@hakikat.orucoglu
|
Ah yüreğimin kırgınlığı,
İçimin gizli yarası, Adını seslenmeye korktuğum, Halime kulak ver, Belki, tutulur kalır dilim, Belki anlatamaz sözlerim, Ben, kendi karanlığımda Kayboldum. Bir ışık tut ruhuma, Bir işaret ver uzaklardan Bir söz söyle ki. Tesellim olsun, Sızlayan yanlarıma. Hani kederimi, üzüntümü Hüznümü soruyorsun ya, Yalnızlığımın kederli duruşu sensin Hüznümün kaynağı, Endişem, üzüntüm sen. Gecelerin karanlık ayazında Üşüdüğüm sensin. Kulak ver kalbimin atışına Anla da, izah et halimi bana Yokluğuna sürgün edilen benim Sevdasına susuz kaldığım sen. Bu insafsız, Çaresizliğin için de. İç çekişlerimin, Suskunluğun da. Boğazım düğümlenirken, Sessizdir ağlayışlarım benim. İçime kan gibi damlar, Gözümden akan yaşlarım Sen umutsuca sevdiğim Kendime üzüldüğümsün Kaderimin en nasipsiz gerçeği En uslanmaz deliliğim Göğsüme vura, vura Yaktığım ağıtlarımın sözlerisin Bir uçurumdu gözlerin Gittin de, Savruldum, dağıldım Sanki içim dağlandı Yıkıldı duvarlar üzerime Savunmasız kaldım Ben ki sevda nedir bilmezdim Bile, bile en çok sana yandım Yüreğimin orta yerinden İyileşmez yaralar aldım. |