Kitap Tür Kategorileri

Ölüm bir son gibi gelir bazen ama yeni bir başlangıçtır. Yeniden doğmak uğruna intihar ettiğim doğrudur. ..

"Biz onların sesi olacağız, Haksızlığa maruz kalanların..."

Seni sevmek bir emirdi Ben de çok sevdim Annem

Gözlerimde yaş Kalbimde acı var Neden mi? HİÇ....

Arka Kapak Yazısı: Bak, her yer kırıldı. Şurası da çok kirlenmiş. Lekeler de çıkmıyor. Oysa okşamaya kıyamazlardı. Hata ile mi olmuş? Görmemişler mi? Görmek istememişler mi? O kelimeyi de artık kullanma! "Değerden" bahsetme bana! "Değerli idi!" deme! Görüyorsun sen de, Bütün o "değerli" diyenlerin, "Değeri" nereye düşürdüğünü.

Arka Kapak Yazısı: "Bilmem kendimi nasıl anlatsam? Biraz neşeli, biraz hüzünlü, biraz da hayallerle ve ümitlerle dolu bir insanım. Her duyguyu yaşamaya çalışıyorum ve her duygu beni "Ben" olarak gösteriyor. Duygu dolu bir insanım ve duygularla insanlığımı, özümü belirtiyorum. Bir gün pencereden bakarken, barışı ne kadar özlediğimi hissettim. "Biraz dağınık ve karışık bir dünyada yaşıyoruz." dedim kendime. "Düşünmemek olur mu seni? Belki sana şiirler yazarım? Belki kitaplar uçar gökyüzünde? Sonra boş bir duvarın önünde durur Ve bir eser yaratırız. Düşünmemek olur mu seni? Şiirlere, gökyüzüne, Duvarlara yazarım belki seni."

Arka Kapak Yazısı: Başımı ona doğru çevirdim ve gülümsedim. Tek içimde, kırıklarla yaşamıyordum artık. Bakışlarım da insanlara kırık bakıyordu. Karşı karşıya otururken hiç fark edilmeyen bir insan olmuştum. Yıllar geçmişti ve benimle tanışma isteğini, şimdi açıklıyordu bu insan. Olup bitenleri anlamanın zorluğunu çekmeye başlamıştım. Ve hiç cevap vermeden, elimdeki kitaba sarılarak kaçar gibisine oradan ayrıldım. Artık bu tür insanlar beni boğuyordu. İçimde sakladığım ruhum, daralıyor ve nefes almak için çırpınıyordu. "Hiçbir şeyden korkmadık. Yaktık, yıktık, böldük, parçaladık. Hiçbir şeyden kaçmadık. Güldük, eğlendik, yedik, içtik. Tek korkumuz olan, tek ulaşamadığımız, şu `insanlığa`, bir türlü yakın olamadık."

Arka Kapak Yazısı: Bir hatıra defterine yazınca,  `O hatıra defterde benim adım anılacak...` diyecek kadar, güzel idi benim düşüncelerim.  Nerden bilirdim ama, adının bile kirlendiğini?  Nerden bilirdim, yırtılmış bir kağıt parçası gibi,  bir canın da parçalanıp atıldığını?  "Aynam düştü yere.  Kırıldı dağıldı aynam.  Eğildim topladım kırıkları.  Eğildim topladım kırıklarımı."

Arka Kapak Yazısı: Seni tanımanın mutluluğunu yaşayan, ne çok insan olacağını bilseydin, içinde taşıdığın o acılar hafiflemez miydi?  İnsanlara duyduğun bu kırıklık, bu güvensizlik,  duygularla üflense idi, bakışların değişir miydi acaba?  "Dilimin ucunda bir söz var.  Yüreğimin ta derininde bir acı var.  Sözü bulsam, acımı anlayan olmaz.  Acımı anlatsam, sözü duyan olmaz."

Arka Kapak Yazısı: Ve bir gün, Susmak bilmeyenlerin, sesini duydum. Acı verenlerin yumruğunu, boğazımda hissettim. Beni görmek istemeyenlerin, bakışlarını yine gördüm. Bir de duymak istemeyenler vardı. Onların da sesli kahkahalarını, arkamdan işittim. Sonra da "Öyle olsun..." dedim. "İstediğiniz savaş ise, o da olsun..." dedim. "Eğildim, büküldüm. Parçalandım, dağıldım. Kırıkları sessizce topladım. Sessizce içime her şeyi haykırdım. Herkesi sessizce bir bir içime gömdüm. İşte benim de savaşım... İnsanlarla savaşım, böyle idi. İnsanları içime göme göme, Kocaman bir mezarlık Oluşmuş içimde..."

Arka Kapak Yazısı: Hani, kendinize güvenmediğiniz veya çekindiğiniz an, biri arkanızdan size, "Hadi yürü! Çekinme!" der ya? İşte öyle bir an, bir adım atmaya başladım. Kendi kendime, "Yürü!" dedim. Kendi elimi, kendim tuttum. "Yazmasını biliyor muyum? Üzer miyim okuyanları? Kötü bir söz, duyar mıyım?" gibi soruları, hiç düşünmedim. Aslında kendim için, kendimi düşünerek; yazmaya başladım. O nedenle, bir beklentim de yok. Seven olur veya seven olmaz. Beğenen olur veya beğenen olmaz. Belki de yazmaya başladığım an gibi olur? "Yalnız ve sevilmeyen" bir kitap olur. Ama bir farkı olur yine de. Adım bir yerde yaşar. "Benim adım yaşamalı." dedim. "Bir emanet bırakmalıyım. Yürüdüğüm yollar, izlerim, kendi hislerim, yaşadıklarım silinemez. Hayatımı, sözlerimi ve düşüncelerimi, kimse belirleyemez. Kimse tanımasa da; çocuklarım, büyüyünce beni okumalı. Torunlarım beni tanımalı." dedim. Şimdi bir yazar mıyım? Bilmiyorum. Şair miyim? Bilmiyorum. Belki siz biliyorsunuz? Benim bildiğim tek şey; hissettiğim, gördüğüm, duyduğum, kendimden, ondan, bundan, güzel doğamızdan veya da bir nesil hakkında yazmam. Bir zamanı var mı ki yazmanın? Sonu geliyor mu veya bir "son" görünüyor mu? sorulara da, bir yanıt veremem. Yazacağım kadar yazıyorum. Belki de yaşadığım kadar yazacağım? Yaşadıklarım kadar yazacağım... Kim engelleyebilir? - Feride Gerdelmann

Arka Kapak Yazısı: Doyasıya tada tada yaşamadıklarımın acısını çekiyorum. Sanki kırmızı rengi, az görmüş gibi, bütün kırmızılara sarılıyorum. Sanki bulutları izlerken, soluğumu özgürce serbest bırakmamış gibi, derin derin nefes alıp veriyorum.  "Acı Benim Önümde Eğilecek  Ve bir gün acı benim önünde eğilecek.  Benim boynumu büken o acı,  Benim önünde eğilecek iki gözüm."

Gönlümden ak kağıt üstüne akan mürekkep... "Anıları Biraz Islat" adlı kitabımdan şiirler...

Bir mutsuzluk ilkesi bu Ölmezsen sevemezsin Şairsen ölemezsin Resimde vurduğum Kırlangıç hala düşmedi Yağmura tutunup Trene binip gidesim var Özgürlük kaotik bir yalnızlıkmış Öğretilememiş kapital Sürgüyü çektim Annemin eşiğine mum gibi devrildim Yağmura kalsa İçimde bir gemi batar Gerisi tuz ve masal

Kendime ait şiirlerden oluşan derleme

Sigaranın beni cezbeden ahengine Ne zaman tutuldum İlk ne zamana ağladım, ne zaman hayal kurdum Hatırlamıyorum... Bir asırlık tarih gibi yağmalandı zihnim Düşünüyorum da ilk ne zaman sevdalandım Hangi savaşın ortasında esir alındım Bu keşmekeş, Bu dinmeyen sessizliğin uğultusu Ne zaman işlendi kulaklarıma Hatırlamıyorum..

Annem içimde acıtan bir şey var bu sabah. Sanki ölüm sarmış her yanımı, Anne bak, Bu patika benim son yolculuğum. Anne şu gördüğün duvar, Kalbime giden öksüzlük kapısı, Kuytu da diyorum anne kuytu da Merhamet ölüyor İnsanlık ölüyor ve ben sana gömülüyorum

Hayattan İçten Mısralar

` En güzel,en büyük,en doğru şiir, korkutucu bir gerçeğin baskısı altında hiçbir şey söyleyememektir` der Abdülhak Hamit Tarhan. İnsanlar şiirler, romanlar, hikayeler yazdı.Ama kimse asıl şiirin susmak olduğunu, bazen görmezlikten gelinen bir duygunun dengesizlik eseri haline geldiğini söylemedi.Bu suskunluk en nihayetinde `şiir` hakikatini doğurdu. Şair duygunun seline kapılan, pembe incili kaftanına hani çamur değse bile, yazdığı şiirden dolayı dünyanın en mutlu adamına dönüşüyorsa şairdir. Ey okuyucu! O şair benim ve o şiirleri hep yazmak adına hakikatin pençesinde doğru bir gerçeği,yanlış bir yalanı bulmak adına yola çıktım. Ve anladım ki en güzel şiir ne yazılandır ne de okunması gerekendir.En güzel şiir , `şairin` ta kendisidir...