Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Asker ve mahalle kurgusudur.

İnanmalımıydın ona , yapabilirmiydim ona inana bilirmiydim . Bilmiyorum bu hale nasıl geldiğimizi bilmiyordum , bildiğim tek bir şey vardı oda benim kör noktam olduğu .

Hiç sevgi görmemiş bir kız olan asu ailesinin gerçek olmadığını öğrenir kızımız reşit olmadığı için ailesiyle gider ve sonra neler olur beraber görücez Kitabıma göz atar mısınız

Hayat…aşk…adalet

Kitapta +18 içerikler bulunabilir önceden bildireyim. Sizi sürükleyen akıp götüren bir kitap olacaktır iyi okumalar:)

Sadece Mardinde yaşayan 19 yaşında genç bir kızdım,neşeli,eğlenceli.... Ama bir gün geldi ki herseyimi alıp gitti..⛓

Umay, renksiz, her şeyi hemen sevmeyen, kendine hiç bakmayan, her şeye üşenen bir kızdı. Çocukluktan beri Bora ile arkadaştı fakat ikiside büyüyünce sık sık görüşmüyorlardı. Sadece Aileleri oturmaya gittiklerinde görüşüyorlardı. Bora bir bordo bereliydi ve Umaydan 2 yaş büyüktü. Umay`ın ona abi demesinden nefret ediyordu çünkü umaya aşık olmuştu...

Leyla, Kur`an`ını okurken, yanında büyük bir bedenin durduğunu hissetti. Başını hafifçe kaldırdığında, Yüzbaşı Ömer`in elinde bir tepsi çayla beklediğini gördü. Ömer, nazik bir şekilde Leyla`ya çayı uzattı ve "Biraz dinlenmek istersiniz diye düşündüm," dedi. Leyla, rahatsız olduysa da İslam`a uygun bir şekilde teşekkür ederek çayı aldı. "Gerek yoktu, sağ olun," diye mırıldandı. "Bir dua mesafesi" 19 yaşında Leyla Ayla Bozkurt’un, İslam’a sıkı sıkıya bağlı bir genç kız olarak ailesi ve çevresiyle olan ilişkilerini anlatan bir hikaye. Leyla, İslam’ı yaşamaya gayret ederken, 27 yaşında olan ağabeyi Ali Asaf`ın komutanı, 29 yaşında Yüzbaşı Ömer ile karşılaştığı duygusal bir sınavın içine girer. Aşk, ihlas, sabır ve İslam ahlakı arasında bir yolculuğa çıkan Leyla, kalbinin sesini dinlerken, hayatın ne denli anlamlı ve imtihanlarla dolu olduğunu keşfeder. 𝙔𝙖𝙯𝙙ığı𝙢 𝙝ikaye 𝙠𝙪𝙧𝙜𝙪𝙙𝙪𝙧. 𝙐𝙣𝙪𝙩𝙢𝙖𝙮ı𝙣. 𝘽𝙚𝙡𝙠𝙞 𝙜𝙚𝙧ç𝙚𝙠 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙩𝙩𝙖 𝙗ö𝙮𝙡𝙚 Ş𝙚𝙮𝙡𝙚𝙧 𝙮𝙤𝙠`𝙩𝙪𝙧. 😊

Dünyaca ünlü bir futbolcu ile en yakın erkek arkadaşım arkadaş çıkarsa ne olur? Aynı grupta olsak ne olacaktı ki?