intikal bilen subaylara

Münhaniler ve izmaritler arasında

Yürütürken şu postallara sıkışmış fikriyatı

geçti yıllar bir mermi sükûtuyla

yaşamı bile anlamamışken

bir şeyler için ölmeyi öğütledik

kendimize ve ötekilere

ve ölmemek için öldürmenin

zaruretiydi gerçeğin beyne

balyozla çivi çakan demir bileği.

büyük adamların ve büyük sözlerin

en sessiz küçük harfleri

olmanın bedelini en yoğun

fiziksel yorgunluklarla öder iken

bir münhaniden diğer münhaniye

koşturduk, çıkamadık haritadan dışarı

haritadan dışarı çıkmanın her türlüsü

herkese karşı bir şekilde ihanetti

bu her şeyden ve herkesten

çok korkutuyordu bizi.

ellerimiz arasında soyarken beyin kabuğunu

hayata karşı nasıl çıplak

ve kimsesiz kaldığımızı göremedik.

sonra kadınlarımız bize aşkı sordular

küs babalarımız evlatlarını

dostlarımız vefayı

ve mollalar allahı

her şeyi kaybederek bulmuştuk oysa

yaşamak hevesini

işin aslı

biz bile bunun farkında değildik.