"Ulan annem her şeyi bimden alıyordu da gelinini de bimden bulacağını düşünmemiştim" Alya yazın kendine okul harçlık çıkarmak için bimde çalışan bir genç kızdır. Bimde çalışırken mahallenin dedikoducu teyzelerinin ağına düşüp bir aşkın kucağında kendini bulacağını nereden bilebilirdi ki?

Saat gece yarısını geçeli bir saat oluyordu ve o gelecekti. Birazdan evine gelecek ve bende onu görecektim ama gidecekti de. Birazdan geleceği evine yarından sonra belli bir müddet gelmemek üzere gidecekti. Aşağıdan gelen aşinası olduğum anahtar sesi ile görünmeyeceğimi bilerek kafamı uzattım sese doğru. Görmeyecekti o. Biliyordum. O herkesi görüyordu ama bir bana kördü onu da biliyordum. Hayır acıtmıyordu artık, alışmıştım. Alışmıştım değil mi? Kestane rengi saçları alnına düşmüştü tıpkı onu görür görmez gözümden düşen damlalar gibi. Gideceğini duyduğumdan beri dinmiş miydi ki gözyaşlarım? Biliyordum, okumaya gidecekti ama bu ilk defa ondan çok uzak kalacağım anlamına geliyordu. Hep uzak değil miydim zaten ona. Uzaktım, çok uzaktım hemde ama gözlerim görüyordu varlığını, biliyordum nerede olduğunu. Şimdi sadece adını bildiğim bir şehirde yaşayacaktı. Yabancısı olduğum sokaklar getirir miydi onun kokusunu benim sokaklarıma. Evine girdi yine benim varlığımı hissetmeden. Oysa hiç çekmemiştim gözlerimi ondan. Bu kadar hissiz olabilir miydi bir insan bir insana. Normal değildi bu. 📚📚📚 Otobüs kalkacağını anons geçerken onlar da yavaşça otobüsün yanına adımladılar. İşte hepsi bu kadardı. Gidiyordu. Varlığına daha doyamamışken o gidiyordu. Nasıl alışırdım yokluğuna. Beni yine görmezden gelsin ama gitmesin işte. Ben görünmezliğe alışığım, onsuzluğa değil! Tam o sırada uzun saçlı bir kız koşa koşa onun yanına gitti ve sıkıca sarıldı. Ona.. sarıldı. Gözlerim ağlamaktan yanlış görüyordu sanırım. Gözlerimi sıkıca yumup açtım. Görüntü değişmedi. Tekrar yumdum ve açtım. Yine aynı görüntü. O bir kıza sarılıyordu tıpkı kızın ona sarıldığı gibi. Onlar orada ağlarken ben burada tek başıma ağlıyordum. Ben buna mahkumdum işte. Korkaklık edip onu uzaktan sevmeseydim şimdi yanında ben olacabilirdim. Onun sevdiği vardı. Onun o çok istediğim kalbinde birileri taht kurmuştu. Ben buna nasıl dayanacağım. Nefes almakta güçlük çekmeye başlamıştım ve başım dönüyordu. Onu öptü ve otobüse bindi. Onu. Öptü. Sevdiğim çocuk gözlerimin önünde birini öptü. Duvara dayadım ellerimi güç almak istercesine yoksa yere düşecektim. Bacaklarım titriyordu, gözlerim gördüklerini idrak etmekte zorlanıyordu, kulaklarım uğulduyordu kalbimin acı acı atışından. Az önce heyecandan atıyordu hâlbuki. Otobüs çalıştı ve yavaş yavaş çıktı olduğu alandan. İnsanların oluşturduğu kalabalıkta yavaş yavaş ilerlerken o an olmaması gereken bir şey oldu. Onunla göz göze geldik. Anıl Mert ile göz göze geldik. Kızarmış yaşlı gözlerimle göz göze geldi. Çatılmış kaşlarının altındaki gözleriyle göz göze geldim. Ve ben Mina Sezgin, Anıl Mert Sural ile ilk defa bu kadar uzun bir şekilde göz göze kaldık. İlk defa ne o çekebildi gözlerini gözlerimden, ne de ben kaçırabildim gözlerimi gözlerinden. Her şeyin bir sonu olduğu gibi bakışmamızın da bir sonu oldu ve otobüs gözden kayboldu. Ben o gece kendime bir söz verdim. Anıl Mert`i unutacaktım. İlk defa onu unutmak istedim. Gördüklerimi unutmak istedim. Hissettiklerimi unutmak istedim. 📚📚📚 Aşk dediğin ile başlayan cümlelerin çeşitliliği çoktu. Onların aşk dedikleri nasıl olacaktı?

Mahallenin dedikoducularının dedikoduyu fazla abartıp üzerinde durmasıyla başladı herşey...

Çıkmaz, kuytu bir sokakta bulunan Gaile adındaki kafe birbirinden çarpıcı hayatları olan insanları bir araya toplamıştı. Bir insanın yapabileceği kötülüklerin sınırının olmadığını burada öğrenmiştim. Burada dönen entrikalar, kaoslar ve dedikodular izlediğim tüm dizi ve filmleri kesinlikle solda bırakırdı.

Mahalle düşünün her hareketi olay ama bi o kadar birbirine bağımlılar.

Yalandan gerçeğe dönüşen bir aşk (yarı texting)

"Şu Didem yok mu, ne yere bakan yürek yakan bir kız. Çok masum duruyor ama şeytanın ta kendisi." Cihangir elindeki meyve poşetini bırakıp, Didem`in arkasından konuşan manava okkalı bir tokat atarken, "Kes lan sesini!" sesi tüm sokağı inletmişti. Sokağın sonundaki Didem ve yanındaki en yakın arkadaşı Aslı dahi sesten irkilerek, etrafına bakındığında; çevreden insanların Cihangir ve manavın yanına toplandığını gördü. Didem, Aslı`ya "Ne oluyor?" diye sorarken, Cihangir`in, manavın yakasına yapışıp, "Bir daha ne Didem, ne de başka bir kadın hakkında o sikik çeneni açarsan, buraya gömerim seni!" adeta kükrediğini işitti. Didem ve Aslı`nın duydukları karşısında kanı çekilirken, Didem neden hakkında konuşulduğunu merak ediyordu...

Her şey, iki genç kızın dedikodusuyla başlamıştı...