Genç kız her gün kullandığı sokağa bir kez daha giriş yapmıştı. Her sokağa girişinde hemen kan kokuları kendini belli ediyordu. Sokağın sonuna geldiğinde adımlarını yavaşlattı. Sebebi ise boylu boyunca yatan bir adam ile karşılaşmasıydı. Bu kaçıncı ceset görüşüydü? İstifini bozmadan cesetin yüzünü karanlıktan göremese de yanına doğru eğildi. Omzuna hafif sarsma ile cesedin yaşayıp yaşamadığını kontrol etti. Yaşıyordu. Telefonunu çıkarttığında, arkada duran adamın gölgesi, yan tarafına doğru düştü. Sakin olmaya özen göstererek ona doğru döndü. Döndüğünde, ise şaşkın bakışlar ile adamın yüzüne bakakaldı. İlk defa bu adamı bu sokakta görüyordu. Bu adam kimdi?

Mahize; Ruhum, ruhuna sarılıyor. Hissediyor musun? Mahize; Hissettiğinde, bana yaz olur mu? Çünkü seni hissetmek istiyorum. Mahir; Hissetmiyorum, bana yazma olur mu? Hissettiğim tek şey hayal kırıklığıydı. Onu kendimden bile daha çok severken, onun beni sevmiyor oluşu her şeyi alt üst ediyordu... Yıllanmış şarap gibiydim, beklendikçe güzelleştim. O da şarap aşığıydı, bütün şişeler ona açılırdı...

NOT; Ergenlik döneminde yazdığım (14- 15 yaş) bir kitaptı. Bu kitapla ayrılamadığımız için buraya da yükleyeceğim. Beğenmeyebilirsiniz fakat ben ilkleri hiçbir zaman unutmam :) O yüzden anı kalsın diye bütün bölümlerini buraya da yükleyeceğim. Karakterler gerçek hayatta arkadaşım. (İki kişi hariç isimleri farklı.) Okurken gülüyor, eskilerimi hatırlıyorum. İyi ki de bu kitabı yazmışım. Siyah benim için çok değerli. :) Bazı anlar vardır ki hiç ummadığınız zaman birisi gelir ve sizi sıkıştığınız durumdan kurtarır. Hayatım birden onunla değişmişti. Kim mi o? O, Siyahlara bürünmüş bir kişiydi. Simsiyah gözleri ile korku salıyordu etrafa. "Benden kurtuluşun yok." dediği zaman gerçekten kurtuluşum yok muydu? Ya ben ondan kurtulmak zorunda kalırsam? O zaman yollarımız bir daha ne zaman kesişecekti? Ya da kesiştiği zaman eskisi gibi olabilecek miydi? Nasıl bu kadar emin olabiliyordu benim ondan kaçmayacağımı? Hayatımın zorluklarına kendim göğüs geriyorken birden bu adamın karşıma çıkması tesadüf müydü? Yoksa kaderimi bu adamın eline vermişler de kendisi mi yazıyordu? İkimizin hikayesini çözmeye var mısınız? O, kendisini siyah renkle saklıyordu. Ama ben onun siyahlığına inip bembeyaz ruhuna giriş yapacaktım...

"Accidit in puncto quod non contingit in anno.” (Bir yılda olmayan, bir anda olur) Gerçekten öyle miydi? Balkonumda otururken karşımdaki karargâha bakıyordum. Önünde duran dört tankı gördüğümde sırtımı dikleştirip merakla onları izlemeye başladım. Hepsi tek tek indiğinde, ip gibi dizilmişlerdi. Albay olduğunu tahmin ettiğim kişi önce herkesi inceledi ve sert, itiraz istenmeyen tonla "Yüzbaşı Bintuğ Liva." diye seslendi. Bu isim, tüm orduyu sırtlayacak kadar güçlü, kuvvetliydi. Onunla karşılaşabilecek miydik? "Bir gün seninle ikinci kez karşılaşacağız, işte o zaman doğru olanı yapacağız."