Bak uyumadım gene

İçimi acıtan her şey geceden çıktı gün yüzüne,

Biliyorsun Sen benim en suçlu yanımsın

Kendimi affedemediğim ömrümün yangısın

Güneşi doğmaz yüreğimin. içimdeki karanlık fırtınalarla büyüttüm seni.

Zehrini kendim akıttım yüreğime

Bu sözlerim yakandan düşmeyen intizarım olsun

Şikayetimdir zabıt tutsunlar bana, zaptedsinler yüreğini.

Ben her şeyin ortaya döküleceği gün

Davacıyım hakkın nazarında...

Sen benim en ağır yaralandığım tarafımsın

Göğsümden vuruldum sana

Kan kaybından değil gamsızlığından öleceğim bilesin.

Her ihanet sahibine döner elbet.

Sen benim gönlümün aklıma ihanetisin.

Bile bile tükenişim.

Bile bile yenilmişliğimsin.

Bunları Bile bile sevmişliğimsin.

Sen de benim gibi, bir namerde yenilirsin.

Sen benim suçlu yanımsın

Kendi kendini kanatan gönül yaram.

Şuramdan, yani yüreğimin dallarından kopartmaya kıyamazdım

Oysa ömrümün geri kalan yıllarına savrulan bir yaprak gibi

sessizce sararıp düştün öylece...

Şimdi nicedir nedir halin.

Kendinle barışıkmısın hayata,

İyimisin değilmisiniz bilmiyorum

Öylece hatırıma geldin işte

Seni sormak istemiyorum aslında

Kendime dert ediyorum kendimi

kendimle dertleşirken buldum kendimi

Öyle işte kırgın ve yaralı bir haldeyim işte

Sanırım insan en çok da kendine eziyet ediyor

aşkın kanun tanımaz, halden anlamaz dünyasında

Senin gidişin beni biraz daha büyüttü hayata

Toz pembe bir hayalin pembesi gitti tozu kaldı