Efsa tüm yaralarına rağmen ayakta kalan biridir. Yaralar kabuk tutar genellikle, ama açıldığında bir daha kabuk tutması daha da zorlaşır. Efsa geçmişinin karanlık sırlarıyla asıl şimdi yüzleşeceğini, ihanetlerin ve entrikaların onu kovaladığından bihaberdir. Ruhu bu karanlık oyuna hazır olmasa da, bir tırtılın kozadan çıkma vakti çoktan gelmiştir...

Rüzgar, atın yelesini savururken kendi evine doğru gitmenin huzuru vardı içinde. İntikamını en etkileyici şekilde alacaktı. Hakkı olan her şeyi geri alacaktı. Bir gün gelecekti. O gün geldiğinde gerçek Kuzgun`un öfkesini göreceklerdi. Ancak o güne kadar kendisine yakın tutması gereken biri vardı. O kişi öldürdüğü adamın yan odasında kalan Prenses Freya`ydı. Bütün kraliyet soyundan nefret ediyordu ancak bir tek o, bir tek Freya, ona güzel geliyordu. Nefret edilemeyecek kadar güzel. Çünkü Freya Kuzgun`un ilk ve tek aşkıydı. Bütün bu planlardan onu bir tek kendisinin yanındayken koruyabilirdi. Bütün Solthania İmparatorluğu`na meydan okuyacak güçte olan Kuzgun, bir tek Freya için dizlerinin üstüne çökerdi. Çünkü bu aşktı. Ancak bu aşk bütün Solthania`yı tehdit edecek derecede büyüktü. Çünkü Kuzgun aynı zamanda Theodore Rosenheim`dı. Solthania`daki en yetenekli asker. Asker güçleri vardı. Karanlık büyüsüne hükmediyordu. Bu karanlık Solthania`yı içine alırdı almasına ama yanında korumak için tuttuğu kadın aydınlık ruhları temsil ediyordu. Bu iki tezat yürek, kıyameti başlatacaktı.

Kızın ormanda duyduğu bir çığlık onun hayatını şekillendirebilir miydi? Bunu hep beraber öğrenmeye ne dersiniz?