Bebeği lösemi olan Arslan ile kardeşinin beyninde tümör olan Ayşegül, çaresizlik dolu bir dönemde kaderin ağlarını örmesiyle karşılaşır. Onların çaresizlikten başlayan zoraki evlilikleri, acaba güçlü bir aşka yuva olabilecek miydi?

"Sakin misin?" diye sorduğunda, iyice yaklaştı.

"Sakinim."

Onun sözlerinden cesaret alarak, dudaklarıyla dudaklarına dokundu ama ansızın yüzüne yediği tokatla, şaşkına döndü. Ayşegül'ün tedirgin bakan ela gözleri, kırpışan kirpiklerinin altında fazlasıyla masum duruyordu.

"Özür dilerim."

"Önemli değil... Şimdi ben seni tekrar öpeceğim ve sen bana tokat atmayacaksın."

"Sen öpeceksin, ben tokat atmayacağım."

"Aynen öyle..."

"Tamam."

"Öpüyorum."

"Öp..."

"Tokat yok?"

"Tokat yok."

Arslan, dudaklarını hafifçe onun dudaklarına değdirdiğinde, Ayşegül istemsizce geri çekildi. Onun gerilemesiyle, Arslan ona doğru yaklaştı.

"Kaçarsan olmaz."

"Kaçmamam lazım, evet!"

"Ayşegül, sakin kal..."

"Sakinim. Gayet sakinim!"

Karısının titreyen ellerini tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Onu yatıştıracak başka bir çare bulamamıştı. Onun derin bir şekilde nefes almasıyla, rahatlamaya çalıştığını gördü ve tekrar denedi. Dudaklarını onun dudaklarına yakınlaştırdı ve ansızın Ayşegül'ün onu öpmesiyle şaşkınlığa uğradı. Geri çekilen Ayşegül, telaşla söylendi.

"Çok pardon! Sen öpecektin, ben tokat atmayacaktım! Ben yanlışlıkla öptüm!"