Kalbimdeki sızı geçmek yerine daha da artarken kafamı kaldırıp ona baktım. Kesik kesik aldığım nefeslerle konuşmak adına ağzımı araladım. “Ricardo, tek bir şey soracağım.” konuşmakta zorluk çekiyordum. Gözümden akmak için bekleyen yaşları tutmakta zorlanıyorken dolu gözlerimle ona baktım. “Benden ne istiyorsun?” Endişeli bakan gözleriyle üzerime doğru yürürken ellerimi kaldırıp ona uzattım. “Yaklaşma!” Bu halime bir anlam vermeye çalışıyordu. “Alya, ne oldu?” Olduğu yerde durmuş dediğimi yapıp bana yaklaşmıyordu. “Anlat hadi, ne oldu? Biri bir şey mi yaptı?” “Her şeyi gördüm!” Kelimelerim bir bir ağzımdan dökülürken yüzündeki acı dolu ifade yutkunmamı zorluyordu. “Şimdi söyle, benden ne istiyorsun?” Cevabını içten içe bilirken beklentiyle ona baktım. Arada oluşan kısa bir sessizlikten sonra dudaklarını aralayıp konuştu. “Seni istiyorum.”

Alnında ki ölümcül damarlar belirginleşmiş, dili fırtına öncesi sessizliğe bürünmüştü. Korkulması gereken bu sessizlik ilk defa, tısladı. “Onu öldürmeyeceğim. Onu tutsak edeceğim.” İnsan, yaşarken de öldürülebilirdi. Ve kendi katillerini bir kurbana çevirmesinin en şiddetli yolu buradan geçiyordu. Katili, kurbana çevirmek. Tutsak ederek...