Kitap Tür Kategorileri

Bu hikayede ben yani Larossina812 kendi hayatımı ve düsüncelerimi sıkıntılarımı anlatacağım ve içimde birikenleri yazacağım. Öncelikle adımı söyleyeceğimi düşünmüyorum

İçindeki kırıklar savruldu her bir yana. Birileri görsün istedi, görsün ve inansın. Bu gece güçlü yanı değil de içindeki kırıkların sesi daha yüksek çıkmıştı kendisine olan inancından. Bu gece onun vaktiydi. Kendi gerçekleriyle acımasızca yüzleşmenin vaktiydi. İçindeki o yaralı kızın çığlıklarına kulak vermenin vaktiydi. O kız bu acıyı unutamayacağını bilerek sessizce oturuyor balkonda , soğuk zihnini üşütüyor , boğazındaki yumruğu daha çok hissettiriyordu. Gözü yaşlı bir şekilde arkada çalan şarkıyı dinliyordu . İlk defa bir şarkı onun hislerini anlatamıyordu , ilk defa bu kadar anlamsız kalıyordu kelimeler. Oysa haykırmak istiyordu , kusması lazım içindeki acıyı bir yere. ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• "Hayatım başladığı yerde bitiyor. Ne acı bir son."

Siz hiç vuruldunuz mu? En uç noktanızdan ,en kör noktanızdan. Ben vuruldum hem de simsiyah bir kalbe sahipken...

Bir gece yarısı bir gökdelenin tepesinde saçları savrulan genç bir kız... Ne istediğini bilmeyen, tek bildiği gitmek istediği olan o kız... Kimsenin sevmediği biri olarak büyüyen bu kız artık daha fazla dayanamıyordu. Son istiyordu bomboş geçen hayatına. Çünkü nefes alıp vermek hayatta yaşadığın anlamına gelmezdi. Yaşamak nefes almak ve vermek ise yaşamak değil muş gibi yapmaktı sadece. Varsın ama yoksun gibi. Ve işte o gece hayatı nefes alıp vermek dışında bir şeye kapı araladı. Yaralarından tutan birine rastladı. Zihnindeki sessizliği duyan birine... Artık yaşaması için bir sebebi vardı ve zamanla daha fazla sebebi olacaktı... Bu hikaye hayatının anlamsız ve boş olduğunu düşünen, belki de yalnızlıktan kafayı yemek üzere olan, aynı bu hikayenin yazarı gibi kendi içinde kaybolan herkese umut olması dileğiyle yazılmıştır. Ve unutmayın hayat bazen sona geldik dediğiniz anda başlar...

Gözlerimin daldığı noktada silik bir silüet bir belirip bir kayboluyordu. Ruhumdaki acının yanında bedenimde hissettiğim acı hiçbir şeydi. Şımartılmış yalanların yerini göz yaşıyla kabullenme alıyordu. Zaman geçmiyor , hisler değişmiyor , acılar hafiflemiyordu. Bana bakan hareleri , saf nefretle kavruluyordu. Benim tek yaptığım yalvararak ağlamaktı . Hayatta hep bundan kaybetmiştim. Arkamda , bana destek olan bir kimsenin yokluğundan , kimsesizliğimden .... ! Dikkat, Bu kitapta hiçbir kötü harekete özendirme yoktur.!