kalbim

bir yaprak gibi koptu

senden ey ülkem!

denizini bulmuş balıklar gibi

yatıyor tabutunda şimdi o çocuklar

büyük bir insan mezarlığına dönüştü memleket;

ölüler genç, yaşayanlar fikir tetikçisi.

evinde sobası yanmayan çocukları

cehennemle korkuttular

oysa en iyi ben bilirim

geceki duaları kabul olmayan çocuklar

küs kalkarlar allah'a

muhammed muhammed diye dövdüler

muhammed'in çocuklarını

buna şahit oldum

bunlar hep senin çocuklarındı ey ülkem

bize kimsenin umursamadığı genç ölüler kaldı

kalbim içe katlana

katlana bir bohçaya dönüşüverdi

öyle sessiz kustu herkes kederini kendi içine.

kalbim bile duymadı kalbimin ağladığını

ve ben insanın acı çektirmedeki ustalığının

sınırları olmadığını öğrendim evrende

böylesi kibir nasıl dağılmıştı yeryüzüne

oksijenin olmadığı yerlerde bile buna hep şaşırdım

dünya bizim için bilmediğimiz sıkıcı bir film olmuştu

anlamıştım bitmesini beklemekten başka çaremiz yoktu

dünya manyaklarla dolu bir yer oldu

bize gökyüzü kaldı

kanatlarımı ne zaman vereceksin tanrım