O gün benim doğum günümdü ve o şu sözlerle kutladı beni: " Baba oluyorum, hala oluyorsun Papatya! " Doğum günün kutlu olsun Papatya... * " Keşke bir de bende büyüttüğüm seni görebilsen. "

"Güneşin rüzgarı,Rüzgarın güneşi!"

Rüzgar ve Nefes adındaki gençlerin aşk hikayesi. !!!!HER GÜN YENİ BÖLÜM GELECEK!!!!

Bence yangın ve rüzgar gibi olalımm,Yangının körüklenmesi için rüzgar lazımdır o olmadan büyüyemez kendi çapında kalır,Rüzgar ise arada eser ama estiği an kalbin ortasında bir alev topu yaratır.Yangının güçlenmesi için rüzgara,rüzgarın ortalığı alev altında bırakması için yangına ihtiyacı vardır.

Bir varmış, bir yokmuş... Bütün destansı masallar böyle başlar değil mi? Önce bir varmış derler, birileri var olur, o birilerinin masalları var olur. O masallar yaşamlarını sürdürdükçe büyür, büyür ve o birileri fark etmeden kendilerini birbirlerinin masallarının içinde bulurlar. Masallar değildir artık onun adı, masaldır. O birilerinin tek bir masalı vardır artık. Ne yaparlarsa yapsınlar o masalın içinden çıkamazlar. Sonu olmayan bir labirentte hararetle çıkışı ararken kah yakınlaşır, kah uzaklaşırlar ama asla o masalın içinden çıkamazlar. Sonra bir yokmuş derler ve açılır labirentin kapıları. O destansı masal, o zorlu masal bir saniyede yok oluverir. Ne o birileri kalmıştır geriye, ne de o birilerinin masalları. O an anlarlar, o labirentte çıkışı bulmak için geçirdikleri zaman, labirentin çıkışında hissettikleri yokluktan daha değerli olmuştur. Ve o an anlarlar bu yok oluşun artık geri dönüşü yoktur. Destansı masal masallığını yitirip destan olarak kalmıştır ve hep öyle kalacaktır...

Gece çekirdek bir ailenin kızdır lakın geçmişin karanlıgı ile karşılaşana kadar Rüzgar inliyor yağmur yağıyordu ve ben ölüyordum evet ÖLÜYORDUM!!!! ağlıyor ve elimdeki kana bakıyordum

`kaybedersen kızarım` dedi Efil, yaptığı gülü uzatırken. Rüzgar kaybetmezdi.. "kaybedersem asıl ben kendime kızarım" dedi. yıllar sonra Efil`in ona uzattığı minyatür gül, boynundaki kolyeydi. onu hiç kaybetmemiş, aksine onu kolye yapmıştı. ..

Rüzgar hep ters yönden esti onun için. Her ilerlemek istediğinde; bir fırtına koptu yüzüne karşı kadının. Kim olduğunu, nasıl biri olduğunu anlamaya çalışırken yorulmuş halde buldu kendini. Yardım çığlıkları atıyordu birinin onu kurtarabilmesi için. Ama uçurumun kenarına kendi ayaklarıyla gitmişti. Oysa ki bunun farkında bile değildi. Uzun bir süre yardım çığlıklarını duymadı kimse kadının. Herkes es geçti onu; tıpkı rüzgarın geçtiği gibi. Hep yalnız hissetti kendini... Yalnız ve tek başına. Sonra rüzgarın yönü değişti birden. Hep arka çıkar oldu adımlarını sağlam atabilmesi için. Biri girdi hayatına; yalnız olmadığına ikna edercesine her düştüğünde kaldırdı. Kadın neler olduğunu düşündü; şaşkındı. Çünkü hayat hiç bir zaman gülmemişti yüzüne. Şimdi neden gülüyordu?

Hayat sadece bize mi bu kadar acımasız davrandı? Yoksa hayatımızda aldığımız kararlar mı buna neden oldu??

Yeni başladığı okulun ilk günü tuvalette gördüğü bir numaraya anonim olarak yazan Güneş ... Siz : Yoğurdu sarımsaklasak ta mı saklasak , sarımsaklamasak ta mı saklasak ?? Siz : Hangisi daha iyi ? Siz : Ona göre deneyeceğim de