşma yapalım” gözleri ilk defa benim gözlerimi bulduğunda bunun şimdiye dek gördüğüm en değişik gözler olduğunu fark ettim. Yeşil miydi o? Bununla zaman kaybetmeden yüzüme alaycı bir ifade yerleşti. “Ne gibi mesela? Hesabı ikiye bölme anlaşması mı? Ya da bir daha içki ısmarlarken fikrimi alma konusunda bir anlaşma mı?” Aksanlı sesimi duyduğunda hafifçe başını yana eğdi, bu hareketin onu tehlikeli gösterdiğini fark ettim. Ama bu tamamen onun bakışlarından kaynaklıydı. Yeşil, çok fazla yeşil… “Tatil boyunca benimle sevgili olmanı istiyorum” Gülmeye başladım.

İnsan kırıldığında o parçaları birleştirecek insanlar olmalı yanında.

Hayatı zorluklarla dolu olan Deren, büyük bir depresyona girmiştir. Psikolojik sorunlar, depresyon, terk edilne korkusu, Deren`in içini yiyip bitirmiştir. Tek başına markete gitmek istemişti sadece, nereden bilebilirdi ona nefretini ve öfkesini kusacağı bir adam tarafından kaçıralacağını? Uygar Alsavşin. Bu adam dışarı gösterdiği sert, acımasız, sinirli ve öfkeli yüzünü, hayattan onlarca darbe almış, hayata küsmüş, bütün neşesini yitirmiş olan Deren`e gösterecek miydi? Unutmayın, o Uygar Alsavşin`di. En büyük zaafı sevdikleriydi. Ve bir söz verdiyse, onu tutmadan son nefesini vermezdi.

Dilim tutulmuşçasına tek kelime edemiyordum. Tek yapabildiğim derin derin nefes almaktı. Bu halime karşı dudağının köşesi tehlikeli bir gülümsemeyle kıvrıldı. Dudaklarını dekolteme değdirene kadar o tehlikeli bakışlarını gözlerimden çekmemişti. “Dilini mi yuttun yoksa senden uzak durmam konusunda fikrin mi değişti?” “Değişmedi.” Dakikalar sonra sonunda sesimi bulabilmiştim. İtirazımla birlikte dekoltemi hafifçe dişledi. Bu hareketiyle birlikte omuzlarını tutan parmaklarım olduğu yeri sıkmıştı. Şimdiye çoktan kucağından inmiş olmam gerekiyordu. İstemediğim bir şeyi yapacak birisi kesinlikle değildi. Sorun da buydu ya, onu istiyordum ve bunu çok iyi biliyordu. Aksini iddia etsem de bir halta yaramamış, ona karşı koyamamıştım.

Bahar, kendisini takıntı haline getiren yedi bela Ersan`dan kaçarken, limana nasıl ulaştığını bile hatırlamamıyordu. Ancak tek seçeneği limandaki lüks yatlardan birine girmek ve saklanmaktı. Yağız Ege, almak için 6 ay boyunca uğraştığı işini daha kazanmadan kaybetmek üzereydi. Ta ki kapıdan Bahar girene kadar.