Bir ev… İki kadın… Ve yıllardır susan bir adam. Pervin, Azat Mirzaoğlu’nun ilk eşi. Gururuyla, sabrıyla ve kimseye göstermediği kırgınlığıyla dimdik duran bir kadın. Berfin, bu eve kuma olarak giren genç kadın. Sessiz… yaralı… ve herkesin sandığından daha güçlü. Aynı adamın gölgesinde yaşayan iki kadın, aynı çatıda nefes alırken birbirlerinden sakladıkları tek bir şey var: Azat’ın onlardan sakladığı gerçek. Bir gün, o sır ortaya çıktığında bu evde kimsenin kaderi yerinde kalmayacak. Pervin’in yıllarca koruduğu düzen… Berfin’in saklamaya çalıştığı geçmiş… Azat’ın sustukça büyüyen günahları… Hepsi tek bir gecede çarpışacak. Bu hikâye, gururun bile sustuğu, aşkın bile yetmediği, sırların ise asla gömülü kalmadığı

Ezo (Ezelê Ronî), henüz 16 yaşındayken kalbini dinledi, gençliğin cesaretiyle sevdiği adamla Mardin’in taş sokaklarından kaçıp evlendi. Rezanê Berfîn (Rezan Şevdar), onun ilk aşkıydı… Kavuşmalarıyla hayatları cenneti andıran bir yuva oldu. Küçük kızları Bukre, 2 buçuk yaşında, evin güneşi, annesinin nefesi, babasının gururuydu. Ezo ikinci çocuklarına hamileyken evde bir misafir belirdi: kocasının yengesinin doktor kardeşi Rezanê Nîhalî Aram (Nîhalê Aram). Ailesine iyilik ve şifa taşıyan bu kadın, Ezo’nun yuvasında fırtınaya dönüşecek kıvılcımı ateşledi. Rezan’la Nîhal’in göz göze gelişi, zamanla yasak bir ilişkiye kapı araladı. Bir yanda kan bağıyla örülmüş töre duvarları, diğer yanda tutkunun alevi yükseldi. Doğumuna yardım edilen gece… Ezo, kendi yatak odasında kocasının iç çamaşırını görünce, içindeki sarsılmaz güvenin yerle bir oluşunu anladı. Gerçek, göğsüne bir hançer gibi saplandı: İhanet sadece aşka değil, namusa edilmişti. Kucağında Bukre, karnında bebeği… Ezo gitmek istedi. Ama töre gitmesine izin vermezdi. Çünkü o artık bir kadındı, bir anneydi; ama aynı zamanda bir aşiretin görünmeyen zincirleriyle bağlı geliniydi. Aşk nefrete, nefret yangına dönmeye başladı. Çaresizliğin doğurduğu cesaret onu kaçmaya iterken; Rezan da töre de onun önünde katı birer kartal gölgesi gibi yükseldi. Ezo’nun tek suçu sevmesiydi… Nîhal’in tek suçu tutkuyu seçmesiydi… Rezan’ın suçu ise kalbiyle töre arasında sıkışıp kalmasıydı. Mardin’de bir kadın iki şeyle sınanır: Aşk ve Töre. Bazıları yenilir, bazıları küle döner… Ama bazıları kanadı kırık olsa da yüksekten uçmayı öğrenir. Bu roman, törenin gölgesinde doğan bir aşkın değil, törenin ateşinde doğan bir kadının hikâyesidir. gerçek hayat hikayesi

Ben hevin hayat dolu genç güzel hayalleri olan bir kızdım ama şimdi savaşmak zorunda olan yaşama tutunmay çalışan bir kızım ve bu savaşı ben kazanacağım

Bir berdel başladı Diyarbakır`ın kanlı toprağında,Bu Rezan Şahmeran ile Azra Demirşah `ın hikâyesidir ,... UYGUNSUZ BÖLÜMLER İÇERİR ‼️

Eflâl İlzem Yıldırım Aşk… Herkes için bir başlangıç sayfası; benim içinse sonunu önceden bildiğim bir hikâye. İçimdeki en zayıf halka. İnsan neye yakınsa oradan kırılırmış ya, ben de hep en çok sevdiğim yerden çöktüm. Aşk, bana güç değil, eksiklik hatırlatır. Birine bağlandığım an, kendi ipimi başkasının eline teslim ettiğimi bilirim. O tutarsa nefes alırım, bırakırsa düşerim. Ve düşmek… işte ben buna ölüm derim. Kalbin hızla çarpması, adının dudaklarımdan dökülmesi, gözlerine bakınca içimde yükselen o sıcaklık… Bunların hepsi bana zaafımı hatırlatır. Çünkü ben kimseye bu kadar yaklaşmamalıydım. Yaklaştıkça kendimden uzaklaştım. Sevginin değerli olduğunu söylediler, ama kimse sevmenin bedelinden bahsetmedi. Kimse, insanın en çok sevdiği tarafından en kolay öldürülebileceğini söylemedi. Bazen düşünüyorum; belki de ben aşkı hiç anlamadım. Ya da fazla anladım ve ondan korktum. Çünkü benim için aşk bir kapı değil, bir uçurum. Bir adım atıp kendini bıraktığında tutan olmazsa, düşüşün sesi yalnızca sende yankılanır. O yüzden aşka yaklaşmak bile ölümün nefesini ensemde hissetmem demek. Belki de sorun bende. Belki de ben aşka dayanacak kadar güçlü değilim. Ama bildiğim tek bir şey var: Birine kalbimi verdiğimde, kendi mezarımı kazmaya başlıyorum. Ve aşk benim için hep aynı cümleyle biter: “Zaafım oldun… ve her zaaf gibi beni öldürdün.” İhanet, insanın kalbine saplanan en soğuk bıçaktır; acısı geç kalsa da izi hiçbir zaman silinmez. En çok güvendiğin, en fazla yaslandığın kişi tarafından yaralanmak, yalnızca bir duygunun değil, bir dünyanın yıkılmasıdır. Çünkü ihanet, sadece verilen bir sözün bozulması değil, aynı zamanda insanın kendine olan inancının da çatlamasıdır. Ardından kalan sessizlik, kırılmış bir güvenin ağırlığıyla daha da derinleşir. Ve insan, bir gün yeniden güvenir mi bilinmez ama ihanetin bıraktığı gölge, kalbin en gizli köşesinde hep kendini hatırlatır. (…) “Adı ‘İhanet Günceleri’ olabilir, ama satırlarında sevgi saklı; çünkü kalbim en karanlık sayfalarda bile umudu ve bağlılığı buluyor.”

Gerçek hayat hikayesi

Zorla aşk var mıydı? Aşkı bilmem ama zorla her şey olurdu. Ben Talin, ağabeyimin bir kız kaçırması sonucu bedel ödemek zorunda olan bir kızım.

Sadece yaşamaya çalışırken töre uğruna kurban verildim.

" ZORLA GİYİLDİGİM TÜLDEN OLUŞAN GELİNLİK O BEYAZLIK , BANA KARANLIKTAN BAŞKA BİRSEY OLMADI..." Berdel konulu kitap Zoraki evlilik Aşk

Ahh Mardin, keşke görünüşün kadar törelerin ve kurallarına da bu kadar güzel olsaydı da kimse bu kadar çok zorluk çekmek zorunda kalmasaydı. Bu hikayede ailesine rağmen narin bir şekilde yetişmiş Gonca`nın ve şımartılmasına rağmen yine de düzgün yetişen azat`ın hikayesini anlatıyor.