Daha 18 yaşındaki hiç birseyden haberi olmayan bir kızın bir anda hayatının alt üst olması

Bir gencin hayat hikayesi

Okulda karşılaşan iki genç

Ervagül görevden geldikten sonra gerçek ailem kurgusu yaşıyor. Sonra yeni bir time giriyor. Bu timde çok eski arkadaşlarını görüyor.onlarla birlikte vatanı koruyorlar. Arkadaşlarının aşk hayatı sağlıyor ama kendisi sap kalıyor. Birgün...

Okul lise katil aşk

Sıradan bir lisede büyük bir kavga sonucu düşman olan, tüm okulun bildiği düşmanlardan ikisi birbirine aşık olursa ne olur?

bir genç kızın zorbalık görmesi ve okul değiştirdikçe hareketlerine dikkat etmesini anlatan bir kitap

Sessiz Yemin, geçmişin acıları ve kayıplarıyla yüzleşen Lara`nın, hayatını değiştirecek bir yolculuğa çıkmasını konu alıyor. Eşinin ölümünün ardından, Lara, kocasının vasiyetini yerine getirmek zorunda kalır ve yıllar önce yolları kesişmiş olan Cihan ile yeniden karşılaşır. Cihan, bir yanda geçmişin gölgeleriyle mücadele ederken, diğer yanda Lara’ya duyduğu derin hislerle baş etmek zorundadır. Aşk, dostluk, kayıplar ve yenilen umutlarla dolu bu hikaye, tüm karakterlerin içsel mücadeleleriyle şekillenen bir dönüşümün öyküsüdür.

...henüz hazır değil

Kavuşamayan üç gencin hikayesi

Bi kaç kişiden oluşan mütevazi bir hayattı benim ki ne prens istiyordum ne de prenseslik...

Bazen hayat, bir insanın üzerine taşıyabileceğinden daha fazla yük bırakır. Ama bazı kadınlar, o yükü sırtlanıp kendi kaderlerini yazarlar. Vera ve Lena, doğdukları gün ellerinden alınan hayatları için savaşmak zorunda kaldılar. Yetimhanenin soğuk duvarlarından sıyrılıp, kimseye boyun eğmeden kendi ayakları üzerinde durmayı öğrendiler. Diğer tarafta ise Selin ve Seren, onlara ait olmayan bir hayatın içinde büyüdüler. Gerçeklerin gölgesinde yaşayan bu iki kız, bir gün hiç beklemedikleri bir gerçekle yüzleşmek zorunda kalacaklardı. Kan bağının mı, yoksa yaşanmışlıkların mı aileyi oluşturduğunu sorgulatan bu hikâye, kadınların gücünü, hayata karşı dimdik duruşunu ve kaderi avuçlarının içine alışını anlatıyor. Onlar yalnızca hayatta kalmadılar, kendi hikâyelerini yazdılar. Bazı savaşlar kaybedilir, bazıları kazanılır. Ama kadınlar savaşmaktan asla vazgeçmez.

Klasik gerçek ailem kurgusudur ama kızımız bu sefer evli ve hamiledir. 🎀❤️

ESTELA İspanyolcada yıldız demekti. Onun hayattı bir yıldız gibiydi koskoca gökyüzünde fark edilmek için parlayan ve zamanı gelince karanlığa gömülen bir yıldızdı o hayattı boyunca hep karanlığa itilmiş bir yıldız gibi o karanlıkta doğmuş karalıkta büyümüş ve karanlıkta ölecek olandı. O ESTELA idi o bir yıldızdı ve fark edilecekti ama zamanı gelince fark edilecekti ve o zamana çok az kalmıştı.

~Bu kitap, hayattan kopmak üzere olan, herşey ve herkesin onun üstüne gelen, soğuk, sinirli, asosyal ve yalnız Yiğit`in ve bir tesadüfle cıvıl cıvıl, tatlı, hayatla barışık, Yiğit`i tekrar hayata döndürecek olan Hayat`ın hikayesinden bahsediyor. Bakalım neler yaşanacak, umarım hikayem hoşunuza gider.~

Istanbul`un keşmekeşliğinden bıkan bir yazar, kendine bir sahil kasabası bulur ve orada romanını oluşturmaya çalışırken, kendini umutsuz bir aşkın içinde buluverir. Romanın ana konusu, kadınların 34 yaş buhranını anlatmaktadır. Çünkü bu yaş, kadınlar için bir `eşik` yaşıdır. Bu eşiği her kadın bir şekilde atlatır. Ama nasıl? Kadınların en ama en tehlikeli oldukları yaş dönemi budur. Gerçi kadınlar her yaş döneminde tehlikelidirler ama otuzlu yaşalarda daha başkadır. İşte bu dönemde kadınlardan korkulur. Hele hayattan aradıklarını bulamadılarsa. Bu dönemin kilit yaşı, otuz dörttür. Bu yaşa gelen her kadın ama her kadın, istisnasız bir depresyon içindedir. Neden derseniz? Bundan bir adım ötesi otuz beştir ve onları bu `eşik yaş` çok korkutur. Çünkü kırka az kalmıştır ve hayal kırıklığı yaşamaktadırlar. Hayattan beklediğini bulamadıklarını düşünürler ama aynaya dönüp baktıklarında hâlâ çok genç, hâlâ çok güzeldirler. O yüzden, `ne yapacaksam hemen yapmalıyım` derler. Yoksa iş işten geçmiş olacak, çok geç kalacaktır bundan sonra. Eş, iş, şan, şöhret ve para beklentileri onların düşündükleri düzeyde değilse, hayattan umduklarını bulamadılarsa, kadınların bu yaşında ne yapacakları belli olmaz. Bir de ihmal edildiklerini düşünürlerse...

herşey daha yeni başlıyor

gercek bir hikayedir

Yıllardır gerçek ailesi sandığı kişilerin yanında yaşayan Esra.

Gecenin karanlığında duymayı son beklediğim o sesi duydum : “Hâlâ O’nun için mi ağlıyorsun?Seni ağlatan o şerefsiz için mi bu aşkın?!” Bu sözlerle kaç saattir sayamadığım ağlamaktan kızaran göz yaşlarım bıçak gibi kesildi. “Sen nereden biliyorsun?Allah kahretsin herkes görüyordu da niye bana bir şey söylemediniz,göz göre göre ona sırılsıklam aşık ol-“Sözümü bitirmeme izin vermeden kaşlarını çatıp ne zamandır kızarık olduğunu anlamadığım gözlerini kapatıp dudaklarıma elini bastırıp konuşmamı engelledi. “Allah şahidim olsun artık bir daha o iti ne göreceksin,ne de adını anacaksın!”Sinirden çatılan kaşları neden bu kadar bu olaya bu kadar tepki vermesini anlamdıramadım. “Ne diyorsun Abi,benden çocukluğumdan beri nefret eden adam,beni gördüğünde yolunu değiştiren,olduğum ortama adımını atmayan,bizim eve geldiğinde bile benim olmadığım zamanlarda gelen adam şimdi karşıma geçmiş O’nu unutmamı mı istiyor benden?Kıskandın değil mi,senin gözünde benim gibi çirkin bir kız O’na aşık bile olamaz.Tabii yakıştıramadın sevgili kuzenine benim gibi senin gözünle çirkin,çelimsiz,kısa biriyle birlikte olma ihtimalini?”Söylediğim sözler karşısında kaşları olabildiğince çatılmış alnında ki küçükken yanlışlıkla benim yaptığım damar izi,daha da belirginleşti. “Ne kıskanması!Kıskanmıyorum,Allah kahretsin kıskanmıyorum.Madem bu kadar çok seviyorsun onu madem bana bu sözleri edecek kadar aşıksın yemin ederim ben onu sana aşık edeceğim.”Sonlara doğru söyleyip söylememek arasında gidip geldi ve ağzından gizlice Nurşen Abla ile konuşurken duyduğum o sözleri tekrar söyledi. “Ve çirkin ve yer cücesi olsanda O iti sana aşık edeceğim!”

“ Ne istediğimi bilmiyorum. Hayattan korkuyorum, çoğu zaman da kaçıyorum. Buna rağmen hâlâ hayattan beklentilerim var…”

“Ateşin sıcaklığını kaybedip söndüğü gibi, yaşama aşkını kaybedenlere…” Acılara alışılır, yaralar iyileşir, nefesler tekrar alınır, ve en sonunda tekrar tekrar o kan akar. Ne kadar çabalarsak çabalıyalım, elbet canımız acıyacak. O acı geçer desekte, geçsede, tekrar aynı yerler kanayacak. Geçse bile tekrar acıyacak. Hiç bir yara, hiç bir acı, sonsuza kadar yok olmaz. Işıklara bakıyordum. Bembeyaz. Gözlerimi alsam bile bu konuşmayı yapmalıydım. Hayatım hiç kolay olmamıştı. Ruhum bir kafesin içindeydi, ve ben kafesin anahtarını yutalı çok olmuştu. Kimse beni o kafesten kurtarmamıştı. Kimse benim elimi tutmamıştı. Sadece beklemiştim. O kafeste oturup beklemiştim. Düşüncelerim sadece hüzünle bedenimi sarmıştı. O an gelmişti. Boğazımı temizledim ve derin bir nefes aldım. Herkes bana bakıyordu. “Öncelikle herkese merhaba.” Herkes bana bakmaya devam etti. Yüzümdeki hüznü yansıtmayacak bu gülümsemeyi korumak istiyordum. “Bu gün benim için çok değerli. Buradaki çoğu kişi içinde öyle.” Endişe bedenimi yavaşça baştan aşığıya doğru götürürken gözlerim tek birini arıyordu. Annem ve babamı… Yoklardı. Gelmemişler miydi? Beni tekrara mı unutmuşlardı. Bana tekrar umut verip bırakmışlardı. “Beni bu özel günde yalnız bırakmayan, bana bu konuşma fırsatı sunan ve bana şu ana kadar destek olan herkese çok teşekkür ediyorum”

Uzun süre sora ilk defa beyaz bir elbise giyen Beyza hayatının en büyük şansını yaşar. Beyaz elbisenin şansızlık olduğunu düşünen Beyza yanlış düşündüğünü anlar. Aslında beyaz hep uğursuzluk getirmişti ona ama bu sefer öyle olmadı. Yani o öyle sandı...

İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...

İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...