"Dur, kalkma" dedi Mehmet, sesinde hem bir yalvarış hem de bir buyruk vardı. Gözleri, Serin`in gözlerinde kilitliydi. Sonra, derin bir nefes aldı ve sesi daha da alçaldı. "Beni öpersen, özgür bırakırım seni." "Sen..." dedi Serin, öfke ve şaşkınlık karışımı bir tonla. Ama Mehmet, onun lafını tamamlamasına izin vermeden konuştu. "Bir kere olsun," diye devam etti Mehmet, gözleri hâlâ Serin`in gözlerinden ayrılmıyordu. "Bana bir an, sadece bir an için, gerçekten dokunmayı dene... Ben olduğumu bilerek. Sonra istediğin yere gidebilirsin." Serin`in gözlerinden iki damla yaş süzüldü. Bu temas, ruhunu sıkıştıran bir ağırlık gibi üzerindeydi; iğrençlik, korku ve çaresizlik arasında sıkışmıştı. Ama bir şansı olabileceği umuduyla, bu işkenceye dayanmak zorunda hissetti kendini. Mehmet`in hareketleri yavaş, öldürücü bir sabırla sürdü. Serin`in dudaklarına değen her temas, onun için acının başka bir boyutuydu. Yaklaşık otuz saniye süren bu öpücük, Serin`e bir ömür gibi geldi. Mehmet, dudaklarını Serin`inkinden usulca ayırırken, ellerini yüzünden çekmedi. Sanki bu anın sonsuza kadar sürmesini istiyormuş gibi sessiz kaldı. Parmakları, Serin`in yanaklarından akan yaşları silerken, fısıldar gibi konuştu. "Şşh... Ağlama." Sonra, neredeyse varla yok arasında bir öpücük daha kondurdu Serin`in dudaklarına. Bu kez daha kısa, ama daha derindi. Serin, yerinde donakalmıştı. Nefesi düzensizleşmiş, düşünceleri dağılmıştı. İçindeki tüm duygular birbirine karışmıştı. Mehmet, ondan yavaşça uzaklaştı. Gözleri hala Serin`in gözlerinde, yüzünde ise hüzünle karışık bir teslimiyet vardı. Derin bir nefes aldı ve kelimeler döküldü dudaklarından. "Şimdi öldürmeyi başardın işte. Dudaklarınla zehirledin beni." Bir an duraksadı, sanki son bir kez söylemek için kendini toparlıyormuş gibi. "Artık özgürsün, Serin."

Bora ve Gülçin, ateşle barut, Yaklaştıkça yanar, kavrulur umut. İhanet, intikam, aşk ve hüsran, Paris sokaklarında yankılanan ferman. Gökçe ve Altay, kaderin sesi, Birleşir yolları, aşkın nefesi. Kurşunlar susmaz, gölgeler dans, Geçmişin yarası, derin bir sans. Karanlık çöker, son oyun başlar, İhanet, dostluk, kim dost kim düşman? Paris`te son kurşun, yazgıyı yazar, Ya aşk kazanır ya da intikam!

Bir çift göz kaderi nasıl değiştirebilirdi..? -Önceden Wattpad ve 1000Kitaptaydı...

Küçük bir ilçede doğup büyüdüm.Babamı lise yıllarımın sonuna geldiğimde kaybetmiştim evi abim geçimiyle geçindiriyorduk lise son sınıfta abimden para isterken utanıyordum abim babamda. Kalma berber dükkanını işletiyordu. Ben ise gazetede gördüğüm bir ilanla mankenlik ajansına gittim ve ordan manken olarak çıktım başlarda abim çok tepki gösterdi ama şuan ülkeleri gezip abim ve anneme yettiğinden fazla para yolluyor evimizin gelirine destek sağlıyordum . Abim ve annemlerden uzakta yaşıyordum. Bir gün arkadaşlarımla beraber Fenerbahçe maçına gitmeye hazırlanıp çıktık evden ülker stadyumuna gittik. Galatasaray ve Fenerbahçe maçına hazırlanan futbolcuları izliyorduk en önden yerimizi almıştık fakat yandaki adam çok dikkatimi çekmişti sürekli beni izliyordu ve maç bitmişti heee zamanki gibi Fenerbahçe kazanmıştı maç sonu futbolcularla fotoğraf çektirmek için otobüslerinin orda bekledim Tadić ile fotoğraf çektirmek için hazırlanırken arkadan bir el ağzıma kapandı ve beni bayıltı. (Hikayem tamamen kurgudur hiç bir olay kurum gerçek değildir tamamen hayal ürünüdür!) iyi okumalaaar!

Normal bir hayatı olan Miray gördüğü cinayet yüzünden hayatı tepetaklak olur bir yandan vicdanının azabına uğrarken bir yandan kalbinin sesini dinlememekte zorlanır. Bir katile aşık olmak belki de bu dünya da ki en büyük delilikti. Ama bu olayları arkadaşının doğum günü partisinde yaşayacağını da bilemezdi