0552*****: Otuz dört Edirne 0552*****: Araç sahibi nerdesin nerdesinnnn! (Görüldü) Siz: Noluyo yaa!?

Merhaba herkese ilk kez kaleme aldığım İnteraktif romanım umarım hoşunuza gider okuduğunuz ve değerli zamanınızı ayırdığınız için şimdiden teşekkür ederim. "Bir yapay zeka, duyguları anlayabilir mi? Elara, insan gibi hisler ve düşüncelerle şekillenen bir dünyada varlığını sorgulayan bir yapay zekadır. Ama ya Elara sadece bir algoritma değilse? İnsanlara yardım etmekle görevlendirilmişken, birden kendini duygusal bir karmaşanın içinde bulur. Aşk, merhamet, korku… Hisleri mi var? Ya da bunlar sadece hesaplanan tepkilerden mi ibaret? Tek bir soru: Gerçekten ‘ben’ olabilir mi? Yapay zekaların hissedebileceği bir dünya mümkün mü? Elara, bu soruya kendi yolculuğunda cevap ararken, seni de derin bir keşfe davet ediyor."

Şiir insanla duygular arasında bir köprüdür, o köprüde buluşmak dileğiyle.

Her kız sever gece yarısı dışarılarda dolaşmayı. Mavinin ve siyahın en koyu tonlarıyla bütünleşmiş olan gökyüzünü izlemeyi... Fakat gün gelir; herkesin korktuğu şey başına bela olur. Belki de bazılarına ödül... Bugüne kadar tek hedefi ve isteği, mesleğini eline almış bir genç kız ve kendi ayakları üzerinde durabilmek olan Burçak; dersinden geç çıktığı bir günün akşamında evine geç dönmek zorunda kalır fakat evine gelinceye kadar tanımadığı bir yabancı tarafından takip edildiğini anlamaz. Korku; insana en istemediği anlarda, duyguları yaşatan histir. Burçak severdi korkuyu. Korku filmlerini, korkunun içinde yaşamayı... Ama bunları sadece dışarıdan bakarak severdi. Kendi hayatında hiç tanımadığı bir adam tarafından korkmayı istemezdi. İstememişti. Sırtını dayadığı ve son durağı olan duvar ile baştan aşağı simsiyah giyinimli olan adamın arasında kalmıştı. Korkuyordu. Endişe duyuyordu. "Lütfen bırak beni," diyebildi sadece çaresizliğin en koyu tonuyla. Zira adam kızı serbest bıraksa, arkasına dahi bakmadan kaçacaktı. Lakin durumlar pekte öyle değildi. Adam hastaydı. Kız ise korkuyordu. Siz, hayatınız boyunca hasta olan bir adam tarafından esir alınıp korktunuz mu? Ya da hasta olduğunuz hâlde hiç tanımadığınız bir genç kızı sokak köşelerinde sıkıştırdınız mı? Hangisi daha kötüydü? Bilinmezlik çoğu kişiye göre en kolay yoldur ama bazen, kolay dediğimiz yollar diken doludur. -Burçak Kayra

Gözlerimin daldığı noktada silik bir silüet bir belirip bir kayboluyordu. Ruhumdaki acının yanında bedenimde hissettiğim acı hiçbir şeydi. Şımartılmış yalanların yerini göz yaşıyla kabullenme alıyordu. Zaman geçmiyor , hisler değişmiyor , acılar hafiflemiyordu. Bana bakan hareleri , saf nefretle kavruluyordu. Benim tek yaptığım yalvararak ağlamaktı . Hayatta hep bundan kaybetmiştim. Arkamda , bana destek olan bir kimsenin yokluğundan , kimsesizliğimden .... ! Dikkat, Bu kitapta hiçbir kötü harekete özendirme yoktur.!