"Annesinin yuvasız çiçeği derler ona." "Adı yok mu?" "Nilüfer, kökü olmayan yuvasız Nilüfer." - Nilüferleri bilir misin? Nilüferler pis sularda yetişen, sucul bitkilerden. Başıboş göllerde gezenlerden yani. Benim annem çiçekleri çok severmiş ama çiçekler yuva dediği evinde yetişince güzel gelirmiş ona. Çiçek dediğin kökleri olan, toprakla bütün olan, yuvanın sıcaklığını taşıyabilene denmeliymiş. Annem böyle çiçekleri çok severmiş. Yuva sıcaklığını bilmeyen, evinde yetiştirmesi imkansız bir çiçek olan Nilüferi sevmezmiş mesela. Nilüferlerin ait olduğu yere yakıştığını, asla yuvaya sahip olmayacak bir çiçek olduğunu söylermiş... Ali, Annemin Nilüferi bendim. - 27 yaşında yaşamla ölüm arasında bir kadın. En büyük yarası, yuvası. Bir anda ortaya çıkan geçmişten gelen kurtarıcısı. - Nilüferleri bilir misiniz? Ama Yuvasız olan. - ✉¹ꜱâʏᴇᴅᴇɴ ᴘᴏꜱᴛᴀ: Nilüfer`in mektupları yolda. Posta kutularınıza bakmayı unutmayın.

Babası Güneş, annesi Aysima. Gökyüzünden kopup düştüler yeryüzüne. Onların aşkları büyüktü, engelleri aşılmazdı. Aşmak istediler, Aysima dayanamadı üzerine atılmış çamura, kaçtı sevdiğinden. İstemedi ama olması gerekenin bu olduğunu düşündü ve arkasına bile bakmadan kaçtı. Güneş Aysima’sından oldu. Aysima, karanlığa düşen Güneş’inden.. Bu Güneş ve Ay’ın hikayesi değil. Bu hikaye Mihrimah’ın babasızlığının hikayesi..

Geceyi -atımı- bağladıktan sonra şöylece dolandım çiftlikte. Ne de güzeldi... O sırada babam beni çağırdı "Kızım hadi gel yemek hazır." "Tamam babacığım hemen geliyorum!" çiftlikte şöyle bir dolaştım artık hava zifiri halini almış, gündüz kendini geceye bırakmıştı. Tam o sırada bir silah sesi duyuldu ve bir daha. Öylesine korkmuştum ki neredeyse küçük dilimi yutacaktım. Hemen sesin geldiği yöne doğru koştum bu bizim iki katlı şirin evimizden gelen bir sesti. Eve girdiğimde her yerin yerle bir olduğunu ve cam kırıkları olduğunu fark ettim. sonra aklıma beni buz kestirecek o düşünce geldi... Babam! mutfağa koşuşturdum -babamın olduğu yere-. Sadece 9 yaşında olan ben hiçbir çocuğun görmemesi gereken bir şeyi gördüm, babamın kanlar içindeki cansız bedenini...

"Havlumu ver !" Banyo duvarına asılı duran havluyu arkamı dönemden uzatırken bir yandan da vereceği davet listesini okuyordum. "Davet liseteniz bu kadar. Eklemek istediğiniz başka isim var mı ?" Duşa kabinin kapısı aralanıp çıktığında bende arkasýndan ilerlemeye başladım. Yatak odasının kapısına geldiğinde kapının eşiğinde durdu ve bana döndü. "Kendi ismini ekle. Bu sefer sende geliyorsun ." Tam ağzımı açmaya hazırlanırken yüzüme kapanan kapı ile cevabımı çoktan almıştım. Ben Maral Zâde. Giray Erarslan nın Fedaisi ...

Sadece düşünün: Hafızasını kaybetmiş ve yetim olan bir kız bir kız; hiç bilmediği, ormanın içerisinde saklı olan bir kasabaya ayak basarsa ve o kasabanın reisi ile karşılaşırsa ne olur? Birbirlerinin hayatlarına nasıl dokunurlar?