Geçmişin geleceğe ayna tuttuğu söylenirdi. Peki bu ayna bizim gerçekte olduğumuz kişiyi mi gösteriyordu? Aynaya baktığımda bir insan vardı. Fakat ben hiç aynaya bakmazdım çünkü aynada gördüğüm bir canavardan farksızdı bunu biliyordum. Ben bir hastaydım. Akıl hastanesine kapatılmış bir hasta. İntihara kalkıştığım gün ise bir melek gökten yere inmişti. Ya da onu melek gören tek kişi bendim...

Zihninin tutsağı olan Mihri, kapatıldığı akıl hastanesinde yolunu bulmaya çalışır. Peki, yolu Özgür`e mi, yoksa Kuzey`e mi çıkacak? Bir… İki… Üç… “Bırakın beni!” Newton’un beşiği gözlerimin önündeydi. “Deli değilim ben!” Parmak uçlarım metal yansımalı topu tuttu. “Dokunmayın!” Tenimin rengi iple asılan topun yüzeyinde can buldu. “Öldüreceksiniz beni!” Topu sağa doğru kaldırdım. “Anne yardım et!” Bıraktım. “Anne bırakma beni!” Topun ilettiği enerji bir diğer uca geldiğini belirtti. “Anne gitme!” Top havalandı. “O iğneyi uzak tutun benden!” Eski yerine döndü. “İstemiyorum!” Bir diğer top havalandı. “Yapmayın!” Bir diğeri. “Bu çok fazla!” Değildi. “Öyle!” Acıtmadı. “Çok acıyor!” Yalnızca bir iğne. “Ölüm gibi!” Beynim uyuşuyor. “Ben deli değilim…” Çok karanlık. “Alışkın değilim.” Alış o zaman. “Ben deli değilim…”

Güneş`in kurtarılmaya ihtiyacı vardı ama Kıraç bir kahraman değildi.

küçüklükten beri annesi babası tarafından sevilmeyen bir kızdım. bana bir gün deselerki hayatının aşkını bulacaksın diye hayata inanmazdım hatta götümnden gülerdim . ama bilmiyordum ki o aşk benim ECELİM olacak .

Fiziksel acılar dışarıdan gözüke bilir lakin,ruhsal acılar görünemez. Ruhsal hastalıklar aslında;onlar yüzünden ruhunun kirlenip,verdiği savaştır...