"Bilinen bir diyardan bilinmeyedir. Tüm bu şiirlerim ve mektuplarım" Kahve eşliğinde şiir okumaya var mısınız? Öyleyse☕📕🥰

Minicik bedenlerinde sevgiyi nereye kadar götürebilirler.... "taa ki 15 yıl sonra o kara günde karşılaşıncaya dek..." -Gülce şahin -Doğu Kılıç Aslan

Papatya Aysal ; Toprak`ın kızıl papatyası Toprak Akal; papatya`nın yaşam kaynağı. Papatya köklerini toprağa sıkıca sardı,tutundu. Toprak papatyanın köklerini sımsıkı sardı, sevgiyle besledi, aşkla büyüttü. Büyüttüğü papatya bembeyaz yapraklarıyla kıskandırdı herkesi sarısıyla güneş gibi aydınlattı etrafını... Mutluydular çiçek bahçesinde sonra dikenler girdi araya. Koparmak istediler papatyayı toprağından. Papatya kurusun toprak başka çiçekleri bağrına bassın istediler, bu sevdayı kıskandılar. Ne toprak papatyasından vazgecmek istedi ne papatya toprağından... Durmadı dikenler gövdesinden sarmaya başladılar papatyanın, yaprakları dökülmeye başladı. Toprağın üstüne acı ektiler. Ve kopardılar papatyayı toprağından soldu yaprakları döküldü birer birer yine de papatya vazgeçmek istemiyordu. Toprak kabul etmedi papatyadan başkasını. Bekledi...Bekledi...Bekledi... Kurudu Toprak üzerine düşen yaprakları gördükçe kuraklaştı papatya açsın diye vazgecmek istedi. Acı çekmesin canı yanmasın daha fazla diye bırakmak istedi. Şimdi solmus papatya toprağına tutunabilecek mi ? Toprak papatyaya can verebilecek mi? Bu bir veda mı yoksa?

Aşk, zehirli bir oyuna dönüşürken, duyguların sınırları zorlanır... Mavi, 17 yaşında hayalperest bir kız, gerçek aşkı bulma umuduyla yaşıyor. Ancak kalbinde taşıdığı derin yaralar onu karanlıkta tutuyor. Bir gece, hiç beklenmedik bir anda tanıştığı gizemli bir adamla yolları kesişir. Ortak zevkler, paylaşılan şarkılar ve derin sohbetler onları birbirine bağlar. Ama bu bağ, sadece dostluk sınırlarında mı kalacak? Adamın kalbindeki ateş, Mavi`nin soğuk duvarlarını eritebilecek mi? Yoksa bu imkansız aşk, ikisini de geri dönülmez bir yola mı sürükleyecek? Geceye düşen gölgelerin ardında, fazlası zehir olabilir...

Sevgisi evren tanımayanlara... Sevmiştim, uzaktan uzağa. Acı çeke çeke. Kendimde ona tüm bu duyguları açıklayacak cesaret yoktu. Kaldı ki, onunla bir kere bile göz göze gelmemiştik ki. Sahi, adımı bile bilmeyen birine gidip nasıl olurdu da `seni seviyorum.` diyebilirdim? Ona açılacak olursam öyle herkesin herkese söylediği gibi kuru kuruya sevdiğimi söylemezdim tabi. "Seni seviyorum. Evet, seni öylesine çok seviyorum ki bunun bir takıntı olmasından korkuyorum. Sevmesem bilir miydim her öğlen kahve içmezsen ders çalışamadığını? Bilir miydim, çok yorgun olduğunda saçlarını karıştırdığını? Bilmezdim tabi. Bilmezdim. Adını bile bilmezdim tıpkı senin gibi. Ama biliyorum. Çok düşündüm. Bu bir takıntı değildi çünkü senden bir beklentim olmadı. Çok hayal kurdum ama bunları gerçekleştirecek kadar özgüven sahibi de değildim. Tüm bu olumsuzlukların yanında tek bir şey olumluydu. O da seni sevmem. Beni sev diye söylemiyorum. Sadece bil. Kötü hissettiğinde sana duvar olabileceğimi. Birazcık bile karşılık beklemeden ve gram umutlanmadan. Bana gülümsersen bile umutlanmam ben. Seni sevdiğimi bil, yalnız hissetme diye bil." Ve yeter ki bana bir kere gülümse... ________ Not: 7 bölüm + 1 özel bölümlük, kısa kitaptır.

Oku belki beğenirsin

Yıllar önce kavuşan iki genç bir anda iletişimleri kesilse ve yıllar sonra karşılaşırlar.