" Sarıl" Dedi. Sonrada belinden tutup kaldırarak, " Bacaklarını belime dola..." Kız dediğini yaparak çocuk gibi boynuna sarıldı adamın. Yüzünü boynuna gömdü ağlayarak. Toprak ellerini kızın kalçalarının altından birbirne geçirdi. Bu sayede kızı sırtını acıtmadan taşıyabilecekti. Adamlara döndü sonra. Öfkeli bakışlarla konuştu. " Bundan sonra hepiniz karımdan uzak duracaksınız.! İçinizden birini karımın gölgesinin civarında bile görürsem. And olsunki iki kaşının ortasından vururum!" Dedi ve kucağında Yeşim`le odadan çıktı.

Zinar Merxan 22`sinde babası gözleri önünde vurulup kollarının arasında öldüğünde intikam yemini etmiş 25`ine gelmeden de babasının intikamını almıştı. Babası öldüğünde ağalık ona geçtiği için günden güne daha da acımasızlaşmıştı. Bi Doğu`nun acımasız bildiği Azer Ağa gönlünü kendinden yaş küçük bir kıza kaptırmış bu sevdaya kabullenememişti. Kız kardeşi ölmesin diye mecburen o kızla berdel olmuş yeri gelmiş acısını ondan çıkarmak istemiş ama kıyamamıştı. Ta ki bu sevdayı ,aşkı kabullenene kadar. Ezel ise ailesinin acımasızlığı yüzünden kokrtuğu ağaya gelin olmuştu.

İstanbul hukuk fakültesini başarıyla bitirmiş olan Ender Ekin ailesinin yanına Malatya`ya taşınır.Ancak ailesinin tamamen boşanma raddesine geldiğini fark eder.Ve ablası evde yoktu.Ender ablasını bulup eve getirebilecek mi?Yoksa bu girdaptan bir aşk mı doğacak?

İpek, hayalini kurduğu kariyeri elde etmek için her günü mücadeleyle geçiren genç bir kadın. Kuzey ise dışarıdan bakıldığında her şeyi olan, ama içinde hep bir eksiklik hisseden bir işadamı. Hayatlarında, her şey yolundaymış gibi görünse de, içsel boşlukları birbirlerinden habersizdir. Bir tesadüf, bir kafede yollarını kesiştirir. İlk bakışta, birbirlerine yabancı gibi görünen bu iki insan, farkında olmadan birbirlerinin hayatlarına dokunurlar. Kelimeler, paylaşılan anlar ve gülüşler, aralarındaki mesafeleri yavaşça siler. Ama aşk, her zaman olduğu gibi kolay bir yolculuk değildir. Geçmişin gölgeleri, duvarlar ve kırık kalpler, ikisini de test edecektir. Kalp Bağı, duyguların en derinlerine dokunan, kalbin en ince köşelerinde yankı bulan bir hikaye. Gerçek aşkın, bazen sabır ve cesaret gerektiren bir yolculuk olduğunu gösteren bu hikaye, sizi de kendi kalp bağınıza yolculuğa çıkarmaya davet ediyor.

Berdel ile evlenen iki kişi ve istenmeyen bir evlilik. Özgürlüğüne düşkün bir kadın ve kendine pranga olarak gördüğü bir adam... İçinde küfür gibi rahatsız edici ögeler bulunabilir. Rahatsız edici kelimeler bulunabilir herkes bunun bilincinde olarak başlasın. Yayınlanma tarihi. 07.02.02025 KİTAP İSMİ DAHİL KONUSU İLE DE TEK KİTAPTIR (Ç)ALINTI YAPMAYALIM🙏🏻

Düşmanına yazacakken numarayı yanlış tuşlayıp hiç tanımadığı bir kıza aşık olacağını nereden bilebilirdi?

ZERYA💙🖤 Anne ve babasından güçlü olmasını öğrenen Asla kimseye boyun eğmeyen dediğim dedik olan Sadece ziyaret amacıyla geldiği Mardin`e tutsak olacağını bilmeyen, bir yanlış yüzünden töreye kurban olan ama asla, kendi bildiği doğrudan şaşmayan Zerya`nın hikâyesine hoşgeldiniz. * * * Boran elleri ile belimi sarınca bende ellerimi omuzlarına koyarak müzik eşliğinde dans etmeye başlamıştık. Dans ederken onun bakışları benim yüzümden olsa da ben bakışlarımı ona çevirmeyerek o hariç her yere baktım. Şuan hiç o gözleri çekecek hâlde değildim. "Hoşgeldin evine Zerya Arslanoğlu,"dedi uzun sessizliğinin ardından Boran`ın sözleriyle kafamı salladım. "Umarım hoşbulurum Boran Arslanoğlu." "İlk defa seni dinleyip evine kuaför göndermemeliydim, çünkü bu güzelliğinin başka açıklaması olamaz."dedi yine bakışlarını anlamlandıramayarak. "Kuaför göndermesen bile ben yine güzelim Boran ağa boşuna bahane üretme."dedim Gülerek kafasını sağa sola sallayınca yüzüne şaşkınca bakakalmıştım. Ee bu adam gülebiliyormuş. Boran bakışlarını gözlerime çevirerek,"Galiba sende tek sevdiğim özelliğin bu hazır cevaplı oluşun,"dedi "Bu bir iltifatsa teşekkür ederim,"dedim dans etmeye devam ederek Umarım dediğim gibi gerçekten iltifattır da ilk günden onu boşamak zorunda kalmazdım. 💙🖤 Sevgili Okurlarım, Zerya`nın küçük bir ziyareti ile başlayan ama sonu hiç beklemediği bir şekilde ilerleyen hikayesine hoşgeldiniz. Bu uzun yolda kimi zaman ağlayacak kimi zaman kızacak ve kimi zaman ise gülmekten gözyaşı dökeceğinizin küçük bir spoisini vererek kaçıyorum.

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Yalnız Kuş isminde ilk kitaptır. "Hayatımızı mahveden tek şey maskelerini takıp, bize gülümseyen insanlara öylece kanmamızdan başka bir şey değildi." Ailesi yüzünden peşine takılan karanlık adamlardan kurtulmaya çalışan Yalnız Kuştu o. Kaçarken asıl karanlığın kollarına sığındığından haberi yoktu. Karanlıktan korkan bir kadının karanlık bir adamla yollarının karşılaşmasının masalıydı bu. Yalnız Kuş`un masalıydı...⚜️

0542***"Bana bulaşmakla çok büyük hata yaptın küçük hanım, artık istesende kurtulamazsın." 0542***"Bana geleceksin, yatağıma koynuma, kollarımın arasına." Yakamoz: "Sana iyi rüyalar o zaman, çünkü anca rüyanda görürsün söylediklerini." *YENİ BÖLÜMLER HER GÜN.*