Sevdiği adam tarafından ihanete uğradıktan sonra ormana kaçar ve aslında bilmediği bir şey vardı. Ormanda gerçek aşkı ile karşılacağını bilmiyordu. Gerçek aşkının yanında kendini güvende his ediceğini ve ona bu kadar çok bağlanacağını bilemezdi

Doğuştan kurt adam olan genç kız. Karanlık geçmişiyle ortaya çıkan gerçekler. Peşinde olan Alfa`lar, vampir`ler ve avcılar. Ortaya çıkan gizem, kararan hayatlar.

İnsan ne ister Yağmur neden yağar gözlerimizden

O kandan besleniyordu bense onun öldükten sonra arkasında bıraktığı külden. O insanların vücutlarını seviyordu, bense kalplerini. O duyguların olmadığını savunuyordu bense duygu olamdan yaşanmayacağını. Sonra onunla birlikte oldum ve anladım ki savunduğu, inandığı her şey gerçek. Duygular insanları körertiyor, kalp insanı güçsüzleştiriyor ve kan insana arzuyu bahşediyor.

Eski zamandan beri insanlar öldürmeyi seveler, öldürmek ve korku insanın doğasında bulunan bir şeydir. Tamag dünyada ki bütün kötülüklerin ve pisliğin her tarafa yayılmasını sağlayan ve kontrol eden bir şehir. Böylesine güçlü ve her yere ulaşan bir şehre herkes sahip olmak ister ama hiçbir şeyi olmayan bir kişi varabilecektir oraya ama o kişi nelerden vazgeçip neler planlar. ÖLÜMÜ YENİP GERİ GELEBİLİR Mİ?

Senin için korku nedir? Başarısızlık? Acı? Sevilmemek? Karanlıkta gizlenen mâhluklar? Acımasız insanlarla baş başa kalmak? Yükseklik? Kapalı alanda sıkışmak? Ölüm? .. Peki ya bu korkularla yüzleşebilecek kadar ne cesursun? Seni eksi sonsuza taşıyacak kara kitaba dokunacak kadar cesur musun? Hadi ona bir şans ver. ♤

Kanlı ay gökyüzünde belirdiğinde tarih kendini tekrarlayacak . Avcıdan kaçmak zorundasın , güçlerine sahip çıkmalısın . Mühürler kırılıyor kendini ve sevdiklerini korumalısın. Kime güvendiğine dikkat etmelisin . Güçler ve mühürler , kanlar ve ölüler , kahramanlar ve aşklar . Oyun daha yeni başlıyor ya kazanan olacaksın ya kaybeden .

Hayatımın içinden ,çevremden esinlenerek yazdığım yazıları bu kitabımda toplayacağım… Sevgili okumalar.

Çocuktum: Hayalleri gerçekle karıştıran saf ve masum bir çocuktum. Büyüdüm: Kalbimi söküp yerine farklı bir kalp taksam bile, bu paramparça ruhum iyileşmezdi. Öldüm: Sadece kötü olmanın iyi olmaktan daha kolay olduğunu öğrendim.

Hayatım hep bir curcuna içinde geçti. İyisiyle de kötüsüyle de. Eskiden saftım ve bu karmakarışık kader bağlarının beni bir çıkmaza soktuğunu düşünmüştüm. Kördüğümle birbirlerine bağlanmış bu bağları çözmeye ne enerjim ne de yeteneğim vardı. Lakin hayatta hep tek başımayım düşüncesiyle ne kadar yanıldığımı da bu curcunayı hayatıma sokan kişi göstermişti bana. Onun sayesinde başlangıçta nefret dolu hırsım, sevgi dolu minnettarlığa dönüşmüştü. Kendi çapında bana yardım etmiş ama asla anlayamamıştım. Keşkeler her zaman can yakardı ama ben keşkeleri iyi ki`ye dönüştürebilecek gücü onun sayesinde bulmuştum. Belki de o hayatıma girmeseydi normal ve sıradan bir hayatım olacak ve bu olağanüstü değerli duyguları yaşayamamış olacaktım. Nihayetinde o, ben bilmesem bile her zaman yanımdaydı. Maskelerinin ardında saklanıp benim iyiliğim için mücadele eden sıra dışı biriydi o. Akıl almaz ve varlığıyla herkesi hayrete düşüren alaycı biriydi o. Ama benim için vazgeçilmezdi. Tüm dünyamı sarsan ve gerçekleri görmemi sağlayıp kendi içimdeki özü bulmamı sağlayan oydu. O, dünyada tekti ve biriciğimdi.

Modern zamanların en yaygın psikolojik vakalarından biri olan tükenmişliksendromu; stres, iş dünyası, ev ve sosyal yaşantı gibi birçok parametrenin de etkisiyle kişinin enerjisinin bittiğini hissetmesi olarak açıklanan yaşam kuşağı.

Kül olmuş bir şehir, gözünü karartmış bir bilim insanı tarafından anlaşmayla tamamen kendisine ait olur. Kül olmuş şehri alan bilim adamı Deniz Aras şehri yüz yıllar sonrasına götürerek teknolojik bir şehre dönüştürür. Tasarladığı bu teknoloji şehrinde bir kadın profesöre ihtiyacı vardır çünkü babası kendini buza gömdürmüş ve teknoloji yılında uyanmak istediğine dair bir not bırakmıştır. Profesör bilim kadını Hazel Alvers ise laboratuvarı mühürlenmiş kapana kısılmıştır. Ta ki gecenin bir saati aldığı bir telefonla evine gelen helikoptere binip Teknolojik şehre varana kadar. Yüz yıllar sadece bir adım ötemde.

Sadece kitaplarda yaşayan vampirler ya gerçekten de varsa? İşte ben onları gördüm hatta bazıları kan avcılarıymış yani KANA SUSAMIŞLAR...

Yarasa 🫀`i M. S. 700`lü yıllar. Anadolu`da çadırlarda yaşayan insanlar bir gece ansızın saldırıya uğrarlar. Yerel halk insan görünümlü canavarlardan kurtulamaz ve canavarlar çocukları kaçırır. Cadılar canavarları durdurmak için çeşitli yollar denese de kimse lanetli olan yarasa kalbini kullanmak istemez. Baş cadı kendisi ve ailesinin lanetlenmesini göze alarak yarasa kalbinden büyü yapar ama büyü istediği gibi gelişmez. Bu daha da karışıklığa sebep olur. Avcılar için yeni bir av ortaya çıkar... Günümüzde hiçbir şeyden haberi olmayan Başak babasını iki ay önce kaybetmiş bu yüzden de köyüne gitmişti. Sınavlarını vermek için mecburen okuduğu şehire geri döndü. Fakat yaşadığı apartmanda çoğu şey değişmişti. Bunlarda kendi ile ilgili gerçekleri ortaya çıkarttı...

Ya Tanrı Olmasaydı ? Ölüm ve Fanilik? Gerçekten sadece ibadet etmek için mi yaratıldın ?

"Haykırmak zamanı, yok mu söyleyeceğin?"

Hangimiz değmeyen kişiler uğruna acıtmadık ki kalbimizi ?

Arka Kapak Yazısı: Bak, her yer kırıldı. Şurası da çok kirlenmiş. Lekeler de çıkmıyor. Oysa okşamaya kıyamazlardı. Hata ile mi olmuş? Görmemişler mi? Görmek istememişler mi? O kelimeyi de artık kullanma! "Değerden" bahsetme bana! "Değerli idi!" deme! Görüyorsun sen de, Bütün o "değerli" diyenlerin, "Değeri" nereye düşürdüğünü.

Arka Kapak Yazısı: "Bilmem kendimi nasıl anlatsam? Biraz neşeli, biraz hüzünlü, biraz da hayallerle ve ümitlerle dolu bir insanım. Her duyguyu yaşamaya çalışıyorum ve her duygu beni "Ben" olarak gösteriyor. Duygu dolu bir insanım ve duygularla insanlığımı, özümü belirtiyorum. Bir gün pencereden bakarken, barışı ne kadar özlediğimi hissettim. "Biraz dağınık ve karışık bir dünyada yaşıyoruz." dedim kendime. "Düşünmemek olur mu seni? Belki sana şiirler yazarım? Belki kitaplar uçar gökyüzünde? Sonra boş bir duvarın önünde durur Ve bir eser yaratırız. Düşünmemek olur mu seni? Şiirlere, gökyüzüne, Duvarlara yazarım belki seni."

Arka Kapak Yazısı: Başımı ona doğru çevirdim ve gülümsedim. Tek içimde, kırıklarla yaşamıyordum artık. Bakışlarım da insanlara kırık bakıyordu. Karşı karşıya otururken hiç fark edilmeyen bir insan olmuştum. Yıllar geçmişti ve benimle tanışma isteğini, şimdi açıklıyordu bu insan. Olup bitenleri anlamanın zorluğunu çekmeye başlamıştım. Ve hiç cevap vermeden, elimdeki kitaba sarılarak kaçar gibisine oradan ayrıldım. Artık bu tür insanlar beni boğuyordu. İçimde sakladığım ruhum, daralıyor ve nefes almak için çırpınıyordu. "Hiçbir şeyden korkmadık. Yaktık, yıktık, böldük, parçaladık. Hiçbir şeyden kaçmadık. Güldük, eğlendik, yedik, içtik. Tek korkumuz olan, tek ulaşamadığımız, şu `insanlığa`, bir türlü yakın olamadık."

Arka Kapak Yazısı: Bir hatıra defterine yazınca,  `O hatıra defterde benim adım anılacak...` diyecek kadar, güzel idi benim düşüncelerim.  Nerden bilirdim ama, adının bile kirlendiğini?  Nerden bilirdim, yırtılmış bir kağıt parçası gibi,  bir canın da parçalanıp atıldığını?  "Aynam düştü yere.  Kırıldı dağıldı aynam.  Eğildim topladım kırıkları.  Eğildim topladım kırıklarımı."

Arka Kapak Yazısı: Seni tanımanın mutluluğunu yaşayan, ne çok insan olacağını bilseydin, içinde taşıdığın o acılar hafiflemez miydi?  İnsanlara duyduğun bu kırıklık, bu güvensizlik,  duygularla üflense idi, bakışların değişir miydi acaba?  "Dilimin ucunda bir söz var.  Yüreğimin ta derininde bir acı var.  Sözü bulsam, acımı anlayan olmaz.  Acımı anlatsam, sözü duyan olmaz."

Arka Kapak Yazısı: Ve bir gün, Susmak bilmeyenlerin, sesini duydum. Acı verenlerin yumruğunu, boğazımda hissettim. Beni görmek istemeyenlerin, bakışlarını yine gördüm. Bir de duymak istemeyenler vardı. Onların da sesli kahkahalarını, arkamdan işittim. Sonra da "Öyle olsun..." dedim. "İstediğiniz savaş ise, o da olsun..." dedim. "Eğildim, büküldüm. Parçalandım, dağıldım. Kırıkları sessizce topladım. Sessizce içime her şeyi haykırdım. Herkesi sessizce bir bir içime gömdüm. İşte benim de savaşım... İnsanlarla savaşım, böyle idi. İnsanları içime göme göme, Kocaman bir mezarlık Oluşmuş içimde..."

Arka Kapak Yazısı: Hani, kendinize güvenmediğiniz veya çekindiğiniz an, biri arkanızdan size, "Hadi yürü! Çekinme!" der ya? İşte öyle bir an, bir adım atmaya başladım. Kendi kendime, "Yürü!" dedim. Kendi elimi, kendim tuttum. "Yazmasını biliyor muyum? Üzer miyim okuyanları? Kötü bir söz, duyar mıyım?" gibi soruları, hiç düşünmedim. Aslında kendim için, kendimi düşünerek; yazmaya başladım. O nedenle, bir beklentim de yok. Seven olur veya seven olmaz. Beğenen olur veya beğenen olmaz. Belki de yazmaya başladığım an gibi olur? "Yalnız ve sevilmeyen" bir kitap olur. Ama bir farkı olur yine de. Adım bir yerde yaşar. "Benim adım yaşamalı." dedim. "Bir emanet bırakmalıyım. Yürüdüğüm yollar, izlerim, kendi hislerim, yaşadıklarım silinemez. Hayatımı, sözlerimi ve düşüncelerimi, kimse belirleyemez. Kimse tanımasa da; çocuklarım, büyüyünce beni okumalı. Torunlarım beni tanımalı." dedim. Şimdi bir yazar mıyım? Bilmiyorum. Şair miyim? Bilmiyorum. Belki siz biliyorsunuz? Benim bildiğim tek şey; hissettiğim, gördüğüm, duyduğum, kendimden, ondan, bundan, güzel doğamızdan veya da bir nesil hakkında yazmam. Bir zamanı var mı ki yazmanın? Sonu geliyor mu veya bir "son" görünüyor mu? sorulara da, bir yanıt veremem. Yazacağım kadar yazıyorum. Belki de yaşadığım kadar yazacağım? Yaşadıklarım kadar yazacağım... Kim engelleyebilir? - Feride Gerdelmann

Arka Kapak Yazısı: Doyasıya tada tada yaşamadıklarımın acısını çekiyorum. Sanki kırmızı rengi, az görmüş gibi, bütün kırmızılara sarılıyorum. Sanki bulutları izlerken, soluğumu özgürce serbest bırakmamış gibi, derin derin nefes alıp veriyorum.  "Acı Benim Önümde Eğilecek  Ve bir gün acı benim önünde eğilecek.  Benim boynumu büken o acı,  Benim önünde eğilecek iki gözüm."