Bir kapının önünde, belki yanlış verilmiş bir kararla en güzel Kasım hikâyemi yazacağımı bilemezdim. Ve bilmediğim bir şey daha vardı: O kapının önünde doğru gibi görünen tek bir kararın, bir gün “Kasım Suçum” olacağını da bilemezdim. Bilemedim. O suç yalnızca senin değil, benim değil... Bu, bizim Kasım suçumuzdu.

Sıradan birinin devamı yani ikici kitabı iyi okumalar😊

Hastanede kalan bir kız numara sallar ve yarı Rus bir doktora denk gelir.

Yaşanmışlıklar belkide insanı olgunlaştiran tek şeydir. Ama bazen öyle yaşanmışlıklar vardır ki...kurduğun cümlenin sonunu bile getiremezsin.

Kafenin önüne gelmiş, motordan inmiştim. İçeriye girdiğimde duvar kenarındaki masada oturmuş beni bekleyen Mirzayı görüp yanına gittim. "Evet, ne konuşacakmışsın benimle?" diye sordu. "Baban parayı kabul etmemiş, gerçekten kardeşinin ölümünü kabul edecek bir abi misin?" Bunu sorduğumda direkt "Sizin paranıza mı kaldık biz" diye çıkıştı ve " Para teklifi yerine kendini evlilik fikrine alıştır" dedi. Onların evi benim ölümüm olurdu ama ben kendimi güvenceye alacaktım. "İstenmeyen bir evlilik mantıklı mı sence?" Diye sormamla gözlerimin içine bakarak " Ben evliliği istiyorum sen diretiyorsun" dedi. O evlilik öyle onun kafasındaki gibi işlemeyecekti, bir evlilik olacaktı ama benim kurallarımla. "Madem benimle evlenmeye bu kadar meraklısın evleniriz ama bu evlilik asla gerçek olmayacak" dedim. Bana baktı "Nasıl olacakmış o?" Diye sordu. "4 ay sürecek 4 ayın sonunda anlaşamıyoruz diyeceksin ve beni evden yollayıp sevdiğin bir kız ile evleneceksin. Herkes beni size ait herhangi bir yerde bilecek ben okuluma devam edeceğim" dedim.

(POLİSİYE ROMANTİK BİR KURGUDUR) Bizim aşkımız, rüyalarımda başlayan; zamanın sınavından geçerek en derinlerimize ilmek ilmek işleyen büyük bir sevdaydı.... Yolun sonunda ise elimizde kalan, Kaybolmuş bir bakış, koparılmış bir gülüş olacaktı. Bir kaza... Yeni bir dünyaya uyanış.... Destansı bir aşk... Kader, bazen aşkın en büyük sınavıdır. İki ruhun zaman ötesinde kesiştiği noktada başlayan bir aşk hikayesi... Zamanla kaderin çizdiği yolun kıyısına savrulan bu iki ruh daha güzel kavuşmaların baş kahramanı olacaktı. Mesafeler bitecek ve biz seninle kavuşmanın en güzelini yaşayacağız sevgilim... Bu hikaye kesinlikle bir hayal ürünüdür. Bilimsel ve tarihi bilgi içermemektedir.

İçimizdeki meyveler serisi 1. Kitap. Seri klişeleri komediyle birleştiriyor. Hepimizin acıları var, bunlar bizim çekirdeğimiz. Hepimizin kişilikleri var, bunlar özümüz. Hepimizin maskeleri var, bunlar da şeftali kabuklarımız. Aslında hepimiz birer şeftaliyiz. Ve ben aslında bir Nektariye aşık oluyorum. Bu hikaye şeftalinin nektariye aşık olma hikayesi. Ha, unutmadan. Bir de şeftalinin gerçek ağacını bulma hikayesi var. Beni ağacımdan koparıp yanlış sandığa koymuşlar. Biz beş şeftaliyiz ama birimiz karışmış.

Ben Süveyda bir kalp ağrısı Bir lotus çiçeği gibi çamurda bile çiçek açmak için çabalayan "yaşamak çok nadir rastlanan bir şeydir Çoğu insan sadece var olur ve ben sadece var olmak istemedim Ben herkese adaletin var olduğunu göstermek istedim Aldığım davalarla da bunu göstermeye devam edeceğim" diyen güçlü kadınım ben Ben Süveyda Devrim bu hayattaydım Ben bu hayatı yaşadım Sayısız savunma yaparken kalbimi yanlış bir adama kaptırdım Ama doğru kimin umurunda Doğru kime göre doğru ki Ben Süveyda Devrim hayatımda hiç bir pişmanlığa yer vermedim Ben hatalarımı, yanlış kişiye atan kalbimi bile kabul ettim Sizde beni kabul edip sevin olur mu Ben Alaz Kayalar Bu hayatta her savaşı kazandım Ama küçücük bir kalbe yenildim Bununla her zaman gurur duyacağım Sizde bir kalbe yenilmekten korkmayın olur mu

Kırık dökük sokaklar, kararmış gökyüzünün örttüğü bir gece… Bir damla, başka bir damlayla birleşir ve ardında hiçbir iz bırakmadan kaybolur. Bazen en keskin acılar, başka bir acı ile birleştiğinde yok olur. Ama kimse, niyetlerin başladığı yeri ya da sonlandığı zamanı bilemez. Talia da bilmiyordu; bir sırrı çözmeye çalışırken, o sırrın içinde kaybolana dek. Şimdi, her adımda karanlık biraz daha derinleşiyor, her düşünce biraz daha bulanıklaşıyordu. Gözleri, geçmişin yaralarına takılı kalırken, kulaklarında eski bir melodinin yankıları duyuluyordu; tıpkı kaybolmuş bir zamanın hatıraları gibi, bir ilahi gibi. Ve o sır, zehir zemberek hayatına karışıyor, dudaklarında tatlı bir zehre dönüşüyordu; her kelime, her bakış, yavaşça zehirli bir dokunuş bırakıyordu. Bir zamanlar sormaya cesaret edemediği sorularla yüzleşirken, içinde kaybolduğu bu karmaşık dünyanın derinliklerine çekiliyordu. Ne zaman durduğunu, ne zaman başladığını hatırlamayacaktı. Kalan tek şey: Kırık dökük sokakların gölgesinde, zamanın kaybolan izleriyle örtülü bir hikayenin başrolü olmadığı bir masal olacaktı....

Pencere Kenarındaki Çiçeğin, sahibi ile olan dostluğu.