Kitap Tür Kategorileri

Buğlem... Parmak uçlarına saklamıştı tüm anılarını,tuşlara her dokunuşunda o anları hissederdi,dokunmasa hatırlayamayacaktı o anıları...Sönüp kalacaktı şafak sökerken;herkes konuşacak o susacaktı... Alptuğ... Tanımadığı,kokusunda huzur gözlerinde mutluluk gördüğü kadının her bir hücresini ezberlemek istediğinde bir yara izinde takılı kalacaktı. O yara izinin hüküm sürdüğü geçmişe gideceklerdi. Duvarda asılı üniformayı görünce başlayacaktı tüm hikaye... Parmak uçlarından,daktilonun tuşlarına akan bir hikaye...

Ne zaman tanıştıklarını bilmeyen genç bir kız ve tanıştıkları anı yıllar geçse de unutmayan genç bir adam. Gelecek ne getirecek bilmeden Kızıl Gezegen`in Manzarası`na doğru yeni bir rota oluşturması... [Kurgu tamamen şahsıma aittir. Çalınması, alıntı yapılıp kaynak belirtilmemesi halinde hukuki süreç başlatılacaktır.]

ara verildi. Yeni bölüm tarihi; 01.07.2025 [İlk dokuz bölüm texting olup daha sonra düz yazı şeklinde devam etmektedir] *** Platonik olduğu kişi yüzünden okulda başına türlü olaylar gelen İlayda ölmek istediği bir gece de rastgele Instagram yorumlarında gördüğü birine mesaj atıp yardım ister. *** İlyada.es: Bir tarafım yaşamak isterken, karanlık tarafım ölüme itiyor beni. İlyada.es: Ben artık onu unutmak istiyorum. İlyada.es: Nolur yardım et unutayım onu. *** Spotify playlist name; Denizin Su Perisi🌊🫧🧚🏻‍♀️ Eylül 3, 2024|

Birkaç saniye sonra bana kızma ihtimaline rağmen Hazal`ın altına ismimi ekledim. Yiğit. Adım onun pembe isminin altına son derece silik bir şekilde yazılıydı ama kadar da kötü durmamıştı, en azından beni istediği zaman silebilirdi.

Kız erkekten büyüktür(!) Şuradan başlayalım o halde. Ben Efsun mahallesinin bir köşesinde sıkışıp kalmış lakin o köşede kendi cennetini kuran mahalle fertlerinden sadece biriyim. Adı gibi etkileyici olan bu mahalle 21. yüzyılın alışagelmişliklerin dışında bir samimiyet ve komşuluk bağları barındırıyor. Mahalleye ilk taşındığında oluşan atmosfere dayanamayıp şoka giren insanlar olduğu haberleri doğrudur bu arada. Seksenlerden bu güne yıpranma ve aşınmalar olsa da insanlığını ve merhametini kaybetmeyen bu insanlar benim 18 senelik tek ailem olmuştu. 2005 yılında Kocakarı soğuklarının başladığı çetin geçen günlerden birinde çınar ağacının dibindeki bir kundakta ağlarken bulmuşlar beni. Ömrüm uzun olsun diye değil o soğukta donayım diye. Göbek bağımın düşme zahmetine bile katlanma gereği görmemişler. Şansım ise beni bu mahallede bulmuş. Beni bırakan biyolojik aileme rağmen bu insanlar beni şefkatleri ile ısıtmış, evlerine almak için birbirleriyle yarışmış adeta. Büyüklerim öyle anlatırdı daha doğrusu. Yarışın kazananı ise uzun zamandır çocukları olmayan anne ve babam olmuş. 28 senelik evlilikleri boyunca bir sürü tedavi deneyip sonuç alamamalarına rağmen nankörlük etmeyip vardır bir hayır diyerek Allah`a dua eden aileme emanet olarak verilmişim. Ha bir de üvey abim var. Temir... Evet yanlış okumadınız adı Temir. Mahallenin gencinden tut yaşlısına kadar hem korkulan hem de sevilen ismi. Benim için ise hayatımı hiç düşünmeden verebileceğim abim. Hikayemi/hikayemizi okumaya hazır mısın?

❝ Riley Bennett, kendisi için çizdiği çizgilerin dışına çıkmıştı. Artık hiçbir şey planladığı gibi olmayacaktı. ❞ © imacbeth

Yalana atfedilen en büyük yalan onu "beyaz yalan" olarak kabullenmekti. Bazı yalanlar da vardı ki; size müzik kadar tatlı geliyordu. Öyle ki masum ve "beyaz" bir ölümle dans ettiğinizi bile fark etmiyordunuz. * Uyarı: Hikâyede; şiddet, küfür, yetişkinlere yönelik sahneler, toplumsal olaylara göndermeler yer almaktadır.

#mahallekurgusu Her sabah selam verdiği hâlde bir kez bile yüzüne bile bakılmayan ev sahibi... Ev sahibine aşık başka bir kiracı... Bir diğer ev sahibine anonim olan bir diğer kiracı... Kiracısı ile aşk yaşayan başka bir ev sahibi... Ve işte Varis apartmanında herkes aşıktı... Peki böyle bir hikâye nasıl olurdu? #Bu kurgu oku ve gül diye var. #18.01.2023

Biz farklı zamanların farklı kişileriydik. O acısını henüz atlatamamış ama içine gömmüş bir adam. Ben ise en büyük yarayı alacağından bir haber, beş arkadaşı ile istediği bölümü kazanmanın sevincini yaşayan genç bir kız... Yaşanılacaklar sizi seçim yapmak zorunda bıraktığında, önünüze sunulan iki seçenek... Aşkınız mi? Hayalleriniz mi?...

Lisede eski sevgili olan Taehyung ve Jungkook, ünide aynı okul ve aynı sınıfta çıkarlar. İyi okumalarr.

İki yaralı birbirini bulup, yaralarını sardı... Yeni dertlere karşı derman oldular birbirlerine, sonra ne mi oldu? mutlu olmalarına izin vermediler, rahat bırakmadılar onları... Aileleri baskı yaptı. Erkeğin sevdiği bir ilişki yürürdü. Sarp`ın yaptığı tam olarak buydu... ilişkilerine sahip çıkmak... Ahu ailesini geride bırakıcaktı...bırakması gerekirdi... Destek olmadılar, sonunda kader aile kavramını yerle bir etti... Bütün sırlar ortaya çıktığında, ortada el ele olayları izleyen çift ise Sarp ve Ahu`ydu... Ahu`nun sorunu aileyken Sarp`ın sorunu yalnızlıktı... sorunlar biterdi elbet, peki ya aşk?...

"Eğer diş fırçanızı ıslatıp kedinin başına sürerseniz annesinin kendisini yaladığını düşüp mutlu olurmuş!" "Kim söyledi bunu? Kedi mi?" "Hayır ya, dalga geçme! Bir yerde duydum." "Saçmalama abla, uyduruyorlar işte. Rahatsız etme hayvanı!"

Üniversitede hukuk bölümü okuyan ahu Talya uzun süredir ilişki yaşadıgı Bulut yılgın ile evlenme kararı alır. Babası buna karşı çıkınca abisi ile başka bir ülkeye kaçar ve orada bulut`la evlenir. 2 yıl süren evlilikten sonra durumları iyice kötüleşir ve bulut bir mafyadan borç alır. Aldıgı parayı kumarda kaybeder ve ödeyemez. Bu durumda ARAS KOLKAN bulutu @ldürür.intikam almak isteyen ahu aras`la evlenir. Sonrasında yaşanan olaylar ve ahu`nun ögrendigi gerçekler her şeyi degiştirir. Bu hikayede bizimle misin???

Geçmişte babasından yara alan Devin Efil üniversite de bir ömür seveceği adamla yani Özgür Alp ile tanışır. Tanışmaları sıradandır fakat ilişkileri hiçte öyle olmayacaktır. Bu ikili aşklarını sonuna kadar yaşarken hem geçmişleriyle sınanacaklar hem de aşklarına ikisinden biri ihanet edecektir. Aşkları ne kadar büyüktür, ihanetin üstesinden gelebilirler mi?

Şöyle bir örnek vereyim. İnsanlar kötü bir olay yaşayınca, hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçer. Orada, hikayenin sonunun geldiğini düşünürler. Oysaki biz, bir başlangıçla sonumuzun geldiğini sanmıştık. Daha başlangıç olduğu için sıfır bellek olan düşüncelerimizi, yine de zihinden geçirmeye çalışıyorduk. Ben Beril, tanıştığımıza memnun oldum. Başlangıcımızı bir son sandığımız hikayemize hoş geldiniz.

Zıt kutuplar birbirini çekerdi, onların arasındaki çekim de tam olarak buydu... Genç kız "Küçük şeylerle mutlu olmayı bilmelisin" dedi. Delikanlı "Mutluluk denilen şey sadece bir aldatmacadır" diyerek cevap verdi. Genç kız, mutlu olmaktan vaz geçmedi; delikanlı, mutluluğa direndi... Bu hikâye, küçük dokunuşların büyük etkilerine inanan genç bir kızın, küçük dokunuşların büyük yıkımları olduğunu savunan bir delikanlıya karşı verdiği mücadeleyi konu alıyor... (Bu hikayeyi Wattpad platformunda yazmış, finalini yapmıştım. Birhayli de okunmaya ulaşmıştı. Şimdi yeniden bir kitle yakalamaya çalışmak açıkçası heves kırıcı oluyor. Desteklerinizi eksik etmeyin. Etmeyin ki bende hikayeyi paylaşacak istek oluşsun ☘️)

Çocukluğundan gelen bir şiddet ve kan travması olan üniversite öğrencisi Firuze; zincirlerin varlığını yadsırken, ıssız orman kuytusunda üzüm salkımı yetişebileceğine inanır. Ailesinin geçmişi ile ilgili bazı gerçekleri yakın zamanda çarpıcı bir şekilde öğrenecek ve kendini kaosun ortasında bulacak diğer üniversite öğrencisi Ferit ise kalbine prangalar takmak zorunda kalmıştır. Prangaların ucundan sarkan zincirleri başka ellerin hükmünden kurtaramayacağına inanıyordur. Okul kampüsünün beton duvarları arasındaki avluda, verilmemesi gereken küçücük bir söz ile başlayan bu hikaye, iki genci uzun bir yolculuğa çıkarır. Son durakta zemheri soğuğu mu yoksa baharın ılık rüzgarları mı olduğunu bilmeden yola çıkan gençler, ıssız orman kuytusunda üzüm salkımı yetiştirmeyi başarabilirler mi? Yazar Notu: Yetişkin okurlar için uygundur. Wattpad yayım tarihi: 06.10.2022 Wattpad düzenlenme ve yeniden yayım tarihi: 01.03.2024 Kitappad yayım tarihi: 27.08.2024

Zehre annesini kaybetmesinin ardından resmen bütün hayatı dağılırken kendisine gelen gizli bir kutu ile aslında doğru sandığı bütün yanlışların peşine düşmeye karar verir. "Bir bakış bir bakışa neler anlatır, bir bakış bir bakışı senelerce ağlatır." Yayım tarihi:Çarşamba

"Ravensbrook kasabası, sırlarla dolu gölgelerin ardında bir karanlık saklıyor…" Kasabanın sakinliği, ardında sakladığı sırlarla her an patlamaya hazır bir volkan gibiydi. Ravensbrook`un sessiz sokaklarında art arda işlenen üç cinayet, tüm kasabayı korkunun pençesine düşürür. Amber ve Rosa ise kendilerini bir anda bu karanlık olayların merkezinde bulurlar. Kardeşler, birbirlerini korumaya çalışırken, Amber`in geçmişin izleriyle boğuştuğu ve Rosa`nın onu karanlıktan uzak tutmaya kararlı olduğu bir mücadeleye girerler. Ancak Amber`in gördüğü gölgeler ve duyduğu sesler sadece zihninin oyunları mı, yoksa kasabanın derinliklerinden yükselen karanlık bir gerçek mi? Cesetler birer birer bulunurken, Ravensbrook’un derinliklerinde gizlenen sırlar yüzeye çıkmaya başlar ve Amber, korkularıyla yüzleşip kardeşinin son sözlerindeki şifreyi çözmek zorundadır. Her adımda artan gerilim, gerçeği ortaya çıkarma çabasını daha da zorlu hale getirirken, herkesin hayatta kalamayacağının işaretlerini vermektedir. Gölgelerin içinde saklanan katili ararken, her bir adımda tehlikenin derinleştiğini ve kasabanın sırlarının daha da karanlıklaştığını hissedeceksiniz. Ravensbrook`ta hiçbir şey göründüğü gibi değil. Hazır mısınız?

Aşk, zehirli bir oyuna dönüşürken, duyguların sınırları zorlanır... Mavi, 17 yaşında hayalperest bir kız, gerçek aşkı bulma umuduyla yaşıyor. Ancak kalbinde taşıdığı derin yaralar onu karanlıkta tutuyor. Bir gece, hiç beklenmedik bir anda tanıştığı gizemli bir adamla yolları kesişir. Ortak zevkler, paylaşılan şarkılar ve derin sohbetler onları birbirine bağlar. Ama bu bağ, sadece dostluk sınırlarında mı kalacak? Adamın kalbindeki ateş, Mavi`nin soğuk duvarlarını eritebilecek mi? Yoksa bu imkansız aşk, ikisini de geri dönülmez bir yola mı sürükleyecek? Geceye düşen gölgelerin ardında, fazlası zehir olabilir...

"Adam gülünce kısılan gözlerine tutulmuştu. Kadın ise hiç sevmeyeceği şeyi sevmişti adamın saçlarını..." Yaprak SAYDAM Asil KUZGUN

Motordan korkan üniversiteli kız okula giderken yaya geçidinde bir motocu ona çarpmak üzereydi bu motorcu o kızın yeni biyoloji hocasıydı bakalım devamında ne olucak kızımız neden motordan korkuyor?

Tek bir dilek hakkın olsa ne dilersin? Yine aynı dileği dilerdim.

Kadının suratında oluşan ifade tam bir karmaşıklık abidesiydi. Adam gözlerini kadına yerleştirmiş o karmaşık ifade ile savaşıyordu. Kalpleri tekrardan atmaya başlayan iki insan, yeni hayatlarında, kaderin ipleri etrafa saçmasına izin veriyordu. Kader mantığı saf dışı bırakarak büyük bir azimle örüyordu iplerini. Yardım istemiyor, kimseyi suçlamıyordu. Kaderden kaçmanın aptallık olduğunu göstermeye çalışıyordu. Başarmanın verdiği gururu iliklerine kadar hisseden kader, bu sefer daha sıkı atıyordu düğümlerini. Ruhları saran kırmızı ipin ucunu, bedenlere mühürlüyordu. Çünkü işin içine mantık girdiğinde, bedenler istemedikleri halde birbirlerine küserdi. Bu sebepten sevmezlerdi birbirlerini…

Kadın, yanlışlıkla ölmüş babasının numarasına yazıcakken bir sayıyı yanlış yazdığı için bilmediği bir adama yazar. Aslında olay liyan Mehru`nun babasının ölümüyle başladı.  Babası öldükten sonra zaten babasıyla ayrı olan annesi başka bir adamla evlendi, annesi ile arası kötü olsa bile annesi çağırdığı için zorla giden Liyan üvey babasından tacize uğradı. Liyan ilk başlarda bu acıya karşı sadece sussada artık dayanamıyordu, ve ölümüne adım atmak için sessiz adımlarla ilerledi. Her şey hazırdı son olarak sadece tatlı bir ölüm gerekiyordu, Liyan etrafına bakındı telefonu koltuğun üzerindeydi. Sessizce telefonu eline aldı, ve yıllar sonra babasının numarasına mesaj yazmaya başladı. Zaten intihar edicekti, dikkatsizdi. Tek düşündüğü babası ve ölümdü. Babasının numarasını silmişti fakat ölmeden önce son kez onun ölü olduğunu bile bile yalnız kalmamak için yazıcaktı. Telefonu tutan eli titriyordu, herkes gibi korkuyordu. Ölüm onu korkutuyordu. Telefonunu eline aldığından beridir değişik hissediyordu. Babasının yüzünü özlemişti, babasının kokusunu özlemişti. O çok güzel kokuyordu, babası sevgi kokuyordu. Sevgi... Babasının ölümünden sonra görmediği bir şeydi, ne bir arkadaş çevresi olmuştu ne de bir sevgilisi. Son kez gülümsedi, babasına gülümsüyormuş gibi düşündü. Yazmaya başladı, elinin değdiği her harf ölüme bir adımdı ona göre, hızlı hızlı yazıyordu o yüzden. Babasına hızlıca kavuşmak istiyordu belki de. Her harf, her kelime, her cümle bir ölümdü, bir sevgiydi. Liyan Mehru ölümü istiyor, seviyordu. Sevdiği birinden korkabilir mi insan? Oluyormuş demekki. Diye düşündü. Ve mesajları yazdıktan sonra telefonu kapattı, yukarıdaki avizeye baktı masasının üzerindekileri haplara baktı. İki seçenek sunmuştu kendine, kesin ölüm hangisindeyse onu seçicekti. Baktı, düşündü. Haplar mı daha hızlı öldürür yoksa kendini asması mı? Kendini asmayı seçti, yıllara inat kendini idam ettiricekti. Yapmadığı şeyler için idam ediyordu kendisini, sevgisizliğine idam cezası verdi. İpleri önceden ayarlamıştı babasının kocaman evinde, bir avizeye asıcaktı kendisini. Ne acınası... Diye düşündü. Haklıydı, ne acınası.. Bir tabure vardı çıktı üstüne, yavaş adımlarla gidiyordu çünkü babası en güzel işler yavaş yavaş olur demişti. Kafasını o çemberin içine doğru soktu, aynı normal idamlarda olduğu gibi ipe en sevdiği kokuyu sıkmıştı, annesinin ve babasının birlikteyken ortak kullandıkları parfüm. "Kokusu hiç değişmemiş hâlâ aile kokuyor..." diye güçsüzce mırıldandı. Şimdi ise vakti gelmişti, son olarak konuştu, "Rabbim affet, dayanamıyorum. Emanetine sahip çıkamadım, kendimden utandım sen benden utanma.." diye mırıldandı uykulu sesiyle. Sonsuz uyku için uyumamıştı, rahat uyuyacağım artık. Diye düşündü ve parmak uçlarına kalktı tabureyi yavaşca istiyordu. Ölümle oynuyordu, ve bunu sevmişti. Tabure tam düşecekken bildirim sesi geldi, bu ses ne alaka? diye düşündü. Kimsesi yoktu sadece üniversitesindeki birkaç kızlar sınav haftası ondan notlarını almak için yalvarırlar o yüzden mesaj atarlardı. Fakat sınav haftası daha gelmemişti. Merakına yenik düşmek istemedi, fakat dayanamayıp ölümünden vazgeçti. Kafasını sıkan ipten yavaşca kurtuldu, tabureden indi. Telefonu eline aldığında ise babam diye kaydettş numardan mesaj geldiğini gördüğünde gözleri kocaman açıldı. Ölümü sadece kolay bir bıkkınlıktan ibaret değildi. Yaşadıkları ve gizemli hatırlamadığı geçmişi vardı. Bu geçmişine inat yaşamaya çalışsa bile ölüm onu ele geçirmişti ve ölüme sevdalanıp sonunu kendi yazmak istemişti. "Tövbe... Tövbe estağfurullah."

Bade`nin sakin geçen üniversite hayatını bitiren o cümleden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmamıştı. - Off her gün aynı şeyler çok sıkıcı, ya derse girip çıkıyoruz ya da kahve içip aynı şeyleri konuşuyoruz Eylül. Keşke eğlenebileceğimiz bir şeyler olsa. Eylül; - Bade bela mıknatısı gibisin zaten. O şom ağzını açma başımıza bir şey gelmesin lütfen. Dedi fakat önümüzdeki günler yaşanacak olaylar için çok geç kurulmuş bir cümle idi. Bade bir anda kapısına, sırasına veya dolabına bırakılan hediye ve notlar ile çok gerilmiş. Bir anda kendini okula yeni gelen ``reis`` diye adlandırdıkları ülkücü çocuk ile sürekli kavga ederken bulmuştu. Bir yandan sinirini bozan çocuk ile uğraşırken bir yandan notları gönderen kişinin izini sürmekteydi. Peki o yeni gelen çocuk gerçekten reis miydi yoksa bir istihbaratçı mı?

Neslihan empati yeteneğiyle doğmuş bir kızdı. Anlayış onun göbek adıydı. Bu yüzden zamanında ebeveynlerinin boşanmasını, şimdi ise annesinin yeni ilişkisini anlayışla karşılayabiliyordu. Kardeşi Neva`nın aksine... **** Genç kız bütün kırgınlık ve yorgunluklarına kulaklarını tıkarken; Annesinin aşkına kulak verdi, Kız kardeşinin ergenlik sancılarına destek oldu, Ve Öztürk erkeklerine alışmaya baktı. Kısacası yeni hayatının düzenine alışmaya çalıştı. Bu düşündüğündende zor olabilirdi, bir sabah güne şakayıklarla başlamasaydı. ***** "Bir adın yok mu senin?"dedi yanımda tempoyla koşarken. Güldüm. "Neden çok mu merak ettin?" "Ben sana şakayıklarımı bile verdim. Sen adını mı söylemeyeceksin?" "Adımı küçümseme. Sana çok şey anlatırdı. " Önüme geçerek durdurdu beni. "Öyleyse dinlemeye değer olmalı."

Bitmişti değil mi artık?Onun bir görevi yoktu.Peki ben neden buna üzülüyordum?Bunun gerçekleşmesini en çok isteyen bendim neden kendimi suçlu hissediyordum?Halbuki suçlu olan oydu.Bana motoruyla çarpıp daha sonra da beni orada bırakarak gitmesi onun suçuydu.Beni mesleksiz bırakan oydu,benden bacaklarımı alan oydu…benim tertemiz içinde hiçbir kötülüğün olmadığı hayallerimi kanatmıştı be o adam! Şimdi ise bitmişti,o artık bir komando değildi.Sevinmeliydim bun ama neden üzülüyordum?Onda hoşuma gitmeyen şeyler vardı hemde hiç hoşuma gitmeyen…

Amcanızın vasiyetini öğrenmek için İstanbul`a giderken başınıza ne gelebilir ki? Eğer söz konusu olan Eda ise savaşa katılabilir, mafyalar ve entrikalarla dolu bir bataklığa çekilebilir, yıllanmış aile sırlarını gün ışığına çıkartır ve bunlar olurken gamsız bir şekilde ojelerinizi tazeleyip topuklularınızın ayağınızı vurduğundan şikayet edebilirsiniz. **** Kızlar aslında Wattpad kitaplarini Sezin Karameşe kıvamında trollemek için iki arkadaş ortak beraber yazdığımız bir kitap bu. Öylesine eğlenmek için okuyabileceğiniz tadında kitap diyelim biz. Hepinize iyi okumalar. (Okurken biz de dalga geçmek amacıyla yaziyoruz)

"Kalbimi sızlatmadan sev." *** "Yağmurda ıslanmaya değil, yağmurda kaybolmak için dışarı çıkıyorum." *** "Bir gece yürüyüşüne ihtiyacım var, eşlik eder misin?" *** "Şiir şiir okurken mısra mısra unutmuştum."