SON NEFES Ela taş > “Bazı yaralar görünmezdir. Bazı sevgilerse… bir ömrü yakar.” Ada, 16 yaşında. Sevgisizliğin ne demek olduğunu, daha çocukken öğrenmişti. Ne annesi sarıldı ona doya doya, ne babası "iyi ki varsın" dedi. Her sabah uyanırken eksik, her gece yatarken fazlaydı içinde taşıdığı acılar. Sonra Bora geldi. Sessiz, yaralı ama güçlü bir çocuk. Onu herkes sustuğunda dinleyen, düştüğünde arkasında duran… Ve sonra Berat geldi. Her şeyin karardığı o an. Antalya`nın ıssız sahilinde bir mağara… gözyaşları, fısıltılar, sarılmalar ve ilk defa "anlaşıldığını" hissettiği anlar. Ama hayat herkese mutlu son yazmaz. Bu roman, bir aşkın sadece kalpte değil, tenin en derin yerinde nasıl iz bıraktığını anlatıyor. Sevmenin ne kadar acı, acının ne kadar derin olabileceğini... “Son nefesini birine verirsen, yaşamak ondan ibaret olur.”

Solunda duran adama baktı kadın bahar gözlüm diye sevdiği bu hayata sevgiyi öğreten adama aynı gözler ile bakıyordu yıların ondan olamadı aynı duygular ile bakıyordu kendisine ama pişmanlığı da katmıştı o gözlere uzatmış elini tut bitsin hasret ile bakıyordu gözleri " Tut Dilam tut ki yetsin bu hasret dindir kabimdeki ağırı " Dilan`ın yıllarca bekledi an gördü rüya değil miydi her gece eti duva her sabah düşledi an şimdi niye acıyordu canı, olmuştu istedi sevdi uzatıyordu elini her gece cennetim diye gördü gözler her zaman bir umut bekledi ışık değil miyidi Dila sağında duran adama baktı kendisine yuva olmuş sahip çıkmış korumuş ve sevmiş olan gözlerinde hep gördü korku ile bakıyordu hep giderm diye korkan mavi gözler ile bakıyordu bana ama gitmemem için yalvaran gidersen kızmam ama çok canım yanar diyordu ağızında dökülmeyen ama gözlerden okunan "Gitme Zeynep`im bana geldin çok bekledim ben " Solunda sevdi adam her düşünü kurdu her gece duva eti Alparslan Sağınd karşlık beklemeden onu seven minnet borçlu oldu Hazar Ben Dila ben Alparslan`ın Dilası kalp ağrısı olan Dila Ben Zeynep Hazar`ın Zeyneb`i ona yuva olan Zeynep Ne Alparslan Sevda ola bilen ne Hazar yuva ola bilen ne Dila ola bilen ne Zeynep ola bilen arafta kalmış Zeynep Dila

Harika, şimdi anladım tam olarak ne istediğini! Kitabın tamamını değil, konusunu anlatan, okuyanı içine çeken ama gizemi bozmayan bir tanıtım metni hazırlıyorum. İşte “Sarı Çizgi” için doğrudan konuyu özetleyen, duygusal ve çekici bir açıklama: --- Sarı Çizgi Lina, hayatını sakinlik ve doğruluk üzerine kurmuş genç bir kadın. Aşkı masallarda bırakmış, duygularını ise kalbine gömmüş biri. Aras ise dışarıdan bakıldığında her şeyin sahibi; başarılı, ünlü ve herkesin tanımak istediği o adam. Ama iç dünyasında, kimseyle gerçekten bağ kuramayan, yorgun bir kalp taşıyor. İkisi de kendi isimlerinden, kimliklerinden uzak; sahte hesaplar üzerinden tanışıyorlar. Gün geçtikçe mesajlaşmalar derinleşiyor, kelimeler yakınlaştırıyor. Ve tanımadan tanımanın verdiği o tehlikeli çekim, bir gün gerçeğe dönmek zorunda kalıyor. Ama sahte isimlerle başlayan bir bağ, gerçek duygulara dayanabilir mi? Peki ya hayatları birbirine hiç beklemedikleri kadar bağlıysa? "Sarı Çizgi", iki yabancının satırlar arasında başlayan tanışıklığının, gerçeğe ve aşka evrilme hikayesi. Kimi zaman eğlenceli, kimi zaman yürek burkan… Ama her cümlesi içten, her duygusu gerçek.

Geleneklerle modernliğin çatıştığı doğu topraklarında, güçlü bir aşiret ağası Boran ile özgür ruhlu Ahu’nun tutkulu aşkı başlar. Zorlu engelleri aşmaya çalışırken, kalpleri gerçek sevginin gücünü keşfeder.

Asmin hayatın da tüm erkeklerden nefret eden bir kız. Ama bir gün beklemediği bir anda birine aşık olur....

Serserim mi? Zorbam mı?

Açıklama sonra gelecek

Yanlış trene binen iki kişinin tanışm hikayesi.

Öldürmek için kızın peşine adamlarını takan Uğur Aytaç sonradan öldürmeye çalıştığı kadına aşık olur

Serena, ailesinin baskısı yüzünden evinden kaçtı. Gece vakti nereye gideceğini bilemeyen Serena karanlık bir sokağın ucunda yere çöktü. Gözlerinden yaşlar süzülürken telefonundan bu Dünya da tek sevdiği şarkıcının çok sevdiği şarkısını açtı. "Keşke sadece ona yakın olabilsem. Tek dileğim onunla olmak...seni seviyorum. En çok seni seviyorum...Çağın Baray!" telefonuna gelen birdirimle gözlerini sildi Serena. Sevdiği sanatçının röportaj verdiğini görerek izlemeye karar verdi. "...Herkes neyi arzuluyorsa peşinden gitmeli. Hayatınızdan memnun değilseniz ancak bu şekilde menun kalabilirsiniz-" Serena gerisini dinlesede sonrasında sadece bu sözleri hatırlayacaktı. Birden yavaşça sırıttı. "Madem arzumun peşinden gitmeliyim. O halde.. SONRASINDA PİŞMAN OLMA ÇAĞIN BARAY!"

Sen yaz saati uygulaması, Ben kış saati. Ortak bir takvimimiz bile olmadı. Seni bir saat ileri almışlar, Beni bir saat geri, Bu zamanlar yoksa bize düşman mı?

Hayata tüm zorluklara rağmen tutunmaya çalışan bir kadına yara bandı olan adam…

Arkadaşlar ilk kitabım olucak destek olursanız çok ama çok sevinirim.

Bu hikayede aşka inanmayan bir erkek ve inanan bir kızımız var bakalım neler olucak

Ay`a ait olan bir kadın Her gece ay`ı izler,ona dert yanarmış Kadın gecenin karanlığından değil ,okyanustan korkarmış Her zerresi ay`a ait olan Belinay Biri ile tanışır

Aşk romanı keyifli okumalar

Mardini en güçlü en haşin ağası BORAN AĞA ve Mardin sokakların da yetim kalan zeynep hanımla göz göze gelir ve hersey başlar🔥😘🤭

Kız cocuga olan askindan hayatını umursamaz ,çocuk hayatın heyecanina kapılıp kızı farketmez.

Gamze kırmızı bluzu ve mavi başörtüsüyle ön planda, yüzünde biraz hüzün, biraz kırgınlık. Arkada ise Alparslan, ciddi ama yumuşak bakışlarla ona bakıyor. Aralarındaki “yasak” elektrik resmen gözlerden akıyor ama kimse bir şey demiyor 😶

“Kimliğini yaratmak da bir tasarımdır…”

“Bazen birinin adını sadece dudaklarına yazarsın… Ama o hiçbir zaman bilmez.” Kardelen, sessiz, kırılgan ama içinde fırtınalarla dolu bir genç kız. Emir ise sert, mesafeli ama içinde sakladığı yumuşak bir kalbi olan biri. Birbirlerinden habersiz yaşarken, kader onları bir kağıt parçasında buluşturdu. Kardelen her seferinde ona küçük izler bırakırken, Emir o izleri kalbinde biriktirdi. Ama ne o konuştu, ne diğeri cesaret etti. Ve aşk, her zamanki gibi… yarım kaldı. “Bir Kağıtlık Mesafe”, kalbine adını yazan birini hiç tanıyamamanın hikâyesi.

“Pardon ama ben tanımıyorum sizi” dedim çünkü cidden hatırlamıyorum ve bana bakarak “Nasıl tanımazsın denizim?” Dedi şok içerisinde kaldım…

1998 yılına Mardin`e nasıl gitigini bilmeyen bir kızın zalim bir ağanın konağında çalışmaya başlar

Karan sen benim ailemsin herseyimsin ben sana tutundum bir şimdi beni bırakıyor musun - evet artık ailen baksın sana yeteri kadar sana bakiclik yaptım git birazdan onlar senin şımarıklığın la uğraşsın Oysaki ben hiç şımarık olmamıştım bohazimda kocaman bir düğüm vardı ağlamaktan hiç bir şey söyleyemedim bile bana bu kadar güzel bakarken nasıl böyle şeyler söyleniliyor anlayamıyordum her şey yalanmıydi zar zor bunu sorabildim beni sevmiyormusun hiç bir şey söylemedi sadece git dedi gidersem bir daha dönmem diyemedim

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı. Sıradan ama gayet anlamlı bir cümle 🎭