Kitap Tür Kategorileri

Her kız sever gece yarısı dışarılarda dolaşmayı. Mavinin ve siyahın en koyu tonlarıyla bütünleşmiş olan gökyüzünü izlemeyi... Fakat gün gelir; herkesin korktuğu şey başına bela olur. Belki de bazılarına ödül... Bugüne kadar tek hedefi ve isteği, mesleğini eline almış bir genç kız ve kendi ayakları üzerinde durabilmek olan Burçak; dersinden geç çıktığı bir günün akşamında evine geç dönmek zorunda kalır fakat evine gelinceye kadar tanımadığı bir yabancı tarafından takip edildiğini anlamaz. Korku; insana en istemediği anlarda, duyguları yaşatan histir. Burçak severdi korkuyu. Korku filmlerini, korkunun içinde yaşamayı... Ama bunları sadece dışarıdan bakarak severdi. Kendi hayatında hiç tanımadığı bir adam tarafından korkmayı istemezdi. İstememişti. Sırtını dayadığı ve son durağı olan duvar ile baştan aşağı simsiyah giyinimli olan adamın arasında kalmıştı. Korkuyordu. Endişe duyuyordu. "Lütfen bırak beni," diyebildi sadece çaresizliğin en koyu tonuyla. Zira adam kızı serbest bıraksa, arkasına dahi bakmadan kaçacaktı. Lakin durumlar pekte öyle değildi. Adam hastaydı. Kız ise korkuyordu. Siz, hayatınız boyunca hasta olan bir adam tarafından esir alınıp korktunuz mu? Ya da hasta olduğunuz hâlde hiç tanımadığınız bir genç kızı sokak köşelerinde sıkıştırdınız mı? Hangisi daha kötüydü? Bilinmezlik çoğu kişiye göre en kolay yoldur ama bazen, kolay dediğimiz yollar diken doludur. -Burçak Kayra

Hayatın bir masaldan ibaret olmadığına inanan insanlardan olmuşumdur, her zaman gerçek dünyaya odaklanıp ona göre bir yol haritası çizmişimdir kendime. Olmayacak bir hayalin peşine hiç bir zaman düşmedim, imkansız görünen her şeyden bir adım uzak durdum. En sonunda benim gibi bir karakter oluştu işte; soğuk, nevale, bütün insanlığın nefret ettiği o kıza dönüştüm. Zaman zaman bunun için kendime kızsam da bana bunu yapanlara daha çok kızıyorum. Beni bir canavar olarak büyütüller, her fırsatta bunu dile getirdiler, var olan kötülüğün lanetini sürekli benim üzerime yaydılar. Nefret ediyorum. Onlardan ve kendimden.

Gözlerimin daldığı noktada silik bir silüet bir belirip bir kayboluyordu. Ruhumdaki acının yanında bedenimde hissettiğim acı hiçbir şeydi. Şımartılmış yalanların yerini göz yaşıyla kabullenme alıyordu. Zaman geçmiyor , hisler değişmiyor , acılar hafiflemiyordu. Bana bakan hareleri , saf nefretle kavruluyordu. Benim tek yaptığım yalvararak ağlamaktı . Hayatta hep bundan kaybetmiştim. Arkamda , bana destek olan bir kimsenin yokluğundan , kimsesizliğimden .... ! Dikkat, Bu kitapta hiçbir kötü harekete özendirme yoktur.!