Geçmiş travmalar, varoluşsal sorunlar, kimlik belirleme sorunları… İki karakterin aşk yolculuğunda aşması gereken problemler…

Aynı yetimhanede büyümüş 4 arkadaş.. Kardeş gibi bilinmişler. Fakat 3 erkek 1 kız kardeşlerinin bir mafya tarafından araştırıldığını fark edince işler değişir..

Ve Külkedisi masalına Sekiz’i dahil eder…

Masum bir balerin kızla mafya olabilir mi? "Seninle evlenmek istemiyorum." "Her istediğimiz olsaydı şuan yatakta olurduk bebeğim."

Ana sınıfı öğretmenliği yapan ada bir gün kaçırılacağından habersizdi

Genç bir moda tasarımcı ve aynı zamanda adı bilinen bir yer altı mafyasının inanılmaz karşılaşması. Zamanın ötesinde,belkide akıllara hiç gelmeyen yerlerde barınan bir aşkın öyküsü.Nefretin aşka dönüştüğü ama gerçekliğin aynası bir kitaba hoşgeldiniz. Ana karakterimiz Kiraz`a gelen bir gmaille başlar her şey.Bütün hayatını değiştirecek bir adıma sürükler.Güçlü bir kadının zorluklar karşısında direnişini okutturacak belkide.Peki senin bu maceraya atılmaya cesaretin varmı?

Bir akşam, köyde dedikodular yayıldı:“Azad Ağa’nın kızı büyümüş, güzelliği dillere destanmış.”Bu sözler Şahmaran konağına kadar gitti.Ve kader, o gün yeniden yazılmaya başladı.Azad, kızını korumak için her zamankinden sertleşti.Ama Avjin’in kalbinde artık bir kıvılcım vardı.Annesi Zelal gibi sevmeyi bilmeyen bir dünyada, sevmeyi öğrenecekti belki de.Oysa kimse bilmiyordu…Sevda, bu topraklarda kadınlar için ya dua olurdu, ya da kefen.O gece rüyasında annesini gördü Avjin.Zelal beyazlar içinde, uzaktan ona bakıyordu.“Avjin…” dedi ince bir sesle, “sevda bazen ateştir kızım. Isıtmaz… yakar.”Sabah olduğunda Avjin’in gözleri yaşlıydı.Ama içinde ilk kez, annesinin kanından gelen o inatçı sevda kıpırdanıyordu.

ÖN SÖZ : Hayat, çoğu zaman kendi kurallarımızla değil, bize dayatılanlarla şekillenir. Bazen kalemimizle yazmak istediğimiz hikâyeyi, kadim gelenekler silip yerine başka bir kader yazar. Bu kitapta okuyacağınız hikâye, iki güçlü insanın; kendi ayakları üzerinde duran bir savcı ile adaletin peşinde koşan bir avukatın, köklü törelerin gölgesinde verdikleri savaşın hikâyesidir. Birbirlerine yabancı iken, ailelerinin gölgesinde aynı kaderin içine sürüklenmeleri... Sevdanın, ihanete karıştığı; özgürlüğün, zincirlerle sınandığı; gözyaşlarının, adalet kadar ağır bastığı bir yolculuk... Bu satırlarda sadece bir aşkı değil, aynı zamanda bir direnişi, suskun kalmaya zorlanan kadınların ve kendi yolunu seçmeye çalışan gençlerin haykırışını bulacaksınız. Belki de en çok, kendi hayatınıza ayna tutacak sorularla karşılaşacaksınız: “Kendi hayatımızı gerçekten biz mi seçiyoruz, yoksa başkalarının yazdığı bir hikâyenin içinde mi yaşıyoruz?” UYARI !!! BU KİTAP zeynaa17 (zeyna Özcan) / hayal_kuran (Sıla düşünmez) tarafından yazılmaktadır yani her iki sayfada da paylaşılacaktır bilginize ...

Babasıyla annesi boşanan Piraye, boşanmanın ardından annesiyle birlikte Ankara`daki hayatını geride bırakıp İstanbul`a taşınır. Fakat aldıkları kötü bir haber sonrası yeniden Ankara`ya dönen Piraye`yi bu kez bir sürpriz beklemektedir. UYARI: Bu kitap hassas okurlar için tetikleyici olabilir.

Tusem’in ailesi ile Çınar’ın ailesi arasında yıllardır süren bir düşmanlık vardır. Çocukluklarından beri birbirlerinin ismini duymuşlardır ama hep “o düşman ailenin çocuğu” olarak.

"Vır vır vır," boş çenenin boş gözleriyle etrafında tam tur döndükden sonra Beril`e baktı. "Sadece boş çenesin," dedi ve tekrardan aynı hareketi yaptı. "Bıktım senden," Beril de Barış`tan yana kalan bir kız değildi. Birbirlerine sebepsiz nefret eden bu iki insan ne zaman ısınacaktı? "Asıl ben senden bıktım," dedi Barış. "Dua et ki," deyip derin bir nefes alışverişi ardından "sakinim," demesiyle suratına tokatı basması bir oldu. "Yuh ama," "Oh şimdi rahatladım." "Kızım senin benim suratımla alış veremediğin ne?"

"Sanane benim sevgimden! Benim hislerimden sanane seni ne ilgilendirir ?" " Ne demek sanane? Gözümün önünde acı çekiyorsun günlerdir ama `beni ne ilgilendirir` öyle mi? Gerçekten inanılmaz!" Adamın başında onca dert varken bir de seninle ilgileniyor çocuk musun sen ! Yavuz elini saçlarıma götürdü ama değdirmeyip geri indirdi. Yavuz`u tanıdığım günden beri benim iznim dışında hiçbir temasta bulunmaz . " Rahat bırak beni, iyiyim ben. Kendinle ilgilen! " " Bu konuyu şimdilik kapatalım, olur mu? Annemler bizi bekliyor, içeri girelim." Ağlamak istiyorum ama bir rahat bırakmıyorlar... Bir yandan babam bir yandan yavuz "Ben girmeyeceğim, sen gir içeri. Zaten filiz` in seni bekliyordur, merak etmesin. Ben işe gidiyorum." Doğrusu işe gitmek gibi bir düşünce yoktu aklımda ama içerde filiz cadısı varken iş daha cazip geldi. Yavuz tek kaşını kaldırıp kıyafetlerime baktı. O ana kadar eşofmanla olduğumun farkında değildi. Ben filiz cadısı ve en önemlisi Zeynep teyze`yi böyle mi karşıladım.? Allah beni bildiği gibi yapsın ! " Eşofmanla mı işe gidiceksin sen? Eşofmanla kapı önüne bile çıkmazsın, Bahar ! Kaçmaya çalışma. Ağlamak mı istiyorsun? Benim yanımda ağla. Konuşmak mı istiyorsun? benimle konuş. Ama susup içine atma, tamam mı?" Burnumu çekip kafamı salladım. Yavuz tekrardan " tamam mı " diyince, zor duyulan bir sesle " tamam" dedim " Hadi, sen daha fazla soğuk almadan içeri girelim. Yoksa o burnu durduramayacaksın!"

Bazı sesler sürekli çabalansa dahi duyulmazdı, bazıları da sesini saklamak istese dahi biri tarafından fark edilir ve duyulurdu. Mihra, Hamza için çabalamasına rağmen duyulmayanlar kısmındaydı. O gülümseyen gözlerin altındaki siyah halkalar veyahut yanlız kaldığı her an sessizleşen ve büyük bir boşluğa odaklanan o gözleri açıkça belli ediyordu aslında mutsuzluğunu lakin "duyulmuyordu" işte. Yalan yok Mihra güzel oyuncuydu, iyi saklıyordu mutsuzluğunu insanlardan. Sonuçta bu kız boş yere katılmadı o tiyatro kulübüne fakat onu görüp, sesini duyan birisi olsun da istiyordu içten içe. Tabi tüm bunların farkında olan Hamza`nın varlığından habersiz... ~ Güzellik algılarının yok sayılacağı ve "böyle bir aşk anca kitaplarda olur." denilecek bir kitaptır, seveceğinizi düşünüyorum sevgili arkadaşlarım. Bir şans verirseniz çok mutlu olurum iyi okumalar ❤️

Tek bölümlük s*mut hikayeleriii

bugüne kadar okuduklarınızı unutun burda guclu erkek gucsuz kızın degıl her ıkısınınde cok guclu oldugu ve birbirlerinden olduresıye nefret eden 2 karakter var karşınızda fırtına ve alper

Küçükken büyüdüğü şehire dönen Luna ve onu yıllardır bekleyen Altuna ikiside her şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordur.

Ailesini sevdiklerini bir depremde kaybeden Efnan, zorunlu psikiyatri destek almaya başlar. Psikiyatrist Aybars ve Efnan, destek görüşleriyle bir bağ kurar. Ama ne?

📘 Kalbimizin Yolu 🌸 ÇİĞDEM Telefonum titredi. Ekrana baktım: Hakan`dan mesaj. "Hayatım ben çok yorgunum, erken yatıyorum bu akşam. Merak etme beni. Sana da iyi eğlenceler." Of… Yine mi? Aynı Hakan işte. Tavuk gibi dokuz olmadan uyur. İki yıldır sevgiliyiz. Seviyor muyum, galiba. İyi çocuk. Önemli olan da bu değil mi zaten... İyi, temiz işinde gücünde işte daha ne isterim ki? Eee niyeti de belli ciddi, hatta ona kalsa çoktan evlenmiştik bile. Ama ben hâlâ “İşte bu! Ben bu adamla evlenirim, bir ömür paylaşırım,” diyemiyordum. İçime sinmeyen şeyler var ama çözemiyorum o eksikliği. Belki de… o adam yüzünden? Bir ay önceydi. Sürekli gittiğim kafede, küçük bir talihsizlik yaşamıştım . Talihsizlik mi, tesadüf mü… adı her neyse, içimde bıraktığı hisler çok garipti. Ve anlamsızca aklımı bulandırmıştı. Ciddi bir şey yaşanmadı elbette. Ufak bir yakınlıklık, kısa bir göz göze gelme. Yani basit şeyler insanın bunlarla da feleği de şaşmaz ya, değil mi ama??? Bir Ay Önce, Kafede saatlerdir oturuyordum. Üç sınav kâğıdı daha kalmıştı. Elim, kırmızı kalemi tutmaktan yorulmuş, gözlerim satırları seçmekte zorlanmaya başlamıştı. İkinci dönemin ilk edebiyat sınavını geçen pazartesi yapmıştık. Test olsa neysede, klasik yazılıları okumak çok yoruyordu. Kahvem çoktan soğumuştu ama yine de elim gidiyordu fincana. Alışkanlık işte. Zümrüt Kafe’deydik... Nostaljik bir sığınak gibiydi burası. Seviyordum atmosferini. Sessiz, sade ve garip bir şekilde huzurlu. Sanki burada hayat, daha az yoruyordu insanı. Öğle saatlerinde gelen arkadaşlarım çoktan kalkmıştı. “Çiğdem sen kalıyor musun?” dediler. Ben de başımı kaldırmadan, “Hıhı, biraz daha var,” dedim. Ve sonra yalnızlık yayıldı masaya — ama sevdiğim türden bir yalnızlıktı bu. Kimse konuşmuyor, sadece ben ve kâğıtlar… Son kâğıdı bitirip toparlanmak üzereydim ki… Elimdeki kalem yere düştü. Bir iç çekip eğildim almak için. O sırada fazla eğilmekten gerilen eteğimden o lanetli ses geldi: "Cırttt!" Gözlerim büyüdü. Kalem yeri boylamıştı ama benim derdim artık o değildi. Eteğimin arka dikişi açılmıştı. Küçük çaplı bir felaketti bu! Üstelik kafe insan doluydu. Birkaç masa ötede oturanlar vardı ve ben, yerin dibine girme eşiğinde, söylenmeye başladım: “Hay... lânet şey! Harika. Yani gerçekten bravo Çiğdem. Bir bu eksikti zaten. Ne halt edeceğim ben şimdi, offf!” Ben kendi kendime söylenirken yerden doğrulamadım bile utançtan. Ama o sırada biri yaklaştı arkadan ve direkt eğildi. "Sakin ol, hallediyorum" dedi. Elindeki ceketi hafifçe belime doladı. Ceketin kollarını arkamdan sarılarak önümden bağladı. Sonra elini uzatıp kalkmama yardım etti. Dokunuşuyla içim ısındı, ama yüzüm daha da yandı. O kadar yakındık ki… ferah kokusu içime doldu. Yeni duş almış gibiydi. Döndüm ve gözlerine baka kaldım. Bir eli hâlâ belimdeydi, diğeri ise avuçlarımdaydı. Kimdi bu adam? Ne kadar da uzundu… Başımı bayağı bir kaldırmak zorunda kalmıştım bakabilmek için. Ne diyeceğimi bilemedim. Bir süre öylece bakakaldım. Zaman durmuş gibiydi; kalbimse adeta yerinden fırlayacak gibiydi. “Bence bugünlük yeterince çalıştınız, öğretmenim,” dedi. Sesi yumuşaktı… ama içinde saklı bir tebessüm, hafif bir oyunbazlık vardı. Sanki bana değil de, içimdeki küçük, paniklemiş hâlime hitap ediyordu. Yüreğimde davullar çalmaya başladı, duyuyor musunuz? Midemdeki kelebekler halay başlatmış da olabilir! Heyecan, panik, utanç, telaş… adı her neyse, hepsi bir aradaydı. Ve evet, galiba biraz da midem bulanmaya başlamıştı. Nefes, evet… nefes almam lazım! Nasıl yapıyorduk biz onu? Ah evet… önce aldığını ver, yavaşça... Sonra yeniden hava al içeri, mümkünse burundan. Ama işte, benim gibi ağzı bir karış açık şekilde adama bakan biriyseyseniz, nefes de ister istemez ağızdan girer, akıl da yerinden çıkardı. Ve sonra… İçimde bir yere çarpan o ses, dudaklarımı zar zor oynattım: “Teşekkür ederim…” dedim, neredeyse fısıltıyla. O da hafifçe gülümsedi, gözlerinde bir parıltı vardı. “Rica ederim,” dedi. Ve elini belimden çekti. Oh çok şükür! Etkisinden çıkmam için açtığı alana şükrettim. Aklımı toplamamı saglayacak bir boşluk sağladı en azından. Ama kalbim? Onu hâlâ o ellerin orada olduğunu sanıyor olabilirdi. Sonra aklıma eteğim geldi. Sinirle sevdiğim eteğe baktım, sonra yine ona: “Bu etek benim favorimdi ama... Off, nasıl bir şansım var!” diye söylendim. Omuz silkti, hiç önemsememiş gibi. “Yani bakış açımızı değiştirirsek… hoş bir anı da olabilir,” dedi, gülerek. Güzel gülüyordu. Güzel gülen adamlardandı. Tehlike canlarını da duydunuz mu? İşte orada kaldım. Yeniden donakaldım. Ne desem eksik olacaktı. Bir anda cebimde kırmızı kalemler, üzerimde yırtık etek, belimde bir ceket… Ve içinde bilmediğim bir sıcaklık vardı. Tanımadığım biriyle bu kadar yakın olmak. Ve ilk kez... bu kadar savunmasız hissetmeme rağmen, güvende gibiydim. Tam o anda yüzüme bir gerçek çarptı: "Kendine gel kızım. Senin bir sevgilin var."

Hayallerini bir gecede kaybeden bir insan düşünün. Ama hiç bir şeyden habersiz, hayatının en büyük gerçeğini bilmeden yaşayan bir kadın. Eliz hayatında o kadar darbe yemişti ki, artık hiç kimseye inanmıyordu. Lakin bir gün karşılaştığı ve geçmişinin en önemli parçası olan Aşur onu öyle bir kendine çeker ki, onun sihrine kapılmamak için hiç bir şey yapamaz. Eliz Aşuru sıradan biri ve ilk aşkı sanarken, onunla tesadüfen karşılaştığını sanarken, tüm bunlar hiçte bir tesadüf değildir. Aşur hakkında bilmediği daha çok sır vardır. Tabii Aşurun da Eliz hakkında bilmediği çok şey vardır. ____________________________________________ - Lan ben her Allah`ın günü yanıyorum zaten. Sen benim neler yaşadığımı biliyor musun? Lan ben sevdiklerim benim yüzümden ölüyor diye, mutlu olmaya korkuyorum. Ben saatlerce duvarlara kafamı vura-vura düşünüyorum her Allah`ın günü, neden bu acıları yaşıyorum diye. Sen bunun acısını biliyor musun? - Artık hiç bir önemi yok Eliz ikimizde mahvettik herşeyi. - Önemi vardı. Ben seni hep sevdim. Dövüldüm yine sevdim, küfür yedim yine sevdim, ben 5 ci kattan atlarken bile seni seviyordum... Karşımda donup kaldığını hiss ettim o an. Gözlerimden yaşlar boşalırken beni nasıl kandırdığına ağladım karşısında. Benimse ne olursa olsun onu sevmem, güvenmem canımı yakıyordu. Ben onu hep sevmiştim, oysa benden hayatımın gerçeğini saklanmıştı. Artık bir olurumuz varsa bile olmazdı şu zamandan sonra. Çünkü benim ona olan tüm sevgim onun yolunda tükenmişti. Benim ona ne olursa olsun kırılmayan güvenimi, tek bir cümlesiyle silip atmıştı. Artık hayatımda beni kandıran, ağlatan, anlamayan insan istemiyordum ben. Allahım eğer varsan tam şu an al canımı, bu acıya katlanamıyorum artık. Hayatım mahvoluyor bense izlemekten başka bir şey yapamıyorum. Al canımı Rabbim lütfen çok fazla bu bana.

Bu kitap şiddet,olumsuz ögeler içerir.

Borçları yüzünden ünlü mafyayla evlenen kızın düşmanlıktan sevgiye dönme hikayesi

Aydınlık, karanlığı yenmedi... sadece onunla yaşamayı öğrendi; çünkü en parlak ışıklar, en karanlık yerlerde doğar. "Ödeştik, başımın belası."

Ben Zambak. Normal bir hayata sahibim. Hatta ben ve Toprak çocukluktan beri arkadaşız. Geçen yıl aynı liseyi kazandık, tek arkadaşım oydu... Takı okula yeni transfer bir çocuk gelene kadar... O günden sonra herşey değişti.

Bazen geceleri çok düşünürdüm acaba başka bir hayatım olabilir miydi ? Diye . Her gece kabuslar görerek değil de rahatça uyuyabilir miydim ben de? Bilemezdim hayatımın bu denli yorucu olacağını bilemezdim hayatımın beni bukadar yoracağını ... Bu bir yıldızın hikayesi sönmüş ama hala bir umut parlamayı bekleyen bir yıldızın hikayesi. Koca bir umutla parlamayı bekliyor ve onunla parlayacak kişiyi bekliyor .

Bazı sebeplerden dolayı genel eve düşen Lavinya ve ilk gecesinde Onunla tanışan karanlık yer altı dünyasının sahibi Aras