Biz dört kardeşiz... Annem hasta. Öyle böyle değil, ciğerleri her nefeste feryat eden bir kadın. Öksürük sesleri, bizim evin sessizliğini delen tek şey. Babam... O da var ama aslında yok gibi. Alkolik. Daha doğrusu, alkol onu bizden çalmış. Belki de bizi ondan çalmış. Evde ne yemek ne de huzur var. Ablam Hanife, ailemizin sessiz kahramanı. On altısında ama yirmisinde gibi durur. Zaman, ona erken yetişmiş. Çamaşır yıkar, yemek yapar, annemin altını temizler, bizi yıkar. Ellerinin su topladığına, gözlerinin kızarıklığına aldırmadan, sabahın köründen gecenin karasına kadar çalışır. O bizim ikinci annemizdir. Ama onun da gözlerinde hep o soruyu görürüm: “Benim suçum neydi?” Ağabeyim Rıfat, çocukluğunu köyün taşlarına gömüp büyümüş. Köyde çobanlık yapar, hamamda sırt keseleyerek üç kuruş kazanır. Bazen eve yorgun argın gelir, üstü başı çamur içinde. Ama yine de güler yüz göstermeye çalışır bize. O gülümsemenin ardında taşıdığı yükü, hayatın ona verdiği haksızlığı hep hissederim. Çobanlık yaptığı dağlarda rüzgarı sırtında taşır gibi taşır bizi. Ben Ali. Yaşıtlarım sokakta ip atlar, misket oynar; bense ikizim Seyit’le evin köşelerinde oynuyorum. Çocukluk mu? Evet, biz de çocuğuz, ama bizim oyunlarımız başkalarının hayallerinden uzakta, sessiz ve saklı. Babamın ayak sesleri yaklaşınca, oyun bitiyor. Annemin sessiz çığlıkları ve babamın bağırtıları, oyunlarımızın fon müziği oluyor. Korku, bizim en iyi arkadaşımız. Babamın akşamları eve sarhoş geldiği o anları unutamıyorum. Sebepsiz yere anneme bağırır, eline ne geçerse fırlatır. Anamın yüzünde bazen bir çaydanlık izini, bazen yumrukların gölgesini görürüz. Hanife ablam koşar, annemi korumaya çalışır ama babam kimseyi dinlemez. Oysa biz küçük ellerimizle annemize sarıldığımızda, onun titreyen nefeslerini hissetmekten başka bir şey yapamayız. Gücümüz yetmez. Daha büyüyemedik ki... Hanife ablamın yaptığı çorbalar... Ah o çorbalar! Yokluk içinde, elinden gelenin en iyisini yapar. Bazen içinde bir avuç bulgur olur, bazen de yalnızca su. Ama o, o çorbayı sunarken, içine sevgisini de katar. Biz yerken boğazımızdan acı tatlarla geçer, çünkü biliriz: Ablam karnını doyurmadı. Hepimizi doyurmaya çalışırken kendini aç bırakır. Ama o, hiç şikayet etmez. Gülümseyerek bakar bize. Ve biz, o gülüşün ardındaki gözyaşlarını görmezden gelmeye çalışırız. Rıfat abim, kazandığı üç beş kuruşla eve gelir. Gözlerinde yorgunluk, ellerinde nasır vardır. Ama o paralar hiçbir zaman bize yetmez. Babam, o parayı cebine koyar ve doğruca kahveye gider. Gecenin bir vakti eve döner; eli boş, ruhu da öyle. O sırada hepimiz gözlerimizi sımsıkı kapatırız, sanki hiçbir şey görmemişiz, duymamışız gibi. Ama duyarız. Annemin feryatlarını, ablamın ağlamaklı sesini, evdeki her kırılan eşyanın yankısını... Bazen düşünüyorum; bu dünyada adalet var mı? Biz çocuklar, ne yaptık da böyle bir kaderi hak ettik? Ama sonra annemin yüzüne bakıyorum. Yorgun ama hala sevgi dolu o gözlere. O gözlerde kendime bir umut buluyorum. Ablamın kollarına bakıyorum. Küçücük bedeninde koca bir evin yükünü taşırken bile, kardeşlerini düşünmeye devam ediyor. Ve Rıfat abim... O dağlarda, rüzgarın altında, hep bizim için çalışıyor. Evet, hayat bizim için acımasız. Ama bu evin içinde, tüm acıların arasında bir şey var ki dimdik duruyor: Sevgi. Biz, kırık dökük de olsa, sevginin bizi ayakta tuttuğu bir aileyiz. Ve bir gün... Bir gün her şeyin değişeceğine inanmak istiyorum. İnanmak zorundayım. Çünkü o gün gelene kadar, başka hiçbir şeyimiz yok.

Hayatta herkesin bir zayıf noktası vardır. Sert bir dünyanın en acımasız kurallarına boyun eğmiş bir mafya babası bile bazen bir istisna yapar. Onun için bu istisna, 9 aylık annesiz büyüyen oğluydu. Küçük bedenine rağmen, bu bebek kocaman bir boşluğu dolduruyordu babasının kalbinde. Silahların gölgesinde, kanlı hesaplaşmaların ortasında dahi onun varlığı bu sert adamı yumuşatıyordu. Oğlunun gülen yüzü, ona merhametin hâlâ mümkün olabileceğini hatırlatan tek şeydi. Dünyası bu küçük çocuğun etrafında dönerken, babanın hayatına aniden giren genç bir kız işleri karıştıracaktı. Bu genç kızın hayatı, tesadüfler zinciriyle bu karanlık dünyaya çekilecekti. Gözyaşı ve mutluluğun iç içe geçtiği anlar arasında kendini bulduğunda, sadece 9 aylık bu minik çocuğa değil, onun babasına da farkında olmadan bir bağ hissedecekti. Ancak bu bağ sevgiyle mi yoğrulacak yoksa trajedinin ağırlığı altında mı ezilecekti? “Bir Mafya Babasının Hikâyesi” senin yazdığın bu duygusal çıkmazın derinliklerine dalacak:

Beyin Cerrahı olan Nevin İsenbike ve İş Adamı olan Kartal Karayel`in hikayesidir. Tanışmaları bile farklı olan bu iki insan arasında neler olacak? ~ "Beni buraya yaşatmam için mi getirdiniz öldürmem için mi?" "Sen hangisini istersin doktor?" "Lanet olsun hipokrat yemini ettiğim güne" "Bende öyle düşünmüştüm" (...)

Ağır ceza hakimi İMRAN KARAMOV`un 27 yıl sonra gerçek ailesini bulmasını anlatan bir kitaptır, sıradışı bir gerçek ailem kitabı dır

-Yaşadığı bi olaydan dolayı sesini ve konuşmayı unutan Asude, hastanede karıştırıldığını öğrenirse... -Ve yaşadığı o koskoca 18 yılın yalan olduğunu öğrenen Asude Yeni ailesine uyum sağlayayıp alışabilecek mi? Not:Çoğu Aile kitabında olduğu gibi Klasik Çocuk karışma vakası ama ilerleyen zamanlardaki bölümlerdeki kurgu şahsıma aittir... ✔️Bi anda akla gelen ve yazmayı düşündüğüm bi kurgudur...

Bir yaralı yürek.. O yaralı yüreğe tek derman yine yaralayan.. Urfa da sevdaları konuşulacak kadar büyükken ayrı düşen iki kalp.. Yıllar sonra bir araya geldiklerinde sevdalarına yenik düşecekler mi? Peki geçmiş yılları telafi etmek mümkün mü? Senem, Siyabend`in Güneşi.. Siyabend, Senem`in Araf`ı Güneşi gittiğinde hayatı karanlığa hapsolmuş, döndüğünde yeniden açacak mıydı Güneşi. Araf`ta yeniden Güneş açar mıydı? Hadi hep beraber şahit olalım bu ikilinin savaşına aşkına... Başlama Tarihi: 01.10.2018

Hayatımda hep birşeyler eksikti . O hayatıma girince biraz değisti ama yine eksik şeyler vardı . Bunun sebebi 17 yıl boyunca bir yalanın içinde büyümüş olamama sanırım. ....................................................................... İlk kitabım olduğu için eksikler olabilir. Bir şans verirseniz sevinirim.

Aileleri tarafından psikolojik şiddete maruz kalan iki genç. Peki ya bir gün bu şiddet yüzünden nefes alacak alanları kalmayıp ve bu yüzden evlenmeye karar verirlerse ne olacaktı? Bu onlar için bir kurtuluş mu olurdu? Yoksa daha büyük acıların başlangıcı mı? Başlama tarihi : 30.08.2024.CUMA Bitiş tarihi : ??.??.????.????

Ömür bir yandan içinde olduğu görevi yaparken diğer yandan yıllarca aradığı kardeşini bulabilecek mi? Peki ya Ömer ablasından ayrı geçirdiği yıllardan sonra onu bulma umudunu hala koruyabilecek mi? Bütün bu zorluklarla yaşayan Ömür aşkı bulabilecek mi? Tüm hakları saklıdır çalınması, kopyalanması veya değiştirilip tekrar yayınlanması halinde yasal işlem başlatılacaktır. 16.05.2020 tarihinde yazılmaya başlandı. Bölüm sayısı az görünebilir ama her bölüm yaklaşık 3000 kelimeden fazladır.

6 kişilik bir aileye mensup olan Ada` nın hikayesine hoşgeldiniz. Ada ve ailesi hakkında geçecek olan bu kitaba sen de eşlik etmek ister misin ?

Bazı Bölümler 60 iken 120 olsun 50 iken 60 "Şen Şarkıyı 73" 120 yapalım hadi de "Ne Olur Gitme 55" de hadi bakalım beğenecek misiniz 60 olabilecekler mi?! Galiba tutukluk yaptı benim hikaye 2804 oldu taslakları gidince 4790 olacak mıyım yine aynı sayıda kaldı bakalım kaç gün gidecek bu şekilde / sayemde ay/ki 1 rakam fazla yazmışım Şimdi eski bölümlerin akrostiş lerini paylaşıyorum 5 5 sonra 60 kişi görmüş olan bölümlere döneceğim Wattpadte: karainci_50 idim; 9 yılda, 93.000 okuma almıştı hikayem!... Tabi 200 bölüm vardı...(Şuan kaç olduğunu bilmiyorum ama 16.07.2024`de öyleydi) Ben takip ettiğim hikayeleri akrostiş yaparak tanıtım yapıyorum Burada 607 1000 de olur ki olacak gibi çünkü hikayem okunmuyor ana sayfada olmadığı süreçte bölüm oldu hâlen dur demedi ama zaten yazmaya yaşamaya yaşatmaya devam ediyorum sonuçta kelimelerimi kişileri / geri döndüm 61 den devam bakalım onlar 120 olacak mı/ gerçi 607. bölüm olmadı ama 215 oldu Herkes, benliğini arar ama bulabilir mi?! Nüfus ettirebilir mi bedenine bakalım görelim!?

OPİA; bir insanla göz göze bakışmanın verdiği yoğun bir histir. peki bu hisler sonradan kaybediliyor mu?peki bu hisler sonradan kazanılıyor mu?peki bu aynı hisleri kazandıktan sonra her şey eskisi gibi oluyur mu? Artık onun gözlerinde bana karşı bir hissi kalmamış. Sanırım benimde ona karşı bir hissim kalmamış.

!! Kapak Pinterest sitesinden alınmadır. !! Şiddet, korku gibi ögeler bulunmaktadır.

Normallerin dışında bir aile kurgusu... İskoçya`dan Türkiye`ye uzanan bir hikaye. . Ardından Gordania`yı kolundan çekip tezgahkara gösterdi. "Bak gözel abem. Bu kız taa İskoçyalardan gevur memleketlerden geldi. Dedi bana Buğra benim canım çilek çekeyyo bana çilek alacan mı? Dedim almam mı? Sana dedim kurban olsun çilek yatadana kurban olduğum." Sonra Alp`in kolundan çekiştirdi. İkisinin ortasında Buğra vardı. "Aha bak bu da nişanlısı kızı bir üzmüş bir üzmüş. Gönlünü almek için geliverdik buraya. Bir kapandı ayağıma bir kapandı sorma. En gözel çileğe alakta barışsın benlen hurma tanem diyiverdi de buraya gettim onları. Senden başka gözel çilek saten bulamadım burda." Alp ve Gordania şok ile tezgahkar ise memnun bir ifadeyle bakıyordu. "Bulaman tabi. Rahmetli anamın ata tohumlariylen eki verdim ben bunları. Güvercin boku serpiştirdim gübre diye. Tabi güzel olacak." "Ya ya. Nası gözel abem." Buğra tezgahkarın yaklaşmasını istedi ve kulağına eğildi. Fısıldayarak konuştu ama Alp ve Gordania onu duydu. "Bi de biliyonmu gözel abim bu oğlan çok fakir bak şu ayağında ki çarığa taşlı maşlı erkek adam giyer mi bunu. Napsın süt oğlan mecburiyet.... çöpten buluverdi de giyiverdi... Nasıl sevindi bir göreydin. Gel sen şunu yap 15 kayme. Tüm gönüller mutlu olsun." Tezgahkarda onun kulağına fısıldadı. Acıyıvermişti çocuğa, içi kıyılmıştı resmen. "Çok mu fakir?"

Merhaba.. Ben Aybüke.. Anne ve baba sevgisinin ne demek olduğunu bilmeyen o küçük kız çocuğu. Ben Aybüke.. Küçük yaşta büyümüş sonrasında da minik kardeşini büyütmeyi kendine görev edinmiş o kız. Ben Aybüke.. Kendi başına ayakta durmayı öğrenmiş kendisine ve kardeşine yetinmeyi başarabilmiş o kadın. Ve ben Aybüke.. Yıllarca kardeşine adadığı hayatının bi anda kardeşinin gerçek kardeşi olmadığını öğrenmesi ve kardeşinin gerçek ailesinin ortaya çıkmasıyla hayatı alt üst olmuş o kadın. Peki acaba gerçekten alt üst mü oldu? Hem dememiş mi Şems-i Tebrizi "Nereden biliyorsun hayatının altının üstünden güzel olmadığını?"? Alt üst olmuş hayatıma hoşgeldiniz.

"Tik-tak-tik-tak-tik-tak! Vakit doldu. Oyun başladı. Ebe olarak sen seçildin. Hadi,bul beni minik Sobe." Üsteğmen Ateş Sobe 21 yıl önce başlayan kanlı bir oyunun iki kurbanindan biriydi. Kayıp ablası Zemheri Sobe`yi bulmaktı görevi. Bu 21 yıl çok şeyi değiştirmişti. Zemheri bu zamana kadar çok şey kaybetmişti. Ölümü beklerken çocukluğunu kaybetmişti mesela. Bir harabede ruhu ölmüştü mesela. Yirmi dört yaşında Zemheri`yi gömüp Leyal`e dönüşmüştü mesela. Ama bitecekti, az kalmıştı. Kıyamet kopacak, dengeler bozulacak, ölüler yeniden doğacaktı. Bakalım Ateş Sobe ablasını bulabilecek mi? Ya da daha önemlisi Zemheri Sobe bulunmak isteyecek mi?

Binbaşı Afgan Alakurt görevdeyken karıştırıldığını ve sevdiğine evlendiği söylendiyse?

Geçmiş sizin peşinizi bırakıyorsa şanslısınız, eğer benim gibi hiç peşinizden ayıramadığınız kadar ağır bir geçmişiniz varsa... Ben ölmeyi istemiştim, başaramadım. Yaşamayı denemiştim, boğulmak ile başa çıkamadım. Her şeyimi kaybettim. Neden dinleyesiniz ki benim hikayemi? Eğer benim gibi üzülmekten ve kalbinizin ağrımasından zevk alan deliler değilseniz, hiç kendinizi yormayın. Görülmek gibi bir çabam yok, görülmeye çalıştıkça ablamın bedeninin kaybolduğu o denizde ruhum boğuluyor. Ben yolumu kaybettim, bırakın bir haritayı devasa bir atlas bile beni kurtaramaz. Adım Esin Peri, Ölüler Denizi`nde kaybolan bir kız.

17 yıl yılı çöp olaan bir kız ⚖️

Sen geçmişi unutmadıkça geleceğin senden uzaktır. . Araf,tam bu sözün aksine geçmişine en yakın olandı. Çareyi çok yanlış yollarda ararken nihayet umut ışığı yandı..

Hiçbir şey olmamış gibi yeniden başla diyorlardı Yeniden başlamak, hiç bilmediğin ama ailen olduğu söylemen kişilerle yeniden başlamak o kadar kolay mıydı? On altı yılık bir hiçlik benim yaşamım. Şimdi bunu kim, nasıl telafi edecekti?

Zaman herşeyin ilacı miydi

kuzen kurgusudur.

“İçinde Deniz’in olduğu ambulansı hastaneye ben götürdüm lan!”