Bu hikaye, Berguhan Aşireti Reisi Birtan`ın, düşman aşiretin Hanımı Şahnur’a duyduğu, imkânsız ve saplantılı aşkın, bir ailenin üzerine nasıl kara bulut gibi çöktüğünün destanı...

Birbirleriyle zorunlu oldukları için evlenen Karan Ali ve Aleda`nın yaşantısı

“Burada ne arıyorsun?” Gülümsedi. “Kaderimi.” Söylediğiyle birlikte vücudumdan bir esinti geçti. Yavaşça geriye doğru adımladı ve Karadeniz’in sisli ormanı arasında gözden kayboldu. Günün birinde bu yabancının hayatımı değiştireceğini nereden bilebilirdim ki? Bu kaderin bize bir oyunuydu.

akça yanlışlıkla arkadaşına yazdığını zanneder ama yanlış numara denk geliyor ve bu kişi hakkarinin en tanınan askerler,nden yavuz yüzbaşıdır akça yüzbaşına yazmaya başladığında bundan zevk alır ve hep yazmaya başlar bakalım bu hikayede bizi ne bekliyor olacakkkkk

Kaptan Aziz Akay Alpman tüm taraftar onun adını haykırıyordu. Lacivertli takımın kaptanıydı. Parlayan yıldız aşk işlerine ne kadar sıcaktı ki? Gelin görelim

Güvenmek sevmekti, sevmekse ölümün peşine düşmek. _ Mai İrtihal, Elit kesimin çocuklarının üzerinden alınan intikam, Üst`lerin kararları sonucu ortaya çıkan kanlı oyun yuvasıydı. Yaşları 16 ile 23 arasındaki tüm gençlerin Mavi Kale`ye alınmaları zorunluydu. Mavi Kale denilen bu yerde, sonu çoğunluk ölümle biten ve çok az sayıda kişinin kazandığı, güç ve zeka gerektiren kanlı oyunlar düzenleniyordu. Her oyunun sonunda, kazananlar büyük ödülle ödüllendirilirken, kaybedenleri oyunlardan daha korkunç cezalar bekliyordu. Bu tehlikeli Kale`den sağ çıkmak, içinde hırs ve nefret barındırmayanlar için neredeyse imkansızdı. Halk arasında Mâi İrtihâl, yani "Mavi Ölüm" adıyla anılan bu yer, sona gelinmişliğin zirvesiydi. Her yıl sonunda gelişen ve düzenlenen Mavi Kale`de bu yıl, oyunların zorluk seviyesi daha da artırılmış, final oyunu ise beklenmedik bir şekilde değiştirilmişti. Gençleri tahmin edemeyecekleri bir son bekliyordu. Mavi Kale`de ilk kural; kimseye güvenmemek ve kimseyi sevmemekti.

Küçüklüğümüzden beri bazı insanlar hayatımıza iz bırakır; biz ise bu izin ne anlama geldiğini yıllar sonra anlarız…

"Karanlık mı ışığı tüketir, yoksa ışık mı karanlığa diz çöktürür ?" Bir adam, ondan çalınan hayatın hesabını sessizce biriktirdi; karanlığını büyüttü, öfkesini bekletti. Geri döndüğünde ise en zayıf noktayı hedef aldı: Bir babanın dünyasını... bir kızın kaderini. Işığın içinden çekilip gölgelerin kucağına bırakılan genç kadın, bir anda korkunun, çaresizliğin ve tutkuya dönüşen bir esaretin ortasında kaldı. Babası, yıllar sonra fark ettiği hatalarının ağırlığıyla kızını geri almak için kirli oyunlara başvururken; adam, kalbine sinsice sızan o ışıltının, planlarını yakıp kül etmeye başladığını anlayacaktı. Karanlıkla aydınlığın birbirine karıştığı o yerde, ihanetin, öfkenin ve yasak duyguların hükmettiği bir savaş başladı. Ve hiçbiri şunu hesaplayamadı. Bazen en büyük tehdit, tutulmaması gereken bir kalptir.

Not: anlaşmalı evlilik, yaş farkı ve içerik vardır. Yaşı küçük okurların okumaması önerilir. Özgür olmak için verdiğim sözler babam için kendimi hiç tanımadığım bir adamla evlenerek kafese koymamla bozulmuştu. Hüznün kasvetine bulanmış bu kafesin anahtarı ise bakışları gibi keskin ve soğuk bir adamdaydı. Yüzüğümün eşi, hayatımı birleştirdiğim adam. Bu romantik bir hikâye değildi. Donuk, keskin ve renksiz bir evlilikti ve ben bu kafeste buzdan misali bir adamla yalnızdım.

Bu şehirde denge adaletle değil, kanla kurulur. Sofia Lodric bir zamanlar sadece bir isimdi. Şimdi ise patronun en büyük hatası. Geçmişini gömmüş, düşmanlığını saklamış, hayatta kalmayı öğrenmiş bir kadın… Ama bazı hesaplar toprağın altına sığmaz. Bazı ihanetler unutulmaz. Patronun kurduğu düzen kusursuz görünüyordu. Ta ki Sofia geri dönene kadar. Bu kitapta ihanetin bedeli, gücün gerçek yüzü, ve bir kadının kurbandan avcıya dönüşü anlatılıyor. Bu bir kaçış hikâyesi değil. Bu bir hesaplaşma. Ve bu hesapta herkes kaybedecek…