Kitap Tür Kategorileri

"Güzel seviyorsun," dedim gözlerine bakarak. "Güzeli, güzel seviyorum," dedi. İnsan yeni bir hikâyeye, biriyle tanışarak ya da yeni bir yere giderek başlarmış. Benim hikâyemde ikisi de vardı. Gittiğim yeni şehirde tanıştığım adamla hikâyem başladı. Teğmen Emre Kurt... Zümrüt yeşili gözleri beni her defasında büyülüyordu. İçine çekildiğim derin bir kuyuydu sanki. O derin kuyu bende keşfetme isteği uyandırıyordu. Bana doğru attığı her adım bir diğerinden daha güçlüydü ve kaçmamı imkânsız hâle getiriyordu. Sonunu göremediğim o kuyuya gözlerimi kapatıp, kendimi bırakma isteğim gün geçtikçe artıyordu. Askeriyede öğretmenlik yapmaya başladığımda, başıma geleceklerden bihaberdim. Abimin de görev yaptığı bu askeriyedeki öğretmenlik görevi, içerideki haini bulmam için bir araçtı. İçimizde, kapalı kapılar ardında, ihanet eden biri vardı. Açtığım her kapı bir diğerine çıkarken; o kapılardan birinde onu bulmaktan korkuyordum.

Yalnız yaşadığı hayatında sorunları görmezden gelip hayatı her şeye rağmen seven İdil Bürküt; çalıştığı gazetede kendisine verilen görev nedeniyle İstanbul`dan Ankara`ya kısa süreliğine gitmek zorunda kalır gitmeden önce buluştuğu lise arkadaşlarıyla birlikte sorunlar da peşi sıra gelir; gizlediği sırlar, yaşadığı hayattan gördüğü baskı, umulmadık anda kendisine gelen aşk, hayatını karmakarışık bir hale getirir. *** Keşke kendini benim gözümden görebilseydin..." "Senin dilinden dinlemek de güzel." Tuttuğu elimin üzerini nazikçe sıvazladı ve dudaklarını değdirdi hafifçe. "Zaman geçtikçe senin yanında nefes aldığımı hissettim. Bir deniz misali iyi gelmiştin hayatıma. Deniz kızımsın artık çünkü denizlerin kızı, denizleri bünyende taşıyacak kadar güzel bir kalbin var." "Ben bu kadar değilim ama beni bu kadar ettiğin için teşekkür ederim." Bugün duygusallığımı en zirvede yaşıyordum. Bünyemin aldığı tüm kötü hisleri çekip almak ister gibiydi ve başarısı da gözle görülür şekildeydi. "Bu kadardan daha fazlasın kendine haksızlık etme."deyip beni kendine çekip göğsüne bastırdı. Gözlerimden yaşlar akarken kendime söz verdim, bu benim son ağlayışım olacaktı

Hayallerinin peşinden koşan Damla,Meryem,ve Nihal üçlüsü küçüken kurdukları hayallerini gerçekleştirip sonunda istedikleri yere, Ankara`da mesleklerini yapmaktaydılar. İstedikleri olduğu için hep mutlu yaşayacaklarını sanarken hayat onları hiç beklenmedik bir yerden vurur. Küçükken kurdukları hayallerini birde aşk süsleyerek daha da güzel bir hale getirecekti. Fakat onlar bunlardan bihaberdi. Başlarına neler geleceği hakkında hiçbir fikirleri olmayan bu üçlü daha nelerle karşılaşıcak? Aşkı, hüzünü,mutluluğu ve daha bir çok duyguyu için de barındıran bir roman.🤍

İlk dokuz bölüm texting olup daha sonra düz yazı şeklinde devam ediyor* *** Platonik olduğu kişi yüzünden okulda başına türlü olaylar gelen İlayda ölmek istediği bir gece de rastgele Instagram yorumlarında gördüğü birine mesaj atıp yardım ister. *** İlyada.es: Bir tarafım yaşamak isterken, karanlık tarafım ölüme itiyor beni. İlyada.es: Ben artık onu unutmak istiyorum. İlyada.es: Nolur yardım et unutayım onu. Eylül 3, 2024|

“Ben çok yandım Serkan. Nasıl yakılır bilmeden yandım. Çok olmadı yakmayı da öğrendim. Sen benimle yapmazsın. Yanarsın, kül olursun, yok olursun. Sonra ben sönerim. İkimize de yazık olur.” Konuşamazdı. Beni ikna edemezdi. Etmemeliydi. Aşkta gözüm yoktu benim. Derdim intikam da değildi. Adalet istiyordum. “Başka amacım yok benim. Olmayacak. Çok yanan çok yakar Serkan. Ben sana yanmayı vadedemem.” “Ben barutum, kenarda köşede ateşin ona gelmesini bekleyen, onu yaksın diye gün sayan barutum. Sen beni yakarsan kül olurum….Uğruna. Gık demem. Çünkü niye biliyor musun? Senin söylediğin gibi ne ateş olmadan barut bir işe yarar ne de barut olmadan ateş alevlenir.”

Sadece iki okul arasını değil iki kalbin kaderini de birleştirmiş olan bir patika… Yaşanabilecek korkunç senaryolardan korkup çareyi ayrılmakta bulmuş genç bir kadın… Bu ayrılıktan sonra kendini sadece vatanına adayan genç bir adam… Her şeyi tozlu geçmişte bırakarak hayatlarına devam eden bu iki genç, kaderin onları şiddetli bir şekilde bir araya getirmesiyle hikayeleri tekrar beraber yazılmaya başlar. Düşmanlar… Aşklar… Ayrılıklar… Beklemedikleri fırtınada birbirine tutunup destek olmaktan başka hiçbir seçeneği kalmayacak Korkut Alp ve Yasemin… “Benim için bir sen varsın bir de vatanım Yasemin. Bir sen bir de vatanım… Şimdi birinizden birini seçmek zorunda kalmanın üstümde, ruhumda yarattığı ağırlığını tahmin bile edemezsin.”

Bu hikaye gerçek olaylar ve gerçek kişilerden uyarlanmıştır. * Burası ne han ne de saray... Burası öfkeyle kederin, neşeyle hasretin yaşandığı zalim Hakkâri Dağları. Yaşamak için öldürmeye mahkûm olan yer. Bana anlat diyorlar, neresini anlatayım? Çeltik Dibini mi, Kerem Deresini mi, Şem dillisini mi? Yoksa mermi ile selamlaşıp silahla kucaklaştığım yerleri mi anlatayım? Dedim ya, burası zalim Hakkâri Dağları. Burada hata bir kez yapılır. Kanla yazılır, canla ödenir. Ben Kurmay Yüzbaşı Olcay Karahanlı. Türk Milletine göre kahraman, aileme göre şehit olacağım bir bölgede vatani görevimi yapmaktayım. Hakkari... Kanla sulanmış yeryüzünü gizlemek için sisle kaplanmış gökyüzüne sahip olan şehir. Doğup, büyüdüğüm Trakya`nın aksine, dört tarafım dağlarla çevrilmiş bir yerde nefes alıyorum. Ölümle yaşam arasındaki pamuk ipliğinin üzerinde ustaca ilerliyorum. Kopup kopmayacağı Allah`tan, ne zaman kopacağıysa düşmanın namlusunun ucundan...

Bu benim hikayem değil. Bu Eslemin hikâyesi. Sizler bu hikayeyi okumaya hazır mısınız? Ben çok heyecanlıyım. Hadi başlayalım... 🌸 Yoldayım. Yürüyorum. Deli gibi yağmur yağıyor farkında değilim. Hasta olur muydum? Ne fark eder ki? Kayboldum sanırım ama çokta tanıdıktı bu yollar. Nerdeyim ben? Hava karanlık. Sol tarafımda evler ortasında yol ve ben tam sağında kaldırımda yürüyordum. Sokak lambaları aydınlatıyordu yolu. İlerliyordum hâlâ. Kimse yok ne bir araba ne bir insan. Yoksa var mıydı? Ne idi bu karşıdaki silüet? Tam evlerin yanında durmuş uzun boylu. Yüzü yok muydu onun? Göremiyordum ki. çok karanlık. Karşıya geçmeliyim ama hiç araba olmayan yoldan arka arkaya arabalar geçmeye başlamıştı. Neler oluyordu böyle? Karşıdaki silüet hareket etmeye başladı. "Dur!" dedim ona doğru. "Neredeyim ben?" Çok gür bir ses geldi ben konuştuktan sonra. "Sen.. çok yakınımdasın. Sakın bana gelmeye çalışma. Zarar görürsün.." dedi.. Erkek miydi karşıdaki kişi? Çok güzel bir sesti bu. Büyüleyici. Arkasını döndü silüet. Ara sokağa girdi. "Dur!" dedim tekrar. Ayağımı uzattım yola doğru. 06/04/2023

Elzem:Çok gerekli, vazgeçilmez Lavanta;ölümsüz aşkı ve sadakati simgeler. Biz okul aşkıydık belki basittik ama lavantalar bizimdi. Sonra bir şey oldu. Koca şehire küstük. Ankara bize kavuşma borçluydu güya. Sorun Ankara değilmiş, lavantalara sadık kalamamakmış. Sorun elzemden vazgeçmekmiş. O vazgeçti, ben de aşık olunacak şehirden gittim. Yarım kaldık falan ama biz zaten bitmişiz. Elzeminden vazgeçmiş ve elzemlere ithafen, hiç kavuşamamış belki kavuşacaklara ithafen...

Cebeci İstasyonunfa bir akşam üstü Kimse bilmiyordu bizi, İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara Yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi...

Yıllar önce kavuşan iki genç bir anda iletişimleri kesilse ve yıllar sonra karşılaşırlar.

Sessizliğin içinde hapsolmuş; doğduğu şehirden, ailesinden ve kendinden kaçan yalnız bir adam... Hayatı kıvırcık saçlarından ibaret bir kadın... "Bizim anlaşmamız için dilden dökülen kelimelere ihtiyacımız yoktu." Sessizlikten korkar mısınız? Peki ya sessizlik sizseniz....

Yeni taşındığım yer bana her zaman eski evimi özletiyordu konu anılar veya yaşadığım şeylerle ilgili değil ait olmuşluk hissi ile ilgiliydi belki de bu olanlar yeni bir başlangıç için adım atmama sebep olur... -Umay Karatay