“Ne diye geldin yine? Anlamaz mısın? İstemem diyorum! Ne kırkındaki adama varırım ne de kuma olurum. Şimdi kimin adını ağzına aldıysan onunla gidesin. Bir daha kapımıza gelme!” Günçiçek sinirle bağırırken Selma Hanım hızla yerinden kalkıp Günçiçek’in koluna girdi. Kızı sinirlenirsin karşısındakinin yaşına bakmaz saçını başını yolardı valla! “Sen git Gülten, ben sana haber edecem.” Gülten hızla yerinden kalktı. Allah var korkuyordu Günçiçek’ten. “Tamam abla,” dedi Gülten hızla evden çıkarken. Gülten’in gidişiyle Günçiçek kolunu annesinden kurtarıp karşısına dikildi. Gözlerinde hayal kırıklığı vardı. “Ne haberi ana! Beni babam yaşımda adamlara mı vereceksiniz?” Selma Hanım yanlış anlaşıldığını fark ettiğinde hızla konuştu. “Yok kurban olduğum, yapar mıyım heç? Bu sefer gelen ne baban yaşındadır ne de evli. Bu sefer gelen çevre köyden Fırat Beydir.” Günçiçek’in kaşlarını şaşkınlıkla havaya kalktı. Fırat Bey mi? Fırat bey merhameti tanınan bir Beydi. Lakin bir kusuru vardı. Dilsizdi. Hatta bundan dolayı LALO derlerdi Fırat Beye. Günçiçek’in boğazında sert bir yutkunma geçti. Ne yapacaktı? Kabul edecek miydi? Düşündü. Eğer kabul etmezse laflar asla dinmeyecek, diller kız kardeşlerine kadar uzanacaktı. Daha fazla düşünmedi. İçten içe pişman olmamak için dua ederken son sözlerini söyledi. “Kabulümdür. Gelsin Fırat Bey.”

Artık aramızda bir kan davası vardı.Düşmandık.Ve bu Aslanlı aşiretinin ruh hastası ağası beni kaçırmıştı...

Herkesin birbirini tanıdığı, düğünlerin de cenazelerin de aynı anda bütün evlere dağıldığı, gündüz vakti kapıların üstünden anahtarların alınmadığı ve o bahçeli evlerin kapılarının asla kilitlenmediği bir mahalle. Birbirine bağlı kız çocuklarının kendilerinden büyük sevdaları, birbirlerine yaslanıp dünyalara kafa tutmaları, direne direne bütün zorluklardan daha güçlü çıkmaları var bu hikayede. Bir de o imkansız aşkların tatlı tatlı heyecanları. Bir de acıları. O çok güzel acıları. E tabi benimle buluştuysanız sesi asla düşmeyen şarkıları. Eğlenesim var benim. Becerebilirsem bu defa öyle kaosa falan bulaşmayan, sıcacık bir topluluk sığdıracağım buraya. Birlikte eğlenelim istiyorum. Faysal`ın dünyasının en güzel kızını tanıyalım istiyorum. Ahu İlay`ı. Arkadaşlarını sonra. Nasıl direndiklerini okuyalım nasıl güçlendiklerini görelim istiyorum. Başlayalım mı? 🤍

" ZORLA GİYİLDİGİM TÜLDEN OLUŞAN GELİNLİK O BEYAZLIK , BANA KARANLIKTAN BAŞKA BİRSEY OLMADI..." Berdel konulu kitap Zoraki evlilik Aşk

Hafiften yaklaştı Yiğit. Bununla birlikte aynı anda geri gitti Dilruba. Yere bıraktığı bidona takılsa da Yiğit`e kalmadan toparladı kendini, azıcık utandı al al oldu yanağı. Öksürdü, soracağı sorudan emin olmayarak şöyle bir etrafta gezdirdi gözlerini Yiğit. Ağaca, kurda, kuşa, yerdeki tırtıla, köşede şip şip su içerek keyifle kendilerini izleyen kediye baktı. "Yavuklun var mı? Bi` sevdiğin?" Ani bir şok geldi geçti Dilruba`nın mavi gözlerinden. Köşedeki kedi bile şok olmuş gibi su içmeyi bıraktı. Bir tövbe çekti sessizce. `Belli...` dedi kendi kendine. `Bu az çapkın değil. Tipi de müsait az kız koşmuyordur bunun peşinden.` Bir elini beline koydu, eğilip bidonunu aldı eline. "Var!" dedi. Bilmem kaç bıçak saplandı Yiğit`in gönlüne. Ardından söylediği sözler bir bir söktü o bıçakları, yarasını sardı, üzerini bile öptü. "Kocam var benim, bebem de karnımda! Yanımda seni görürse vurur topuğundan alimallah! Hadi var git yoluna." Saçını savurur gibi başını salladı şöyle bir. İçinden `Hıh!` demeyi de ihmal etmedi. Eli belinde ardını döndü, salına salına gitti tahta kapıya. Girmeden önce arkasını dönüp kontrol (!) etme amacıyla baktı sadece. Göz göze gelince çekemedi birazcık bakışlarını. Eli cebinde kendine bakıp gülümseyen adamda takılı kaldı gözleri. O hafifçe başını eğip selam verince kendine geldi. Omzunu silkti nazlı nazlı. Ayaklarındaki çamuru otlara silip girdi tahta kapıdan içeri. Ardında ise derince iç çeken Yiğit`i bıraktı şüphesiz. "Ah ulan!" dedi cebinden sigarasını çıkarırken. "Ah ulan Kızılca, yaktın beni!" Kızılca`sının onu yaktığı gibi o da sigarasını yaktı. Akşama kadar ayrılmadı oradan, belki camdan başını uzatır diye.

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.

İki laz bir araya gelirse ne olur. Çevik kuvvet polisi ve üniversiteli bir kızın inişli çıkışlı bolca inatlı hayatına göz atalım mı? Deniz gözlü kız ile Orman gözlü adamın karadenizin dalgaları gibi hırçın aşkı. Biraz kızalım biraz üzülelim. Bolca da gülelim. Ee hazırsanız başlayalim

Kitap önerileri yapıp kitabınızın daha fazla kitleye ulaşmasını sağlarken yaratmış olduğum kampanya sayesinde çarktan çıkan şanslı kişilerin kitaplarına 5 hesabımdan oy veriyorum.

Her şey normal gidiyordu. Ta ki o güne kadar. Karar çıktığında çoktan kendimizi çıkmaz bir sokakta bulmuştuk.

WATTPAD`TE 600K+ OKUNMA Civciv, yıllar sonra doğup büyüdüğü mahalleye öğretmen olarak atanır. Ama kimse onun kim olduğunu bilmez. O, artık Küçük Öğretmen`dir. Yıllar geçse de üstünden, kızımızın huyu aynıdır. Mahalleye bir oyun oynar. Bakalım Küçük Öğretmen, herkesi ne kadar şaşırtacak? "Küçük civcivim, güzel kızım, dünyam benim Bunun adı aşksa eğer, bu aşk yalnızca sana değer Bu adam yalnızca sana boyun eğer" -WATTPAD ROMANCE TR OKUMA LİSTESİNDE- İg: missyazarr_w Tiktok: missyazarr

Araf dediler bana. Dünya üzerinde bana koyulabilecek en son isim bile değilken hem de. Ben ya heptim ya hiç. Ya siyahtım ya beyaz. Ya var ya da yok. "Bunun için koydum bu ismi sana" demişti bir keresinde başkan. "Dünya senin bildiğin gibi bir yer değil,arada griler var,Araf var arada" demişti.

Savcı Askere kurgusudurr

16 yıl sonra gelen gerçek ailem krizi

Kader mahkumu bir kadın....

05**: Keşke diyorum 05**: Keşke yanımda olsaydın Eymen: Bak kaç mesajdır sabrediyorum, sonu gelsin diye Eymen: Ama gelmiyor o yüzden yüksek müsaadenle araya gireceğim Eymen: Sen kimsin ve ben nereden senin abin oluyorum? 🍂 07.10.24 ‐ 17.07.25

....... O sırada karşı dairenin kapısının açıldığını duyunca refleks olarak o tarafa dönmüştüm. İşte o an aşık oldum...

Daha yeni doğmuş olan Büşra Şevval Mardin in en büyük aşiretinin hanım ağası olacağından habersizdi. Daha bebek yaşta verilmişti eline aile yüzüğü. Bilmiyorduki o yüzük yük olacaktı ona. ... Kanla yazılan kader ve yanında getirdiği kederdi benim üzerimdeki. Yanlızlığın eseriydi şimdiki halim... ... Benim için beyazlar artık zifiri karanlıktı... ... 19. Bölümden... Önümüze konulan seçenekler ve seçmek zorunda kaldığımız seçenekler kesinllikle aynı değildi. Zorunluluklar, hayata katılan zorluktu. Bunu tecrübe etmek ise başa gelinebilecek en kötü şeydi. Çünkü zorluklar hayata sürülen kara leke gibiydi. Bu leke ömrünüz boyunca üzerinizde leke olarak kalır, çıkmazdı. Bü ise size acı verirdi. Benim üzerimde ki kara lekeler say say bitmezdi. Benim kara lekem doğumumla başlamıştı. Benim doğmam hataydı. Önce dedem, sonra annem, sonra babam ve en son bütün sülalem. Bunlardan ayrı olarak ise ezeli düşmanlarımdı lekelerim. Şimdi ise hayatıma yeni birisi ekleniyordu. Şu an kara lekemi yoksa hayatıma giren ilk ak lekemi bilemiyordum ama ilerleyen zamanlarda belli olacaktı.

"Yine geç kaldın" "Seni ilk bıraktığım yerde kalmalıydın; mezarda."

Serancamın eşiğinde olduğunu bazen anlamazsın

Tek suçum belki de o yabancı numaraya cevap vermekti. Bilinmeyen numara arıyor.. Ben:Alo, kimsiniz? Bilinmeyen numara: Aşağıya in. Ben: Hayır tabii ki de, sen kimsin be?! Bilinmeyen numara kişisini engellediniz. …………..

Bazı kararlar mahkemede değil, kalpte verilir… Derin ve Yağız, tesadüfen kesişen yollarıyla birbirlerinin hayatında derin izler bırakır. Yaşanan beklenmedik bir karşılaşma, eski yaraları yeniden kanatırken, yeni umutların da filizlenmesine neden olur. Ancak Derin’in alacağı kritik bir karar, sadece kendi geleceğini değil, Yağız’ın hayatını da değiştirecektir. Aşk, güven, ihanet ve affetmenin sınandığı bu hikâyede, kalplerin vereceği hüküm her şeyin önüne geçebilecek mi? ---

Esila:Çok özür dilerim acelem var kusura bakmayın Eren:Lan barış bu mu yeni sevgilin sarılara doymadın mı oğlum?" demesiyle tokat attım Esila:Ne diyorsun be sen! Barış:Oh canıma değsin" gülerek cevap verdiğinde ona da bir tokat attım.

Eğlenceli Güzel Bir Kitap Yazdığıma İnanıyorum.Takip Edip Oy Verip Yorumlarda Fikirlerinizi Belirtebilirsiniz 🧡

Henüz iki haftalık çiçeği burnunda olan çift balayına gitmek üzere yola çıkarlar. Sadece Ay`ın aydınlattığı karanlık,yağmurlu havada ilerlerken yol kenarında arabası arızanlanmış,otostop çeken bir adamla karşılaşırlar. Arabalarına aldıkları adamın ruh hastası bir manyak olduğundan haberleri yoktur. Yolun sonunda kocasını kaybeden kadın, yıllarca takip edildiği adamın hayatının merkezinde bulur kendini.

Klasik eğlence için yazılmış bir gerçek Ailem kurgusudur