Kitap Tür Kategorileri

Derin Deniz doğduğu günden beri Aşıklar apartmanında yaşıyordu. On sekiz yıldır monotonlaşan hayatından fazlasıyla sıkılmış ve artık hayatında değişiklik istiyordu. Ancak yakında çok büyük değişikliklerin hayatına gireceğinden habersizdi. Bir gün okuldan eve geldiğinde çocukluğundan beri boş olan yan dairelerinin artık dolu olduğunu öğrenir. Ama bilmediği bir şey vardı. Yeni komşusu onun hayatını tamamen tepe taklak edecekti.

Eli poşete uzandı, bir çift spor ayakkabı çıkardı. Sorgulayarak ona baktım. "Ayağındaki ayakkabılar ile rahat koşamayacağını biliyorum." Yere eğildi, topuklunun kopçasını açtı. "Ama..." Basına kaçamak bakışlar attım. "Kameralar umrumda değil." Spor ayakkabıyı ayağıma giydirdi, nazikçe bağcığını bağladı. Basına düşecekti... Herkesin korktuğu mafya, sevgilisinin önünde diz çöküp ayakkabılarını giydirmişti... --- "Bana anlatabilirdin," dedim kırgınca. "Anlatmamamı istedi." "Benimle konuşabilirdin." Kafasını iki yana salladı. "Konuşamazdım." "Bana yalan söylemeyebilirdin." Gözümden akan yaşı sildim. "Susabilirdin." "Sorgulardın." "Gitseydin o zaman!" diye avazım çıktığı kadar bağırdım. "Niye geri dönüyorsun? Canımı acıtmak sana keyif mi veriyor? Zevk mi alıyorsun?" "Onu da ben istemedim..." Yutkundum. "Gidemezdim. Kalbimin izni yoktu." --- "Niye Lotus?" diye mırıldandım. "Güzel bir çiçek." "Yeterli bir açıklama değil." Elim göğsündeydi. "Seviyorum." "Oflaz," dedim uykulu bir sesle. "Lotus, bataklığın ortasında açar; temiz ortamlarda yaşamaz." Kafamı salladım. "Sen de öylesin mesela." Gözlerime baktı. "Hayatımda hiçbir güzel detay yoktu, bataklığın en ücra köşesindeydim." Gülümsedim. "Sonra sen geldin, hayatımdaki en güzel değil; tek güzel detay oldun." "Bu... Çok anlamlı." "Gözlerin gibi." Yutkundum, içimdeki sevinçle ona daha da sarıldım. --- İmkansızlığın sıcağından, cazibesinden doğacak bir güneş. Adı aşk. Bu güneşin ışınlarına yabancı olan iki birey. Zamanla güneşin önüne geçmeye çalışacak bulutlar... Fırtınaya ve kasvetli havaya rağmen beraberlerini koruyabilecek, mutlu olabilecekler miydi? Onlar başkaydı. Onlar dengesizdi. Onlar absürttü. Ama onlar çok sevmişlerdi. Maalesef. ---

ÜÇÜZLERİN AİLELERİNİ BULMA YOLCULUGU

Bu kitapta ne yaşanırsa yaşansın hayatta enerjisini kaybetmek istemeyen bir kızın hikayesi anlatılıyor.. Sisu:Yaşanan olumsuzluklara ve güçlüklere rağmen cesaretli ve dayanıklı olmak ,ayakta kalmak

katilim olur musun yeniden yaşamaya inat?

Bize iyice yaklaştığında bir şeyler demek için dudaklarımı araladım ki beklenmedik bir şey oldu. Gözlerini benden çekip yanımdan geçti gitti. Evet, sanki beni hiç görmemiş gibi yoluna devam etti. Sanki göz göze gelmemişiz, sanki... Sanki saçma bir oyun sayesinde aramızdaki duvarlar hiç yıkılmamış gibi. Eskisi gibi, hatta eskisinden de soğuk! Ne yaptığını sanıyordu? Hiç yaşanmamış gibi mi yapacaktı birden? Böyle yaptığında her şey olmamış gibi devam mı edecek sanıyordu? 11 Serisi şimdilik bir üçlemedir. Ateş, Kül ve Anka olmak üzere üç kısımdan oluşur. Kısımların hepsi bu kitapta toplanacaktır. İyi okumalar! Başlangıç Tarihi: 18.03.2021 (Kitabın tüm hakları şahsıma aittir. Herhangi bir yerde paylaşılamaz ya kopyalanamaz.)

Uzaktan baktığım sokak lambası bana göz kırparmış gibi yanıp söndüğünde sertçe bir rüzgar esip zihnimde sallantıda duran rafı kolayca yerle bir etti. İnce bir sızı başımda belirirken, zihnimin her köşesi tozlarla kaplandı. Her bir toz zerresi bana rahatsız bir şekilde gülerken ince bir ışık süzüldü aralarından. Kapattığım göz kapaklarım kıpırdanırken ışıkların arasında belirdi birisi, zihnimi işgal eden o kişi çıktı ortaya. Gözlerini, gözlerindeki o duygu karmaşasını hissederken elimi uzattım tutması için. Zamanında bu iki el birbirinden ayrıldığı için ruhumdaki sonsuz acı kendisini belirtirken sertçe yutkundum. Tutmak için elimden geleni yapıyordum, fakat zihnim her seferinde bana oyun oynamaktan geri kalmıyor, ona doğru attığım her bir adımda geriye itiyordu beni. Hiçbir şey istediğim gibi gitmiyordu. Her seferinde. Gözlerimi açtığım anda zihnimdeki kişi tozlara karıştı, yerini bana hala göz kırpar bir şekilde bozulmaya yüz tutmuş sokak lambasına bıraktı. Gözlerimde biriken yaşlar soğuğu hissedip geri kaçarlarken araladığım dudaklarımdan giren soğuk ruhumu titretti. Sanki bedenim daha çok ısınacakmışım gibi saatlerdir üzerimde duran şala sarıldı, adım Masal`dı. Masal. Düş ürünü.

"Asya isminin anlamı şifacı değil mi" "Evet neden sordun" "Şifacım olsana"

Didem, Karadeniz`in yeşil ve serin havasında büyüyen, geniş ailesinin içinde sessiz ve sakin bir hayat süren bir genç kızdır. Üç abisi ve iki küçük kardeşiyle dolu evinde, kendi köşesinde huzur ararken, okulda tanıştığı Aras’a karşı derin bir aşk besler. Aras, kendi arkadaş grubuyla –Esir, Atalay ve Aran– etrafında dönen popüler bir gençtir. Didem, duygularını doğrudan ifade etmek yerine, telefonuyla anonim olarak gönderdiği mesajlarla Aras’a olan sevgisini dile getirir. En yakın arkadaşları İrem ve Aslı, onun bu gizemli aşk macerasında en büyük destekçileri olurken, Didem’in duygusal yolculuğuna tanıklık ederler. *Hepimizin sevdiği klişelerle dolu ama en önemlisi fazlaca özlediğimiz o zamanlara bı dönüştür*

Güzel ve şirin kitap okumak isteyenler için

Hem asi hem bebeksi bir prenses Onu beklicek esrarengiz ve sağı solu belli olmayan bir çocuk bakalım karşılaşmaları nasıl bir tesadüfe bağlanacak birlikte görelim ;) — Sen kendini ne sanıyorsun mağarandan uyanıp geldin sanırım — bana diyende şatosundan gelen gözü açılmamış prenses uyan artık rüyada değilsin — rüya da olmadığım kesin senin gibi bir ayıyla karşılaştığıma göre asla rüya olamaz bu durum — bana bak küçük sabrımı zorlama — zorlarsam ne olur … Devamı gelicek ;)

Karan 24 yaşında genç bir tasarımcıdır. Kendisinin hep mükemmel bir hayatı varken üniversiteyi bitirdikten bir yıl sonra yaşadığı bir trafik kazası sebebiyle felç kalır. Bu onu derinden sarsar çünkü bütün arkadaşları, hatta sevgilisi bile ona sırt çevirmiştir. Selin 21 yaşında genç bir kızdır. Babası, annesiyle onu daha çok küçükken terk etmişti. Annesi zar zor evini geçindirmeye çalışıyordu. Bu yüzden Selin de ona yardım etmek için bir iş bulmaya çalışır. Ve en sonunda bir kahvecide çalışmaya başlar. Ve o kafede sonrasında olacakları kimse bilemez…

17 yaşında ailesine yardım etmek için çalışan Leyla ve hayatına birden dalı veren onun yaşlarında bir çocuk... "Benden yıllar sonra ki sana `onu hatırla` "

Maddi sıkıntılar yüzünden hem üniversite okuyup hemde barmen olarak çalışan Çilen.. Hayatı bir kız çocuğu yüzünden mahfolan ve bunun bedelini yıllarca zalimce ödeyen, bunun sonucunda karanlıklara bulaşan, karanlık olan Asaf.. Zalim babasından kaçıp biricik kuzeni Çilen`e sığınan Hazal.. Bir İmparatorluk uğruna hiçe sayılan hayatlar... Sıla.. Zemheri.. Yiğit.. Şeyma.. Ufuk.. Miraç.. Birbirlerinden çok farklı olmalarına rağmen onların tek ortak noktaları acıydı oysaki.. (Düzenlenmeye alındı :)) Değerli okurlarım bu ilk hikayem okurken lütfen saygı çerçevesinde kitabı eleştirin. Yani hatalarım olabilir bunun farkındayım, sonuçta profesyonel değilim. Başta da dediğim gibi bu benim ilk hikayem, lütfen bunu göz önünde bulundurarak okuyun. Bu arada önerilere açığım, okurken kitabın eksikliklerini söylerseniz bunu dikkate alıp düzeltmeye çalışırım. Keyifli okumalar dilerim 🤎💚

16 senedir babasından şiddet gören Eftelya`nın hayatı birden değişir ve hayatına 7 yeni insan girer. Bakalım Eftelya`nın hayatı nasılmış.

Çıktıysam senin için deyilmi ? Sen hayatımı mahvet diyemi ? İyi okumalar...

Asıl bir ailenin kızı olan Firuzenin hayatı birden bire değişir !

Kadın çok sevdi, sadece sevdi. Tesadüfe inandı sadece, mucizeye inanmıyordu. Savaş karşısında mucizeye asla inanmayan bir kadın buldu. Aslında yaşadıklarının tümü mucizeydi belki de. Mucize istemek nedir ki? Mucize istemek kelebeğin öleceğini bile bile Yaradan`dan belki bir gün daha umut etmesi değil mi? Peki onların kelebeği yaşayacak mı?

❗️❗️❗️ Kitapta bir kuma sorunu var evet ama ilk eşin kötü çıktığı adamın ikinciye aşık olduğu tarzda bir kitap değil. Öyle bir şey de yazmam zaten. (...)"Berzan`ın çocuğu olmuyormuş o yüzden seni kuma alıyorlar." "Ne?" Abim pat diye söyleyince ani bir şok etkisi yarattı. "Doğru mu bu anne?" Annem ise sadece kafasını salladı. "Hangi yıldayız anne? Tedavi olsunlar ne bileyim tüp bebek denesinler. Hiçbiri de olmuyorsa evlat edinsinler. Çocuk olmuyor diye kuma mı alınır?" (...)

Pompaladığı kanın intikam için olduğu benimsetilen bir kalple büyüklerin günahını ödeyen bir kalbin birleşim haritası... Bu, Ahsen TURAN ve Egemen AKDEMİR`in hikayesi...

Tanıtım.  0546****** : Merhaba Deren hanım. 0546****** : Ben Asu Güz. Bugün yemek yemek için geldiğiniz restoranın sahibiyim. 0546****** : size yazma nedenim çantanızı restoranımız da unutmanız. 0546****** : çantanızda sizin kliniğinize ait olan kartı buldum. 0546****** : lütfen yarın gelip çantanızı şubemiz den teslim alınız. 0546****** : iyi günler dilerim. Yazıyor..... 0538****** : Yanlış numara hanım efendi. 0546****** : hayır doğru numara olduğuna eminim kartınızda yazan numara bu Deren Aydoğan öyle değil mi ? Yazıyor..... 0538****** : Adımın Deren olduğunu zannetmiyorum hanımefendi. 0538****** : hasiktir

İşittiğim tek ses kargaların çığlıkları; tenime dokunan tek şey ise soğuk rüzgardı. Burada ne işimin olduğunu bilmiyordum. Nasıl geldiğimi bilmiyordum. Dudaklarımda kocaman gülümseme yaratacak kadar güzel olan rüyam, kafamı duvarlara vurmama neden olacak kadar kötü bir kâbusa evrilmişti. Ve bunun olmasına ben izin vermiştim. İkimize de hayatlarımızı yok etme, tepe taklak etme izni vermiştim. Hayır, belki de cam parçaları gibi tuzla buz olan bu hayat, sadece benimdi. Farkında olmadan yapmıştım. Hayır, farkında olarak yapmıştım. Kulaklarımı kapatmış ve kafamın içinde durmam için yalvaran o sesleri susturmuştum. Hayatımda iyi şeylere yol açan neden sonuçlara minnettar kalırken kötü şeylere yol açan neden sonuçları bir halının altına süpürmüştüm. Ve o halı, her geçen gün güveler tarafından ele geçirilmişti. Gözle görülemeyen güveler.

Bizim masalımız, bir başka masalın bitmesiyle başladı. Oysa ben kocaman bir denizin ortasında esir yanlız kız kulesi, sense tüm istanbula göz kulak olan kalabalığın içinde galata kulesi... Söylesene nasıl oldu da çıktın karşıma...

Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin. Bazen... sonlar mutlu biter." Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Hangi sonlar?" diye sordum. "Ben bunca yaşadığımın ardından mutlu olsam neye yarar? Yüzümdeki gülümseme kendini oraya ait hisseder mi Efruz?" Dizlerinin üstünden doğruldu. Yanıma oturdu. Eli belimi kavradı ve hiç beklemeden beni kendine doğru çekti. Bir eli bacağımı kavradı ve böylelikle tamamen kucağına yerleşmiş oldum. "Hisseder." Dedi. "Hissettiren olursa." Bedenimden ruhum çekilmiş gibi kendimi kollarına bıraktım. "Güzel bebeğim, geçmişinle yüzleşmediğin için bu kadar çok canın yanıyor. Geçmişinle yüzleşmen, onu karşına alman, yeri geldiğinde onunla savaşman yeri geldiğinde ona sarılman gerekiyor. Geçmişinden kaçarak geçmişini unutamazsın." Derin bir nefes aldım. Kokusunu soludum. "Geçmişimle yüzleşmeye gücüm yok," dedim fısıltıyla. "Elinden tutarım." Dedi anında. "Tek başına değilsin. Geçmişini yeneriz. Birlikte." Gülümsedim. Yüzümdeki gülümsememi görmese bile bence hissetti. "Sen geçmişini yendin mi?" diye sordum. "Yendim." Dedi. "Sanırım..." usulca kafamı kaldırarak gözlerinin içine merakla baktım. "Sanırım?" dedim üsteleyerek. Omuz silkti. "Belki sen de benim elimden tutarsın." Gülümsedim. Bu sefer gülümsememi görmesine izin verdim. "Tutarım."

Bir şeytanı susturmayı dene onun korkusunu yüreğinde taşımadan önce.

Psikoloji öğrencisi olan Bensu Yıldırım kalbinde annesini kaybetmenin hüznünü taşıyordu. Her geçen gün hayatındaki annesinin eksiğiyle yaşamaya çalışıyordu. Eskisi gibi annesiyle konuşmayı özlediği için annesinin telefonuna mesajlar atmaya başlar. Günlük yaşadığı olaylar ve içindeki hisleri düzenli olarak yazmaya başlar. Ama asla tahmin edemeyeceği bir şey olur ve mesajları okuyan kişi dünyaca ünlü Lucas Batu Silver’dir. Kader her zaman üstündür.

Gerçeğe yakın hayalden uzak... Şunu diyebilirim ki kadın da adam da öldüler. Fakat öldüklerini hissettikçe yaşadılar, yaşadıklarını hissettikçe öldüler. Mutluluğu ebediyen bulabilecekler mi? Kadın mı adamın bataklığına çekilip boğulacak.. Adam mı kadının tertemiz dünyasına çekilip huzura erecek?

Zihninin tutsağı olan Mihri, kapatıldığı akıl hastanesinde yolunu bulmaya çalışır. Peki, yolu Özgür`e mi, yoksa Kuzey`e mi çıkacak? Bir… İki… Üç… “Bırakın beni!” Newton’un beşiği gözlerimin önündeydi. “Deli değilim ben!” Parmak uçlarım metal yansımalı topu tuttu. “Dokunmayın!” Tenimin rengi iple asılan topun yüzeyinde can buldu. “Öldüreceksiniz beni!” Topu sağa doğru kaldırdım. “Anne yardım et!” Bıraktım. “Anne bırakma beni!” Topun ilettiği enerji bir diğer uca geldiğini belirtti. “Anne gitme!” Top havalandı. “O iğneyi uzak tutun benden!” Eski yerine döndü. “İstemiyorum!” Bir diğer top havalandı. “Yapmayın!” Bir diğeri. “Bu çok fazla!” Değildi. “Öyle!” Acıtmadı. “Çok acıyor!” Yalnızca bir iğne. “Ölüm gibi!” Beynim uyuşuyor. “Ben deli değilim…” Çok karanlık. “Alışkın değilim.” Alış o zaman. “Ben deli değilim…”

Zaafları kullanılarak suçların asıl adı olan yer altına tutsak edilen kimsesiz bir kadın ve yer altının sonunu getirmek için kendisini adayan bir komiserin... Hayır, başkomiserin yüreklerinin birbiri için atması...

Bazı insanlar evsizken size yuva olur.