Alaca, profesyonel bir beyin cerrahıydı. Tıp dünyasında tanınan, başarılı ve disiplinli bir kadındı. Hayatı genellikle yoğun ameliyatlar ve hastane koridorlarında geçiyordu. Bir nöbet günü, acil servise başından ağır bir darbe almış, gizemli bir adam getirilmişti. Adam, kimliğini açıklamıyor ve geçmişi hakkında hiçbir şey söylemiyordu. Sessizliği kadar, gözlerindeki karanlık da tüyler ürperticiydi. Günler geçtikçe adamın Alaca’ya olan ilgisi saplantıya dönüştü. Ne kadar reddedilirse edilsin, peşini bırakmıyor ve ona yaklaşıyordu. Bir gün, işler kontrolden çıkmıştı. Adam, Alaca’yı kaçırdı ve gözlerini açtığında kendini büyük bir yalının bodrum katında buldu. Adamın amacı, saplantılı bir evlenme teklifiydi. “Evet diyene kadar buradan çıkamayacaksın,” demişti, Alaca’ya. Alaca, çaresiz bir şekilde içinde bulunduğu durumla mücadele etmeye çalışıyordu. Ancak o gece her şey değişti. Birden, evlerine yapılan ani bir saldırı tüm dengeleri alt üst etti. Silah sesleri yankılandı, çatışma odalara yayıldı, duvarlarda kan izleri ve yerde leşler birikti. Alaca, hayatta kalan tek kişi olarak büyük bir mücadele verdi, ama bu onun tek başına başardığı bir şey değildi. Dört adam, Alaca’yı bodrum katından çıkarıp kurtardı. “Artık güvendesin,” demişlerdi. Ancak bu kurtuluşun, bir tutsaklıktan diğerine geçiş olduğunu fark etmesi uzun sürmedi. Bu adamlar, Alaca’yı koruma görevini üstlenmişti, ama ona bu iyiliği neden yaptıklarını asla açıklamıyorlardı. Kaçıran adamın cesedi bulunamamıştı. Alaca, onu öldü sandı, ama içten içe bir şeylerin ters gittiğini hissediyordu. Adamın yaralı bir şekilde kaçtığına dair duyumlar aldı, bu da Alaca’nın rahat uyumasına engel oldu. Çünkü peşindeki bu adam, asla kolay bir rakip değildi. Şimdi, Alaca yalnızca yeni koruyucularıyla değil, aynı zamanda gizemli bir tehditle de yüzleşmek zorundaydı. Hayatta kalmak için zekâsını ve kararlılığını kullanmak zorundaydı. Ama en büyük sorusu şuydu: Kim dost, kim düşman?

``Ölüm bir eve girince ,sağ kalanları da biraz öldürüyor` `diyor Peyami Safa. Damarlarımdan kan yerine kin akıyordu benim. Bazı denizler aşıldı. Bazı yeminler edildi. Arkaya dönüp hiç bakılmadı buna rağmen kesişmemesi gereken bazı yollar kesişti. Rachel ama senin ağzından burnundan kan getirene kadar dövdüler. Üstünde uzaktan kumandalı bombayla annenin cenazesine götürdüler. Annenin kanına bulanmış saçlarını zorla kestiler. Açık denizlerde tükettiler bedenini. Her kimsen Rachel yada âLâ affet kendini . İtalya`dan İstanbul`a ... Meşaleleri yakın, intikam yemeği yakın...

Bir savcının yolu her zaman belli değildi. Bazen bir cinayet, bir suskunlukla. bir suskunluk ise bir cinayetle sonuçlanabilirdi. Ve bu cinayetlerin sonsuzluğunda boğulan o insanlar yine hukukçular olurdu. ... "B-ben öldürdüm onu. Ellerime sevdiğim kadının kanı bulaştı. Yıkıyorum geçmiyor ve geçmedikçe canım daha çok yanıyor"dedi buğulu sesiyle. "Suçlu olan sen değilsin. bu bir cinayet ve bunu çözeceğime inansan iyi edersin. Bana inanmayan insanlardan hazzetmem doğrusu." dedim ve belki de onun içindeki sönmeye başlayan umut ateşine bir odun attım. Ateşi harlandı lakin benim düşüncelerimi yakmaya yetmedi...

Hacettepe tıpı beşinci olarak bitiren Petek DEMİRARSLAN ve onun cerrahi asistanlığında yaşadığı olaylar...