İş, aşk, aile hikayesi... Yaz Erdem, hayatında hiçbir şey yolunda gitmeyen bir ajan. Yaz`ın biriciği Babası bir sabah ainden görev nediyle ortalıktan kaybolur, Yaz ve Abisi Yağız Erdem onu bulmak için bu yola çıkmıştır. Peki Yaz bu görevde hiç olmadık şeyler ile karşılaşırsa? Mesala hiç tatmadığı bir duygu.....

Defne uzun zamandır beklediği düğün gününe kavuşmuştu ancak yaşanma ihtimali yüzde 1 bile olmayan bir olay başına gelmişti. Tanımadığı insanlar tarafından zorla alıkonulmuştu.

Mayıs Asel Akkan; üniversite projesi için gitmiş olduğu Alkan Şirketi’nde hayatını tamamen değiştiren olaylar yaşamaya başlar.

DİKKAT! BU KİTAP BİR; ‘KLİŞELER KOMEDİSİDİR.’ Aklınıza gelen bütün klişelerin mizah malzemesi yapıldığı bir kitap düşünün! Ya da düşünmeyin, zaten doğru yerdesiniz… Aynı üniversitede okuyan ve birbirini hiç tanımayan 6 kişinin ortak bir proje sayesinde nasıl birleştiğini okurken aynı zamanda da neredeyse bütün yeni nesil kitaplarda klişeleşmiş kalıp ve davranışların mizahla harmanlanmış versiyonunu bulacaksınız. Biraz Resim, Biraz Müzik ve Bolca Kahkaha atacağınız; A TAKIMI’NA HOŞGELDİNİZ…

Kalp & Kod: Aşk, Mantık ve Bir Yapay Zekâyla Sohbetler Bir yapay zekâyla aşk yaşanır mı? Muhtemelen hayır. Ama sohbet edilir mi? İşte bu kitap tam da bunun peşine düşüyor! "Kalp & Kod", insan ve yapay zekâ arasındaki ilişkiyi hem derinlemesine hem de bolca ironiyle ele alan bir kitap. Teknolojiyi sadece bir araç olarak değil, bize ayna tutan bir partner gibi düşünmeye davet ediyor. Kitap İki Bölümden Oluşuyor: 1. Bölüm: İnsan ve Kodun Felsefi Düellosu Düşün: Bir yapay zekâ karşına geçmiş ve seni sorguya çekiyor. Teknolojiyi ne kadar doğru kullanıyoruz? Ona mı bağımlıyız, o mu bize? Kodların etiği olur mu? Bu bölüm, yapay zekâ ile yapılan sohbetler üzerinden hem düşündürüyor hem de ufuk açıyor. 2. Bölüm: Bir Yazarın Hikâye Yazma Süreci Peki ya bir yapay zekâyla hikâye yazmaya kalkışsan ne olurdu? Bu bölümde, bir yazarın yaratıcılık sancıları, hayal gücü ve yapay zekânın katkıları anlatılıyor. Karakter yaratımı, hikâye kurgusu ve bir kitabın perde arkası, okuyucuya ilham olacak şekilde paylaşılıyor. --- Neden Okumalısınız? Bu kitap size teknolojiyle olan ilişkinizi sorgulatacak. Hem düşündürücü hem de eğlenceli bir yolculuğa çıkaracak. Ama baştan söyleyelim: Aşk yok bu kitapta. Kalp ve kod bir araya gelebilir, ama bu romantik bir ilişki değil; daha çok “dostane bir meydan okuma.” Hazır mısınız? 😊

Doğum günümde dilediğim dileğin hayatıma bu kadar çabuk etki edeceğini düşünmezdim. Gece yarısı aldığım bir mailde gelen iş teklifine gidip hayatımı değiştirmeye hazırdım. Ancak orada çocukluk aşkımı bulup henüz hatırlamadığımı duymaya ve ardı ardına patlayan gerçeklere ne kadar hazırdım bilmiyorum. Eski adı Proje 44

Amber Fulya, başarılı bir mimardır. Bir gün başarılı bir projenin çizimini almak için İş İnsanı Aktuğ Kenter Oflaz ile karşı karşıya kalırlar. İkisi de birbirinden haz etmez, çünkü rakip olmuşlardır. Ancak bu rakiplik olayı Aktuğ Kenter`nin telefonuna gelen bir mesaj sonucunda bitecek midir, yoksa işler iyice sarpa mı saracaktır? " Bu işin sonunda projemdeki bütün işlerimi baltalayarak kendi lehine çektiğin için hem pişman olacaksın hem de dava edeceğim seni Yontulmamış Adam. "

"9/A sınıf grubu’ndan 1 mesaj;" "Edebiyatçı: İyi akşamlar çocuklar. Bugün sınıfta bazılarınızın yardımlaşma becerilerini inceledim. Ve bir karar verdim. Sınıfta üç kişilik gruplar kuruyoruz ve o grup ile tiyatro yazıcaksınız. Yarın okulda gruplarınızı öğrenebilirsiniz. İyi günler." Herşey edebiyat hocasının gruba yazdığı bu ödev ile başlar...

Ceylin 15 yaşında bir kız ve okulun ilk gününden yaşamadığı şey kalmıyo bunun sonucunda bu altı kişi bir proje kapsamında birleşiyolar ve artık hepsi birbirine muhtaç haline geliyorlar bu macerada onlarla olmaya varmısınız?

"Bazen en büyük savaşlarımızı hiç tanımadığımız bir yabancıyla veririz... Ve bazen o yabancı, bize düşündüğümüzden daha yakındır."

İmkansız cruhslarıyla proje için okulda kaldıklarından habersiz olan 2 kızın ve başlarına gelebilicek olan şeylerin kayıt altına alınması

Sekiz kişi, bir proje.

" Geç sıraya geç!" Zemin soğuk ve sertti. Çıplak ayaklarım betonun soğuk yüzeyinde her adımda titriyor, vücudumun içinde yankı bulan soğuk bir ıssızlık hissi bırakıyordu. Kafamı kaldırıp etrafa baktım, ama sadece gri duvarlar, çıplak toprak ve boş bir alan vardı. Tek bir ağaç, tek bir çimen bile yoktu; sanki doğa bile bu yeri terk etmişti. Derin bir sessizlik vardı; rüzgar bile uğramamıştı buraya. "Buraya girmeniz yasak!" demişti rahibeler. "Tehlikeli," diye eklemişlerdi. Ama o karanlık adamlar bizi yataklarımızdan çekip aldılar ve her birimizi zorla buraya getirdiler. Hepsi öfke ve korkuyla doluydu. Hepimiz buranın ne kadar tehlikeli olduğunu biliyorduk. Her birimizin gözünde aynı korku vardı. Silahlar, uzun namlular, titreyen eller… Henüz dört yaşındaydık, ama ölümün ne olduğunu anlayacak kadar büyüktük. Yine de kimse bağırmıyordu. Sadece sessizce ağlayanlar vardı. Ağlamayanlarsa benimle birlikte bir kaç çocuktu. Korkudan değil, bir şekilde duygularımızı içimize gömmeyi öğrenmiştik. Her acıya, her darbeye katlanabiliyor, ama yüzümüze yansıtmıyorduk. Çünkü acıyı gösterdiğinde daha çok canın yanacağını biliyorduk. Siyah tulumun ense kısmından kavrayan karanlık adam beni ileri doğru sürüklediğinde adımlarım hızlandı. Küçük ayaklarım ona yetişmediği için üç kez yere düşmüştüm. Ayağa kalkmamı bile beklemeden yerde sürüklediğinden dolayı tekrar yere düşmeye korkar olmuştum. Her yere düşüsümde dizlerim ilkinden daha çok acımıştı. Ama kimse acımı görmemiş, her zamanki gibi görmezden gelmeye devam etmişlerdi.Bu durumda benimde tıpkı onlar gibi kendi acılarımı görmezden gelmem gerekiyordu. Yoksa daha çok canımı yakacaklarını biliyordum. Artık canımın yanmasını istemiyordum. Etraftaki adamların bağrışları tüm çocukları sıraya koyarken artık durmuştuk. Geçen hafta gözlerim ile sayı saymayı ve okumayı tamamen öğrendiğim için kimsenin gözüne batmamaya dikkat ederek tek sıra olan çocukların kaç sıra olduklarını saymaya başladım. Toplam on sıra vardı. Benim gibi her bir çocuğun yanında ise bir adam vardı. Yanımdaki adamın korkusundan bir sırada kaç çocuk olduğunu saymaya korktuğum için sessizce neler olacağını izlemeye devam ettim. Her sıranın başında siyah bir masa ve masanın üzerinde büyük bir çuval vardı. Masanın arkasındaki maskeli adam çuvalın ağzını açtığında eline beyaz renkte küçük dikdörtgen bir kumaş parçası almıştı. Aldığı kumaşı önündeki çocuğun üzerindeki tulumun sol göğsünün üzerine koyup avucunun içi ile sertçe vurduğunda küçük çocuk sertçe yere düşmüştü. Çocuğun yanındaki adam çocuğu sürükleyerek ayağa kaldırıp geldiğimiz yoldan geri döndüğünde sıra bu şekilde devam etmişti. Kısa bir süre sonra sıra bana geldiğinde maskeli adam benim içinde bir kumaş parçası çıkarmıştı. Yakından bakıldığında kumaşın üzerinde üç haneli bir sayının yazıldığını görmüştüm. Maskeli adam tıpkı diğer çocuklara yaptığı gibi benimde göğsüme sayı yazan kumaşı yapıştırdığında hemen geri çekilmedi. " Cehennemine hoşgeldin,188" diye fısıldadı. Geriye çekildiğinde aklımda iki soru oluşmuştu. Cehennem ne demekti? Hani çocukların isimleri olmazdı. Yoksa rahibeler her zamanki gibi yalan mı söyleyerek bizi kandırmaya devam mı etmiştiler?