Ben lavin yıldız ak yarı fransız yarı türk herkesin tanıdığı bir baleciyim ama bir telefonla hayatımın alt üst olacağını bilmiyordum... _____ Gerçek ailem kurgusudur.

Biz dört kardeşiz... Annem hasta. Öyle böyle değil, ciğerleri her nefeste feryat eden bir kadın. Öksürük sesleri, bizim evin sessizliğini delen tek şey. Babam... O da var ama aslında yok gibi. Alkolik. Daha doğrusu, alkol onu bizden çalmış. Belki de bizi ondan çalmış. Evde ne yemek ne de huzur var. Ablam Hanife, ailemizin sessiz kahramanı. On altısında ama yirmisinde gibi durur. Zaman, ona erken yetişmiş. Çamaşır yıkar, yemek yapar, annemin altını temizler, bizi yıkar. Ellerinin su topladığına, gözlerinin kızarıklığına aldırmadan, sabahın köründen gecenin karasına kadar çalışır. O bizim ikinci annemizdir. Ama onun da gözlerinde hep o soruyu görürüm: “Benim suçum neydi?” Ağabeyim Rıfat, çocukluğunu köyün taşlarına gömüp büyümüş. Köyde çobanlık yapar, hamamda sırt keseleyerek üç kuruş kazanır. Bazen eve yorgun argın gelir, üstü başı çamur içinde. Ama yine de güler yüz göstermeye çalışır bize. O gülümsemenin ardında taşıdığı yükü, hayatın ona verdiği haksızlığı hep hissederim. Çobanlık yaptığı dağlarda rüzgarı sırtında taşır gibi taşır bizi. Ben Ali. Yaşıtlarım sokakta ip atlar, misket oynar; bense ikizim Seyit’le evin köşelerinde oynuyorum. Çocukluk mu? Evet, biz de çocuğuz, ama bizim oyunlarımız başkalarının hayallerinden uzakta, sessiz ve saklı. Babamın ayak sesleri yaklaşınca, oyun bitiyor. Annemin sessiz çığlıkları ve babamın bağırtıları, oyunlarımızın fon müziği oluyor. Korku, bizim en iyi arkadaşımız. Babamın akşamları eve sarhoş geldiği o anları unutamıyorum. Sebepsiz yere anneme bağırır, eline ne geçerse fırlatır. Anamın yüzünde bazen bir çaydanlık izini, bazen yumrukların gölgesini görürüz. Hanife ablam koşar, annemi korumaya çalışır ama babam kimseyi dinlemez. Oysa biz küçük ellerimizle annemize sarıldığımızda, onun titreyen nefeslerini hissetmekten başka bir şey yapamayız. Gücümüz yetmez. Daha büyüyemedik ki... Hanife ablamın yaptığı çorbalar... Ah o çorbalar! Yokluk içinde, elinden gelenin en iyisini yapar. Bazen içinde bir avuç bulgur olur, bazen de yalnızca su. Ama o, o çorbayı sunarken, içine sevgisini de katar. Biz yerken boğazımızdan acı tatlarla geçer, çünkü biliriz: Ablam karnını doyurmadı. Hepimizi doyurmaya çalışırken kendini aç bırakır. Ama o, hiç şikayet etmez. Gülümseyerek bakar bize. Ve biz, o gülüşün ardındaki gözyaşlarını görmezden gelmeye çalışırız. Rıfat abim, kazandığı üç beş kuruşla eve gelir. Gözlerinde yorgunluk, ellerinde nasır vardır. Ama o paralar hiçbir zaman bize yetmez. Babam, o parayı cebine koyar ve doğruca kahveye gider. Gecenin bir vakti eve döner; eli boş, ruhu da öyle. O sırada hepimiz gözlerimizi sımsıkı kapatırız, sanki hiçbir şey görmemişiz, duymamışız gibi. Ama duyarız. Annemin feryatlarını, ablamın ağlamaklı sesini, evdeki her kırılan eşyanın yankısını... Bazen düşünüyorum; bu dünyada adalet var mı? Biz çocuklar, ne yaptık da böyle bir kaderi hak ettik? Ama sonra annemin yüzüne bakıyorum. Yorgun ama hala sevgi dolu o gözlere. O gözlerde kendime bir umut buluyorum. Ablamın kollarına bakıyorum. Küçücük bedeninde koca bir evin yükünü taşırken bile, kardeşlerini düşünmeye devam ediyor. Ve Rıfat abim... O dağlarda, rüzgarın altında, hep bizim için çalışıyor. Evet, hayat bizim için acımasız. Ama bu evin içinde, tüm acıların arasında bir şey var ki dimdik duruyor: Sevgi. Biz, kırık dökük de olsa, sevginin bizi ayakta tuttuğu bir aileyiz. Ve bir gün... Bir gün her şeyin değişeceğine inanmak istiyorum. İnanmak zorundayım. Çünkü o gün gelene kadar, başka hiçbir şeyimiz yok.

Sizin hayatın nasıl bilmiyorum ama benimkinden bin kat daha iyidir çünki benimki bir hayat değil ben yaşayan bir ölüyüm bedenim var ama ruhum 17 yıldır ölü

Hafızasını kaybedip kendi oğlundan geç haberi olan bir doktor anne , Esir düştüğü kazada eşini kaybetti sanıp oğlundan haberi olmayan bir baba.. Kaderin bi çift için oyunuu.. Ateş:benim bi oğlum var yani teklifimi kabul ediceksen haberin olsun Deniz:Nasıl yani çocuğun mu var? Ateş:evet Deniz:kaç yaşında peki ismi ne? Ateş:2 buçuk yaşında daha, ismi alp Deniz:çok küçük daha Ateş:evet Deniz:kabul, kabul eriyorum asker bey Alp`e anne sevgisini eksik hissetirmeyeceğim, kendi çocuğum gibi severim onu :)) Ateş:tamam o zaman doktor hanım ikinizede canım pahasına çok iyi bakacağım :)) güveniyorum sana anne sevgisinden mahrum kalmış küçük çocuğa Deniz kendi çocuğu gibi bakar hayatın Deniz Altuğ, Ateş Demir ve alp ile ilgili gerçeği Deniz ve Ateş`in anlaşmalı olan evliliğinin gerçeğe dönüşmesi gelin hep beraber birlikte bakalım bi şans verin lütfen kitabıma eminim beğeneceksiniz.

İki yürek aynı acıyı tatmış olsa birbirlerinin dermanı kalplerine şifa olabilir mi birbir evlatlarını kendi evladı görebilir mi imtihanla dolu olan bu dünya da sükunet içinde imtihanı verebilir mi.

Gerçek ailem kurgusu ama bazı küçük farklarla Neden Sinem sürekli ezilen ve ona biri bir şey yapınca kolayca affeden, hiçbir şey olmamış gibi davranan bir kız olsun. İnsanlara hakketiği gibi davranmak ne zamandan beri saygısızlık oluyor. Şimdiden söyliyeyim Sinem açık sözlü bazı yerlerde asabi bazı yerlerde ( çoğu yerde )KİNDAR biri olucaktır diğer kitaplardaki gibi kolayca bir iki özürle insanları affetmiyecek şimdiden söyliyeyim, lütfen buna göre okuyalım

Wattpad’de +1,5 Milyon 🎉 "Söylediğin hiçbir şeye inanmıyorum Çınar! Bana yaklaşma nedenin sadece Masal`ın biyolojik babası olmandı. Beni hiçbir zaman sevmedin! Sen, sadece kızını yurttan alıp bunca yıl anne gibi büyüten kişiye duyduğun minneti aşk sandın!" .... `Tek Suçum Doğurmamış Olmam mı?` .... Küçük bedeni boyundan büyük bir sevgi taşıyordu ilk gördüğü andan beri genç adama. Farkında değildi ama o, beraber yemek yaptıkları o anda onu `BABA` seçmişti. " ... Bir babanın varlığından 5 yıl sonra haberdar olduğu minik kızını çaresizce arayışının ucunda, hayatın ona sunduğu aşk ve sevgi dolu bir Masal"

Can sıkıntısından dolayı yazdım çok saçma gelebilir

Üvey ailesinden şiddet gören Mavi karıştığını öğrenir ultra cringe ve mizahidir her duyguyu barındırır

{~Gerçek ailem - Erkek versiyon~} Ailemi? aile kelimesi. Bir gün biyoloji dersindeyken konumuz "Aile kan guruplarıydı" sıra bana geldiğinde anne baba kan gurubunu söylediğimde hoca bana "senin kan gurubunun aile fertleriyle uyuşması imkansız" dediğinde bu cümlenin ne demek olduğunu herkes gayet iyi biliyordu Yalanlar, sırlar ortaya saçılacaktı...

Senelerce derin bir sessizliğe bürünmüş olan konak, bu gece sessizliğini bozan bir sesle yankılanıyordu. Bir bebek ağlıyordu. Zamanın durduğu, acıların unutulmuş gibi yapıldığı bu taş duvarların arasında, bir erkek çocuk doğmuştu. Ancak çocuğun doğumu, konakta sevince değil, ağır bir yük gibi yayılan bir hüzne yol açtı. Kayınbabam, sert yüz hatları ve kırgın gözleriyle çocuğu kucağına alır almaz bana dönüp emretti: “Al bunu,” dedi, sesi ne öfkeli ne de merhametliydi, sadece keskin bir emir gibi yankılandı. “Bak, büyüt. Hiç olmazsa bir işe yararsın. Zaten bugüne kadar bir hayrını görmedik. Ne yaptın ki bu ev için? Uğursuz gelin dediler sana, oğlumu mezara soktun! Şimdi bari bu çocuğa analık et de adın biraz olsun temizlensin.” Elimde olmadan içim titredi. Gözlerim yere kaydı, ne diyebilirdim ki? Herkesin dilindeydim. “Uğursuz.” Söyledikleri gibi miydim gerçekten? Bu konağa adım attığım günden beri hep aynı fısıltılar, aynı bakışlar... Oysa ben sadece susmuş, boyun eğmiştim. Ama boyun eğmek bile yetmemişti. Kayınbabam bebeği bana uzattığında, istemsizce geri çekildim. Bir süre baktım sadece. Sonunda, ağır adımlarla yanıma gelen büyük gelin sessizce yanıma oturdu. Çocuğu kucağıma bırakırken fısıldadı: “Al, bu senin. Oğlumun biri sana ait artık.” Baktım, kucağımda bir bebek vardı. Ama bir şey fark ettim... Sol kolu yoktu. Yüreğim bir an duracak gibi oldu. Gözlerimden yaşlar süzüldü. “Niye?” diye sormak istedim, ama söyleyemedim. İçimde bir isyan büyüdü. Olan olmuştu. Çocuğun bir eksikliği vardı, o yüzden bana verilmişti. İşe yaramaz buldukları beni, işe yaramaz gördükleri bir bebekle eşleştirmişlerdi. Büyük gelin, sessizce arkasını dönüp gitti. Herkesin yüzünde bir yargı, bir kabullenmişlik vardı. “Bu kadar yeter sana,” der gibiydiler. “Senden bu kadarına razı olunabilir.” Bebeğin yüzüne baktım. Minicik, savunmasız bir yüz. O an içimde bir şey kırıldı, ya da belki ilk kez bir şeyler yerine oturdu. Bu çocuk da benim gibi eksik doğmuştu. Ama kim ne derse desin, ona gözüm gibi bakacaktım. Çünkü ikimiz de fazlalık, ikimiz de istenmeyendik. Ama bu onu sevmeme engel olmayacaktı. Kayınbabam kapıdan son bir kez döndü ve soğuk bir sesle ekledi: “Unutma, bu çocuğun babası benim oğlum değil artık. Ona kendi çocuğunmuş gibi bakacaksın. Ama unutursan, bunun hesabını ağır ödersin.” Kapı sert bir şekilde kapandı. Konakta yeniden sessizlik hâkim oldu. Ama benim içimde bir fırtına kopuyordu. Kucağımdaki bebek, eksikliğiyle, yüklenmiş olduğu acıyla sanki beni tamamlıyordu. İlk kez, yalnız olmadığımı hissettim. Küçük çocuğun minik yüzüne bir kez daha baktım. “Beni uğursuz saydılar, ama seni şanslı yapacağım,” diye fısıldadım. “Beni ne kadar küçümsedilerse, seni o kadar büyük seveceğim. Kimsesizken kimse olacağım sana.” İşte o gece, kaderimde yeni bir sayfa açılmış oldu. Belki kimse bunu anlamayacaktı, belki kimse kabul etmeyecekti. Ama bu çocuk, benim parçam olmuştu artık. Hem kaderimiz aynıydı, hem yalnızlığımız... Ve yalnızlık, insana en güçlü bağları kurdururdu.

Hayatı yalan olan bir kız. Hayatı, intikamdan ibaret olan bir kız. İntikam için kullanılan, intikam için ailesinden uzak tutun kız. . Gerçek ailem kurgusudur

Bensu, babası ile birlikte bomba patlamasında şehit düşerek Güneş tekrardan öksüz kalmıştı. Koruyucu babası ve kardeşi ile tek kalan Güneş, Bensu`nun iki emanetini sahip çıkarak büyür. Kız kardeşi ve mesleği. Güneş büyüdükten sonra Bensu`nun mesleğine ele alarak Hakkari`ye atanır. Hakkari`ye atanmasından 5 hafta sonra teröristler tarafından kaçırılır. Hakkari`de görev yapan Ateş timi ise, Güneş`i kurtarmak görevini alır. Güneş`in öğrencisi olan Alphan`ın babası, Ateş timin komutanı ve yüzbaşı Pars Erdinç ise, Güneş`i kurtarır. Pars, oğlunun öğretmeni ile tekrardan karşılaşınca hikayeleri sonsuz olacak derecede kaderde yazılmıştı. Aslında hikaye, iki yetimhane çocuğu bir hayat üzerinde olan bir hikayeydi...

22 Yaşındaki Umay hukuk fakültesinde son sınıf öğrencisi. Evine gelen bir aile ona kızım olabilirsin diyor ve hikaye başlıyor.

Öğretmen öğrenci kurgusu. 10 K okuması, 556 oyu vardı!

Annesi, babası tarafından şiddet görmektedir. Sanem bu olanlar karşısında hiç birşey yapmadan duramaz ve polisi arar. Hayat onu erken yaşta büyütmüştü. Bu olaylar sonrasında polis olma kararı alır ve akademiye kayıt olur. Ekibin karşısına bir seri katil dosyası çıkar. Bu seri katil adını gizlemektedir. BAY M. olarak bilinen seri katil sadece yetişkinleri öldürmektedir. Acaba neden? Neden katil olmuş olabilir? Umarım seversiniz iyi okumalar...

17 yaşında ailesi sandığı kişilerin gerçek ailesi olmadığını öğrenen ve gerçek ailesi ile yaşayamaya başlayan Açelya`nın hayatını anlatıyor. -klasik gerçek ailem kurgusudur. İçerisinde komik,kaos arkadaşlık gibi bir çok olay var umarım beğenirsiniz.-

Hayat herkes için mükemmel değildir.

Beyin Cerrahı olan Nevin İsenbike ve İş Adamı olan Kartal Karayel`in hikayesidir. Tanışmaları bile farklı olan bu iki insan arasında neler olacak? ~ "Beni buraya yaşatmam için mi getirdiniz öldürmem için mi?" "Sen hangisini istersin doktor?" "Lanet olsun hipokrat yemini ettiğim güne" "Bende öyle düşünmüştüm" (...)

Bu sefer çığlıklar dahada yükseldiğinde kaşlarım çatıldı. Kafese girmeden gölgesi düştü. Sonrasında heybetli beden ortaya çıktı. Boyu uzun, kara saçlı, kara gözlü oldukça heybetli bir adam kafesin içine girdi. Abimden uzundu ama abim de an az onun kadar iriydi. O abimin aksine tezahürat edenleri görmezden gelip gözlerini balkonlarda gezdirdi. Kara gözleri bizim balkonda durduğunda göz göze geldik. Sert yüzü bozuldu ve gülümsedi. Noir bana gülümsedi.

Lâl ve hilâl`in ailesini bulması

Henüz bebekken annesinin kucağından koparılan Yağmur, büyüdükçe kimliğini ve hikâyesini aramaya başlar. Bir müddet eline verilenlerle avunur. Fakat yalanla gerçek birbirine çok yakındır. Nihayet annesinin yaşadığını öğrenir ve onunla konuşmak için Göktepe`ye gider. Geçmişinden, sahtelikten bıkmıştır. Cesaret koymuştur valizine ve annesinin karşısına çıktığında her şeyin düzelebileceğini zanneder. Aklı ve kalbi arasındaki çatışmaların arasında yorgun düşeceğini hesaba katmamıştır. Göktepe`de samimi sevgilerle, gerçek hislerle ve sarsılmaz dostluklarla tanışır. Beş tane minik kızın ablası olur. Nil hemşire ve Osman öğretmenin aralarına katılır. Sobalı evlerde, sıcak sofralarda yemek yer. Peki annesi Gonca Saraç, Yağmur`un kayıp kızı olduğunu ne zaman öğrenecektir?

Saygı çerçevesi içerisinde bütün yorumlarınıza açığım. Klasik Gerçek ailem kurgusu yada değil klasik de olabilir neyse buna neden sen karar vermiyorsun?

Asker bekar baba & rahim kanseri anne. Bir anlaşmalı evlilik kurgusu.

Işıl nikah masasında kuzeni ile nişanlısının onu aldattığını öğrendiğinde gerçeklerden kaçmak içim gittiği yerde tanımadığı adamın kollarında bulur kendisini. Sabah gözlerini açtığında gece olanları hatırlar ve oradan ayrılır ama ileride olacaklardan habersizdir. Evine gelip ailesine sığınır 1 ay sonra ise bebeğinin olacağını öğrenir ve yurt dışına yerleşir. Yıllar sonra babasının uğradığı suikast olayından dolayı yurduna dönüp başa geçer lakin beraber olduğu adam ile aynı masaya oturur. Bakalım tek gecelik ilişkiden olan çocuklarıyla çıkan macerada bizi neler bekliyor. BAŞLANGIÇ TARİHİ:17 KASIM 2022 KAPAK TASARIMI: WRİTERLADYY TARAFINDAN YAPILMIŞTIR.