Lenanan ay ` ışıgı, Meltemin bir yön yeşil gözlerin bir pusula, kokun bir iz ,Yolunu kaybeden kişi için.Ne bende başka kimseye yol gösterir nede bir başkası bana yolumu gösteremez...

Hayatı yalnızca resimden ibaret olan Görsel Sanatlar öğrencisi Kardelen Özdemir; aldığı nefesleri geçmişinden korumak için verdiği mücadeleden vazgeçtiğinde çocukluluğunu azat etmeye karar verdiği bir kış gecesi, başarılı intihar girişiminin, o gece sokağın köşesindeki ankesörlü telefondan yapılan ihbarla baltalanacağını da gözlerini tekrar açacağını da bilmiyordu. Bekaretini kaybetmiş bir ruh, gökyüzünde asılı kalmış. Nefretini, geçmişiyle harlayan küçük bir kızın boynuna dolanmış. Saflığın sembolü beyaz dolunay, o gece kana boyanmış. "Canının acısını yok saymak için salıncakta sallandığını hayal eden bir kız çocuğu tanıdım ben. Onu sevdim, onu var ettim; ondan nefret ettim, onu yok ettim." 07/08/2022 🌙

"Çilek Reçeli" adlı bu yeni öykümde, babasından kaynaklı sürekli bir aldatılma korkusu içinde olan, kocasından boşanmış, bir erkek çocuk annesi olan şizofren bir kadının, Nobel Edebiyat Ödülü kazanacağı umuduyla bir yazarlık kursuna başlamasının ardından gelişen olayları anlatıyorum...

Çılgınlaşmasaydı kaleme dokunmazdı. Delirmeseydi yazmazdı. Her gün bitiyordu ve bir daha, bir daha tükenip bir dahaya varıyordu. Günleri renksiz, solgun. Dünyanın en mutsuz insanı o muydu? Yaşama sevincini kaybetmişti. Kuduruyordu ve başkalarına bakıp hayatın olduğunu anlıyordu. Sabahların, gündüzlerin doğmasına sevinirken; geceye lanet ediyordu. Seviniyordu ki ay vardı. Akşamlar bitiriyordu onu. Yalnızlık ölmesini istiyordu ve kitaplar olmadan hayatının tadı yoktu. Aynaya bakıp, kendisine “Anla” diyordu. “Bir deliden farkım yok.” O değildi. Buna kalbini koymuştu ama aklı hâlâ ondaydı. Aklı iblisin pençesinde bunalmıştı, kafası evet, kafası ağrılarla kıvranıyordu.

Her şey onunla değişti ben bile , öfke , aykırı hatta soğuk bile... 🌙 Acının esir aldığı bir kız ve onu acıya esir etmiş suçlular... Genç kız her geçen gün tanrıya daha da yaklaşacağı günü beklerken , her şey içinden çıkılamaz bir hal almıştır. Bir tarafta onun geçmişi , bir tarafta geleceği dururken genç kız şimdiki zaman olarak kalmıştır. 🌙 "Sadece yanında olmama izin ver , söz veriyorum sana zarar vermeyeceğim." 🌙 Sen kırılmış, incinmiş küçük bir kız çocuğusun. Önüne verilmiş bu repliklere ve bu oyuna bağımlı kalmana gerek yok. Benim yanımda her zaman kendin ol. Asıl kızı oyna. Bana yaralarını aç ki , yaralarını sarmana yardım edeyim. Lütfen incinmiş kalbini tamir etmem için bana izin ver. Sadece bir kere seni sevmeme izin ver.

Evet, sonuca gelelim. Sıramı bekliyorum. Hem de 4 yıldır. ---Her günüm yalnız geçiyor, ki normal olarak. Bir gün birisi gelir; benim nerede olduğumu, hangi mevsimde olduğumuzu, daha fazlasını gelir de anlatır diye bekliyorum; gibi denilebilir. Sıram... ne sırası? Bunu bekliyorum. Enınde sonunda bana gelecek mi? Evet...

Orhan Bey öfke ve hayret içerisinde, -Ben Kayra mutlu olsun diye her şeyi yaptım o ise beni aldattı! Hayatta en çok sevdiğim insan oydu. Şimdi elimde ne var ... geriye bir tek sen ile ben kaldık. -...abi -Ne var? -...geriye sen kaldın abi -Ne diyorsun Ela? -Gözünü aç abi , duvara konuşuyorsun... -...ela? (gözden kaybolur)..Ela!? Ela!

Luna hayatan bıkmış biriydi ve akıl sorunları vardı. Geçmişte bir çok travmaları yüzünden şizofren oldu Hikayedeki bilgiler doğrudur

"Deli miyiz biz, niye kaçmıyoruz yurttan?" Başımı yastığa koyarken, "Ya bir salak salak konuşma da uyu Allah aşkına." dedim. Düz Yazı - Text Karışık