Bilinmeyen numarayla aşk mı ? Bundan emin miyiz :D

Hazan Kara. Lavanta kokulu Hazan Kara. Cehennemin içindeki en günahsız mahlukat. Bir kukla. Ufak bir çocuk, Hazan Kara. "Ben neşeyle gülen küçük bir çocuktum aslında ama beni öldürdüler.* Hayallerimi, umutlarımı, gülüşlerimi toprağın altına canlı gömdüler. Ruhum sıkıştı, daraldı, patladım. Yeniden doğdum şimdiki ben olarak. O küçük, güzel, sihirli çocuk hep içimde ukte kaldı, kendi içindekilerle. Bütün sevinçlerim kursağımda kaldı. Bütün insanlara yabancılaştım. Ama en çok da kendi insanlığıma uzaklaştım. Bir şeytana evrildim zamanla. Merhametimi, neşemi, gülüşlerimi çaldılar hali hazırda kurak olan bir topraktan çiçek yolar gibi. İlk usul usul yaklaştılar, sever gibi. Narince okşadılar. Yalnız hızla uzaklaşırlarken köklerimi gördüm ellerinde, gözlerinde belli bir gurur. Bir hayatı söndürmenin gururunu haykırıyordu gözleri yumrukları arasında ve ayakları altında renk renk açan çiçekleri ezerlerken çöp gibi. Tek bir tane de değillerdi. Onların ruhuma açtığı oyuklarına başkaları da nefret tohumları ekti çünkü. Kurak toprağımı suladılar. Ben iyilik için savaşırken bir damla suyu esirgeyenler yeşillendi etrafımda. Oradan biliyorum. Hatta -çok gülünç aslında ama gülerken sızlıyor kalbim. Pek gülemiyorum insan içinde acıdığından canım, neyse- can oldular bana söylediklerine göre, canımı aldıklarından bir haber. İşte ben o zaman soldum. Zamanını doldurmuş bir zambak gibi boyun büktüm. Rengimi, kokumu beni ben eden varlığımı söktüler içimden hali hazırda. Şimdi bir köşede gözleri esasında akmaya hazır yaştan parıldayan ama sevinç ışıltıları sanılan kimsesiz bir çocuk var ve diğer bir kenarda da yabancı bir kadın. Kim acaba? Tanımıyorum pek. Bir tek kokularımız ortak. Zavallı. O da ölüm kokuyor. Aynı benim gibi. Nasıl da benziyoruz öyle. Neyse.

🏆wattpad RomanceTR gençlik rüzgarında savrulanlar okuma listesinde!🏆 "Ve sen, Bağ Bozumu Tanrısı, kırılan kadehler de artık sana kaldırılacak..." Tiyatro oyunlarıyla ve takımıyla ünlü bir okulda okuyan Hazan, her yıl yapılan ve tüm okulun katılması zorunlu olan tiyatro takımı seçmelerine katılır ve takım kurulduğundan beri olan düzenin aksine katıldığı yıl takıma seçilen tek kişi olmasıyla okula nam salar. Tiyatro oyunculuğuna okulda başlayıp ileride büyük bir tiyatro oyuncusu olma hayaline kapılarak takıma katılan Hazan`ın önünde, en az hayali kadar büyük bir engel vardır: Bağ Bozumu Tanrısı olarak anılan Reha Vuslat Mahidar. Takımın en iyi oyuncusu ve çoğu oyunun ana karakterini canlandıran Reha, Hazan`ı kendine bir tehdit olarak görür ve aralarında büyük bir rekabet başlar. "Sen bana kaldırılan onca kadehten birisin, Hazan. Oysa kimse senin ne değerli şaraplara konuk olduğunu bilmiyor..."

🩸✨️Han jisung ve lee felix telefon şakası yaparken gerçekten eve gelen 2 mafyayla don(a) kalırlar... -Beyefendi polisi aramadan çıkarmasını evimden? -polise ne diyeceksin? Biz insanların huzurunu bozarken gerçekten geldilermi? Şimdi çekil önümden sincapcık.

( küfür ve cinsel içerik vardır lütfen dikkat ederek okuyun.) Bir minnet borcu idi berdel`i kabul eden genç kız için bu. Bir kurtarış idi berdele mecbur kalan genç adam içi. Çolak ağa dewran ve Mardin`in deli kızı mihra.

Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları ekmiştim. Benden nefret etmelerine neden olduktan sonra da arkama bile bakmadan hepsini terk etmiştim. Yıllar geçmişti ve şimdi geri dönüyordum. Kalplerine nefret tohumu ektiğim insanların karşısında duracaktım ve bundan bir saniye bile nefret etmeyecektim çünkü ben bunu hak etmiştim. Onlara yalan söyleyip, kendimden nefret ettirdiğimde geri döneceğimi asla bilmiyordum. Bunu planlamamıştım, hayat söylediğim yalanın cezasını çekmem için beni tekrardan buraya göndermişti. Kaçtığım yere, koşarak geri dönüyordum. Vuslat Mahallesinden bir sonbahar akşamı kaçmıştım ve yine bir sonbahar gecesi geri dönüyordum. Karşılaşacağım her şeyi önceden biliyordum. Bütün mahalleli benden nefret ediyordu çünkü onların sevdiği insanların kalbini kırmıştım. Çünkü ben onları, ailem dediğim insanları paramparça etmiştim. Geri döndüğümde neler yaşardım, hayat bana ne getirirdi bilmiyorum ama Vuslat mahallesine adım attığım andan itibaren savaşmam gerektiğini biliyordum. Beni orada istemeyecekleri ama ben orada kalacaktım. Hatamın bedelini ödeyecektim ve bana bunu kalbini ilk paramparça ettiğim insan ödetecekti. Hatamın acısını herkesten daha çok kırdığım kardeşlerim ödetecekti. Geri dönüyordum ve artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Her şey eskisi gibi olabilir miydi yoksa her şey daha da mı karışacaktı bilmiyordum ama savaşırken sadece onlarla değil kendimle de savaşacaktım. Savaş başladı, yere ilk ben düştüm. Savaş devam etti, ayağa kalktım. Savaşın sonu gelecekti, kim kaybedecekti, işte asıl mesele buydu.

Bir aile sırf erkek bebek istedikleri için yeni doğan kızlarını başka bir ailenin oğlan bebeği ile değiştirirler. Bu değişiklik kaderi ne kadar değiştirebilir? Komiser Berzan Pamir Dağran, bir seri katilin peşindeydi. Ülkece aranan bir seri katilin peşindeydi ve o seri katil ile yollarının kesişeceğini hiç kimse bilemezdi. Kavim Erge bile onu arayan komiseri aslında bebekliğinden beri tanıdığını bilemezdi. Bir kıvılcımla başladı onların kaderi, yavaş yavaş alev aldılar. İkisi de fark etmedi ateşler içinde kaldıklarını. Ateş onların kalbine kadar işledi, kalpleri tutuştu ve aşk onları kalpsiz yapacak kadar yaktı. Bu yakılan kalplerin hikayesi. Şimdi soruyorum sana, aşk ne kadar yakar bir insanı?

Kader bağlamıştı birbirlerine ağı. Kaçamazlardı bile. Kaçamazlardı bile isteye. Bir sahil tanıştırdı onları. Yine bir sahil yıktı bütün aşkı. Hayat yaptı yine cilvesini. Bağladığı iplerin üzerine taş yığını döşedi. Koca bir duvar ördü. Kimse de yıkmak istemedi bunu. Bozmak istemedi karanlık yolu. Şarkıcı bir kadın ve doktor olan bir adam. Kimdi şimdi bu aşkta yanan? Acı mı istiyorsun? Acı vereceğim. Ölmek mi istiyorsun? Nefesini keseceğim. Gidiyorum. Acı çekiyorum. Ve bu duyguların hepsine dayanarak veda ediyorum. Vedalar acıtır. Ancak bu veda ciğer bırakmadı.

Koş, saklan, gerçeği gizle ama asla babana itaatsizlik etme!Hayatı boyunca prangalarıyla birlikte yaşayan Aleda İren özgürlüğüne kavuşmayı bekleyen bir kelebekti. Özgürlüğüne kavuştuğunu düşündüğü an darbeyi yedi. Tepetaklak olan hayatının bir daha düzene giremeyeceğini düşündüğü vakit rahmine düşen bebeğinin haberini aldı.Ya bebeğinin babasına haber verecek ve kurtulacaktı ya da babasının onu evlendirmek istediği kişiyle hayatını mahvedecekti. Ölüm yalnızca fiziksel değil ruhen de olabilirdi.

İdal’i yakın arkadaşları defalarca kez uyarmasına rağmen İdal Tuğra’ya çocuğa aşık olmuş, kedisini çoktan kaptırmıştı sonunda pişman olacağının farkındaydı ama ya olmazsam umuduyla devam ediyordu

Bizi ikiye böldüler sevgilim, Gıkımızı çıkaramadık.

Geçmiş bazen geçmezdi, geçmiş geçmiştede kalmıyordu acılar nasıl unutulmuyorsa onun gözlerinin Kehribarlığıda unutulmamış aklımın bir yerlerindeydi 🌻

Sevgisi evren tanımayanlara... Sevmiştim, uzaktan uzağa. Acı çeke çeke. Kendimde ona tüm bu duyguları açıklayacak cesaret yoktu. Kaldı ki, onunla bir kere bile göz göze gelmemiştik ki. Sahi, adımı bile bilmeyen birine gidip nasıl olurdu da `seni seviyorum.` diyebilirdim? Ona açılacak olursam öyle herkesin herkese söylediği gibi kuru kuruya sevdiğimi söylemezdim tabi. "Seni seviyorum. Evet, seni öylesine çok seviyorum ki bunun bir takıntı olmasından korkuyorum. Sevmesem bilir miydim her öğlen kahve içmezsen ders çalışamadığını? Bilir miydim, çok yorgun olduğunda saçlarını karıştırdığını? Bilmezdim tabi. Bilmezdim. Adını bile bilmezdim tıpkı senin gibi. Ama biliyorum. Çok düşündüm. Bu bir takıntı değildi çünkü senden bir beklentim olmadı. Çok hayal kurdum ama bunları gerçekleştirecek kadar özgüven sahibi de değildim. Tüm bu olumsuzlukların yanında tek bir şey olumluydu. O da seni sevmem. Beni sev diye söylemiyorum. Sadece bil. Kötü hissettiğinde sana duvar olabileceğimi. Birazcık bile karşılık beklemeden ve gram umutlanmadan. Bana gülümsersen bile umutlanmam ben. Seni sevdiğimi bil, yalnız hissetme diye bil." Ve yeter ki bana bir kere gülümse... ________ Not: 7 bölüm + 1 özel bölümlük, kısa kitaptır.

6 yakın arkadaştan ya içlerinden biri onlara ihanet ederse

Ortasında kaldığım duruma baktığımda aklımdan, okuduğum sayılı kitaplardan birisi olan `Minik Kurbağa Kurbi` isimli kitaptan bir cümle geçiyordu. Hayatımız her an değişebilir. Minik Kurbağa Kurbi`nin hayatı annesinin hastalanmasıyla değişiyordu. Babasıyla birlikte ev işlerini idare etmeye çalışıp, sıçıp sıvıyorlardı. Annesinin yokluğunu çekiyor ve çokça dramaqueen`lik yapıyordu. 32 sayfalık kitabın 30 sayfasında zırlıyordu Kurbağa Kurbi. Yine de favori kitabımdı, kişisel gelişim adına epey faydalıydı. Benimse hayatım sınıfımıza yeni bir öğrencinin gelmesiyle değişmişti. Birbirine dayayarak, sınav vakti kantinci Tarık Abi`yi bile olaylara dahil edip kopya çekerek, kızlar tuvaletinde kapıların arkasında WhatsApp kız grubu kurarak, siyaset konuşarak, maç kritiği yaparak, akşamları sahilde buluşarak ve kıyafet-telefon kontrolünden kaçarak geçirdiğimiz günlerin içine bomba gibi düşen bir öğrenciyle... Mert Karan, ezeli rakibim...

Derin`in savcılık kariyeri, adaletin karanlık koridorlarında ilerlemesini sağlayan bir ışık gibiydi. Cesur ve kararlı adımlarla, adaleti arayan genç savcı, aynı azimle sevgilisiyle ilişkisini sürdürüyordu. Ta ki gerçekler, yüzünü saklıyor sandıkları kadar derin olana dek. Bir gece, Derin`in dünyası paramparça oldu. Sevgilisinin en yakın arkadaşıyla ihanet ettiğini öğrendiğinde, öfkesi ve hüznü arasında sıkışıp kaldı. Ancak ertesi sabah, hayatının olayları daha da karmaşık hale getirecekti. Sevgilisinin aldattığı genç kadın, ölü bulundu. Polis, sırların ve yalanların ardında yatan gerçeği çözmeye çalışırken, Derin`in de karanlık bir yolculuğa çıkmasına neden oldu. İhanetin ve masumiyetin bedelinin ne olduğunu öğrenirken, Derin`in karşısına çıkan her ipucu, daha da karmaşık bir hikayenin başlangıcını işaret ediyordu. Karanlıkta kaybolmuş güveni ararken, Derim hem gerçekleri aydınlatmak hem de kendi içindeki yaraları iyileştirmek zorundaydı. Ancak her adımında, gölgelerin izleri onu daha da derinlere çekiyordu. Duyguları tekrar tekrar yaşardık. Tekrar yaptıklarımızdan pişman olurduk, yine ağlardık yine nefret ederdik. Ama Derin tekrar aşık olabilir miydi? Özellikle karşısında ona elini uzatan adama?

20 yıl önce hayatı tamamen değişen Leyla, bazı gerçekleri öğrenmesiyle işler değişir. Hayatının korkunç bir intikama kurban gittiğini öğrendiğinde işler değişecek ve 20 yıldır açık olan hesap kapanacaktır.

Karnımda taşıdığım neydi? Deli doluluğun acısı ağır mı olacaktı? Ben Hüveyda. Henüz 19 yaşında en ağır imtihana tabii tutulmuş, deli doluluğu elinden alınmaya çalışılan bir genç kız. Herkesten uzak bir şehirde, ya kendimi bulacaktım ya da onu.

"Gece olunca saçlarından severek uyutacağım seni az daha dayan" O gece bu sözleri sarf etmişti bana Ekin Arel. Hayatımda ki en güzel andı. Bir enkaz`ın içinde kalmış, onun beni kurtarmasını bekliyordum. Hayatın hiçte adil olmayan yönleriyle savrulsam da ben bir çift ela göze tutunmuştum. "Benim güneşim senin ela gözlerinde saklı" diyerek sarılmıştım o gece ona. Ekin Arel benim kalbim de kocaman bir yaraydı. Asla kapanmayacak olan. Bunu o gece anlamıştım.

Hatırladıkça kanım donuyordu. Çığlıklarım ne fayda, hiçbir şey kâr etmemişti. Kirlenmiştim. Hemde çok... ruhum daraldıkça daralıyordu. Tenim ne kadar da pisti. Nesefesim kesiliyordu sanki. "O pislik yanımda uyurken nasıl kaçacağım." Mırıldanmaya başladığında uyanmaya başladığını anladım. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Soluk soluğa okuyacağınız bir kitap sizleri bekliyor.

"Ne koyacaksın onun adını?" "Onun adı Mira olacak. Ama herkes onu, Şahmaran olarak tanıyacak." "Şahmaran..." "Hoşgeldin Şahmaran. Yolun hep yaralarla ve ölümlerle dolu olsun." Aileler vardır hayatta. Bazılarının ailesi kendisidir aslında... Şahmaran, 24 yaşında çalışan bir avukattır. Ya da seri katil mi demeliyim? Kendisinin ailesi olmuş, her düştüğün de kendisini kaldırmış bir kadındı Şahmaran. Ama artık yanında birisi daha olacaktı. Peki o kimdi?

" Görünüşüm, beni hiçbir zaman rahatsız etmemişti çünkü ben eski ben de olsam aynı bedendeydim. " Hayatımızdaki stres, kaygılar bize çok şey yükler. Bazı hastalıklar, bizi hayattan bile koparabiliyor Hikayemizdeki Buğday karakteri`nin vitiligo hastalığına yakalanmakta ve bölgesel olarak vücudunda Beyaz Lekeler çıkmakta, gün geçtikçe büyümekte... Buğday`ın bu hastalığının çözümü, tedavisi olmamakta erken tehşis edilirse bu süreçte lekelerin çoğalmasını ön görülebilirdi. Bu hikaye Buğday`ın hayatında yaşadığı sıkıntılar sonucu strese bağlı oluşan vitiligo hastalığıyla savaştığı bir konuyu ele almaktadır, iyi okumalar dilerim...

(Bölümler uzundur.) Yıllar önce öldü diye gösterilen ve karanlık bir odada renklerin ne olduğunu bilmeden, ışığı görmeden büyüyen bir kızın hikayesi. BU HİKAYENİN HİÇ BİR KURUM VEYA KURULUŞLA ALAKASI YOKTUR. İÇİNDE OLAN HER ŞEY TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. (Kitabın adı Gri Asker fakat asker ve askeriye, olayların içinde aman aman geçmiyor.)

Bu hikaye Melis`in babasının mesleği için ailesiyle İstanbul`a taşınması sonrasında başına gelenleri anlatmaktadır. Peki ya siz iki kişi arasında kalsanız, kalbinizi mi yoksa mantığınızı mı dinlerdiniz?

Fiyatlarının paha biçilmez olduğu mobilyalardan oluşan kocaman bir yatak odasında tutsak olduğumdan mıdır içimdeki bu kapana kısılmışlık? Ya da altın kafesteyken bile çöplüğümü özlediğimden midir? Aklıma o mavi gözleri geldi. Ondan nefret ediyordum. Beni zorla kendine bağlayarak ona aşık olmamı bekleyecek kadar kafasızdı. Bana aşık olduğunu söylüyor ama aynı zamanda beni tutsak ediyordu. Ben tutsak olacak kadın mıydım? Asla! Bunları düşünürken sinirle elimi yere vurdum. Aylardır tek bir kelime etmiyordum. Konuşmayı unutmuş bile olabilirdim. Bu evde benliğim solup gidiyordu. Sayısız kez kaçmaya çalışmıştım ama nafileydi. Adam her yere koruma koymuştu. Ne zaman bir plan yapsam planım alt üst oluyor, her seferinde dönüp dolaştığım yer bu oda oluyordu. Ben bu düşüncelerle boğuşurken bir ayak sesi duydum. Kapı yavaşça açıldı, içeriye giriyordu. Arkamda sakladığım bibloyu sıkıca tuttum. Odada tek bulduğum sert cisim bu bibloydu. Bir... İki.. Ve üç... "Konuşmayacak mısın?" Aynı onun gibi ben de hissiz bir şekilde yüzüne baktım. İçimden `şimdi görürsün sen konuşmayı` dedim. Onun beklemediği anda elimde tuttuğum bibloyu tam kafasına attım. Bam! Lanet edilecek kadar hızlı refleksi ile eğildi. Biblo büyük bir sesle birlikte onun kafasını kıracağı yerde kapıyı paramparça etmişti. O da ben de şok olmuştuk. Kendini hemen toparladı, her zaman dağılan ben toparlanan o oluyordu. Benimle alay eder gibi gür bir kahkaha attı. "Ben ancak istediğimde ölürüm güzelim..."