Bütün inançlarımın kırıldığı bir noktaydım.
Kendime bile yabancıyken,tanıdık hissetmem muammaydı.
Hislerim,kalbime,sevgiye artık yabancıydı.
Güvenim,ise artık korkaktı.
Cümlelerim,aşka çok inanan bir kadına göre ızdıraptı…
Umuduma güneş hiç doğmazdı.
Pencerem,yarınıma hava almak için açılırdı.
Ta ki her şey onun varlığına gelene kadardı.
“Mutlu değilim”
“Beraber mutlu oluruz.”
“Yalnızım.”
“Bundan sonra değilsin.”
“Nasılsın?”
“Sen iyiysen,iyiyim.”
Artık bir hayatım vardı…”