Sahi ne zaman kaybettim yolumu

Pusulası bozulmuş bir gemi gibiyim

Kim incitti kırılmaz dediğim yanlarımı

Kime nazar etti ki gözlerim

Körlüğümü dahi göremez oldum

Sanki bir rüzgara kapılmış da

Savrulmuşum kendimden çok uzaklara

Siz bakmayın sessize alınmış halime

İçimde bir fırtınadır her gece kopan

Odamın soğuk duvarlarına yasladım ömrümü

Annemin sesi yankılanırken kulaklarımda

Çocukluğumun mahcubiyetine sığınıp

Her hatamın ceremesini çekercesine

Her birini ömrüme perçinliyorum şimdi

***

Bilir misiniz

Biriktirdiğin tüm hayallerin

Köpürürken içinde

Kendi hayatını

Bir yabancı gibi yaşamanın

Dibe vurmanın sağır eden uğultusunu

Nefessiz kalan göğsün de boğulmanın

Ve bir başına çırpınırken

Ta en derinler de

Ölümün tekrar eden döngüsünü

Biliyorum

Bir imtihandır yaşadıklarım,

Bu yüzden kimseye sitem etmiyorum

Kendimden başka.

Bu yüzden gömülüyorum işte,

Kendimden uzakta bir başıma...