Yıllardır Miray`a aşık olan Barkın en sonunda Miray`a yazmak ister. Miray`ın mesaja bakmayacağına emin olan Barkın çatı katında bir elinde telefon bir elinde ise ölen kardeşinin kolyesi ile Miray`a yazar. Miray`ın mesajına cevap vermesi ile Barkın`ın planları alt üst olur. Bakalım Miray Barkın`ın planlarını daha ne kadar erteleyebilecek? Barkın: Belki seninle sıcak şarap içip kaçarız buralardan.

Yüzümdeki saçı uzaklaştırdı ve kulağımın arkasına tıktı. "Bana ihanet etme. Sana Karanbey olmak istemiyorum." Etmeyecektim. Bana güvenmemesi anlayabiliyordum, ben bile hayatım boyunca ilk kez kendime güvenebiliyordum. Bunca zaman amacım ailemi bulmaktı, şimdiyse buna Hakan`a yardım etmek eklenmişti. "Sanırım senin gibi benim de yardıma ihtiyacım var. " Tekrar iç çektiğini duydum. "Hem de çok fazla." Başlangıç Tarihi : 01.12.2023

Ağa kitabıdır. Berdel kitabı değildir! Yıllar önce yarım kalmış bir aşkın altında yatan acı sebebi öğrenmek isteyen Çiçek Mardin`e sevdiği adamı bulmaya gelir. Onu terkedişinden sonra hala onu seviyor mu yoksa yalnızca intikam almak için mi döndü? Hep birlikte bu dayanılmaz aşkın serüvenine şahitlik edeceğiz...

İçinde bolca cinayet olan bir kitap

"Düşerken Tuttuğum", iki kız kardeşin birbirine paralel ama bir o kadar da zıt hayatlarının iç içe geçtiği, sırlarla dolu karanlık bir hikâyeyi anlatıyor. Zambakların arasında saklı olan hakikat, onları birbirine bağlayan kan kadar keskin ve aynı zamanda kopmaya hazır bir bağdır. Aşk, suç, fedakârlık ve ihanet bu hikâyede birbirine karışıyor. Çünkü bazen en yakın bildiğin, en büyük düşüşündür.

"Seni üzmek istemiyorum ama..." "Ama ne" Sedya 18 yaşında lisenin son sınıfında olan sessiz bir kızdı ta ki biri gelene kadar...

Bir insan hayatında alabileceği tüm yaraları aldığını ve bittiğini düşündüğü an yeni yaralar alır Ateş ve Su kardeşlerdi ve hayatlarına aşkı nasıl alıcaklarını bilmezler

-Nazliii,Nazliiiii.Ekiz kima deyirum? Nazliiii. Anam haburalara ne ediyi, hiç bakmazsunuz zaten.Nazliiii. Haulari cikaralum, yandile. Eşşş ne iş oldi. Nazliiiii. Göz kapaklarım direniyor ama annem de direniyor. Kadin dinlenmediği gibi bizi de rahat bırakmıyor. Bir haftadır aralıksız çay topluyoruz ve yorgunum. -Anneeeeeee,saat daha 6. Güneş mi varda yanacakler?Hani bugün toplamayacaktık. -Heeeh, toplamayi da ne edeceğuk? Hauriya gel dedum sağa. Bitmiyor arkadaş bitmiyor. Odam üst katta ama sanırsın kulağımın dibinde konuşuyor. Dediğini yaptırana kadar da konuşacak. Akşamdan da yağmur yağmış ,çaylar ıslak.Yapma gülüm bunu. Ben ıslak sevmiyorum,biliyorsun. -Erkek kardeşimiz yok ki taşısın. Söylene söylene üstümü değiştirip çayliğa indim. Yahu ben taşıyamıyorum. Nazli Nazlı yiktun ortaluği. Hem ellerim hassas benim.Sultan`ı çağirsaydin ya. -Asiye teyze,ben yardim edeyim sana. Nazliyi bırak, taşıyamaz. -Murattt. Vuuuu. Uşağum,sen ne zaman celdun?He teyzen çesilsun sağa. Murat gelmiş a dostlar. En son 6 ay önce görmüştüm. Kendisi özel harekatçi. Hani şu boylu poslu,kaslı,yakışıklı,soğuk yiğidolardan. E böyle olunca bütün arzı endamiyla gelip, bim poşeti taşır gibi 3 sergi bezi taşıdı. Sen çok büyük kralsın Murat. Ama ben de kraliçeyim. Öyle boş bir kraliçe de değilim. Millet yollik iznini tatil köylerinde gecitirken ben ise başında tatil eki olmadan köyde geçiren bir doktorum. Zorumuz ne peki? İşçi bulamiyoz işçi. Yok artik, eskisi gibi gelmiyor gürcü. El mahkum topluyoruz iste. Doktor da olsan,savcı da olsan,profesör de olsan her Rizelinin edin olduğu tek yer çaylık. Çaycıyız biz. Ellerim narin demiş miydim?

Zorla evlenen bir çift düşünün. Birbirlerini sevip sevmedikleri bile belli değil...

Kapı açıldığında karşıma çıkan adamla gerildim. Uzun zaman olmuştu. Oldukça uzun. Ben yirmi yaşında olmuştum. O, yirmi beş. Seneler önce karşımda duran adamla, aynıydı. Sadece daha da, olgunlaşmış. Daha da devleşmiş. “Ahu..” diye mırıldandı tok bir sesle. 🦋 “Ahu!” Diye çıkışınca duraksadım. Gözlerini sıkıca yumarken, ısırdığı dudaklarıyla bir kaç küfürü yuttuğunu anlaybiliyordum. “Ben ne diyorum kızım?” “Abi-“ “Hay abini sikeyim!” Ağzım açık kaldı. “Muhabbet kuşu gibi sayıkladın. Abi de, abi.” ~~~

O gözlerini karanlığa açmıştı. Zerya Dinar`ın hayatı, bir gece, hiçbir şeyin aynı olamayacağı kadar değişmişti. Bir adam, canından vazgeçebileceği bir kardeşi, tüm aşiretin kaderini değiştirecek bir eyleme sürüklemişti: Mirza Dinar, Reşat Ağa`nın kızı Sare`yi kaçırmıştı. O an, Zerya`nın kalbi bir çığlık gibi atmış, hayallerinin temelleri sarsılmış, gözlerinde bir karanlık belirmişti. Bir daha hiçbir şey eski gibi olmayacaktı. Ve Ağa, tüm gücüne rağmen, içindeki bu karanlıkla boğuşmaya başlamıştı. Herkes ona güçlü, kararlı bir lider diyordu. Ama gerçekte, o bir boşlukta kaybolmuştu. Bir liderin maskesi, arkasındaki yalnızlığa ne kadar dayanabilirdi ki? Kız kardeşinin kaçışı, onurunun peşinden sürüklediği sorumluluklar, ailesinin gözünde birer yük haline gelmişti. En büyük korkusu, onurunun yitmesi değil, sahip olduğu her şeyin aslında ne kadar kırılgan olduğunun farkına varmasıydı. Evliliği, bir zorunluluktu, tıpkı taş duvarlardan örülmüş bir hapis gibi... Zerya`nın gözlerinde bir acı, bir kayıp vardı. Ama Ağa`nın kalbinde daha derin bir yara açılıyordu. O kaybolan özgürlük, onu daha da çok kıskandırıyor; her geçen gün, Zerya`nın cesurca aradığı özgürlüğü, Ağa`nın zorunluluklar içinde tutsaklığını fark etmesiyle birlikte, içindeki isyanı daha da büyütüyordu. Aşk, ruhun en yüksek melodisi... Ama nefret, onu keskin bir disonansa dönüştürüyordu. Bir yanda isyan, diğer yanda tutku... İçlerinde, birbirine karışan duygular, onları öylesine derinleştiriyordu ki, nereye gideceklerini, ne zaman patlayacaklarını kimse tahmin edemiyordu. Belki de bu, acı ve tutkudan başka bir şey değildi.

Hiç bir baba evlatlarindan bir şey gizlememeli. Ama benim annem ve babam...en yalancı insan olabilir mi?

Bakışları yerdeydi. O konuşmadı, ben de konuşmadım. Yağmurun altında öylece oturduk içimizden anlaşır gibi. Burnumu bir kez daha çekip dudaklarımı araladım. "Nereden buldun beni?" Bakışları yerdeki su birikintisinde iken yağmurun biraz azalmasıyla cebinden çıkardığı paketle ilgileniyordu. Paketin içinden bir dal çıkarıp, dudaklarına götürüp yakışını seyrettim. İçine çektiği dumanı yavaşça ağzından verirken beni şaşırtan o cümleyi söyledi. "Seni bulmam için kaybetmem gerek Açelya." Sigarasının külünü silkeledikten sonra bir duman daha çekti içine. Yutkunurken hareket eden adem elmasına takıldı gözlerim. Dumanı üflerken elini uzatıp yumruk yaptığım elimi açtı ve tırnaklarımı batırdığımı fark etmediğim avcumu yavaşça okşadı. Hafif kanayan avcumdaki acıyı almak ister gibi tırnak izlerimin üzerinden geçti parmağıyla. Benim kendimde fark edemediğim şeyi nasıl oluyor da fark edebiliyordu? Rüzgârın esmesiyle burnuma kokusu geldi. Daldığım düşüncelerden hızla çıkardı bu mayhoşluk beni. Tam ağzımı açıp söylediğinin ne anlama geldiğini soracakken bunu anlamış gibi bir şey dememe izin vermeden konuştu. "Ben göremediğin her yerdeyim."

Havin abisi yüzünden sevmediği bir adama berdel gider ancak bir yolunu bulup kaçar ve mardinin en büyük ağası Hazarın evine gider. Eve gizlice girdiğinde yarı çıplak bir şekilde Hazar ağayı görür. Hazar ağa ona ne yapacaktır? Arkadaşlar bu benim ilk berdel kitabım güçlü kadın karakter yazmayı sevdiğim için böyle bir hikaye yazmayı uygun gördüm. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

Avuçlarımı sıktım ardından adamın gözlerinin içine bakarak sıktığım yumruğu yüzüne indirdim. Tam çenesine denk gelmişti. Acıyan elimi arkama sakladım. Adam çenesini sıvazlıyarak gülümsedi. Hiçbirşey konuşmadan yanımdan uzaklaştı.. Elimi ovalayarak yerde olan çantamı koluma takıp arabaya bindim gazı köklüyerek yanından geçtim. -Bidahaki sefere yanından geçmeyeceğim onun yerine üstünden geçeceğim..

Karşımda, heybetli bir adam duruyordu. Öyle büyük, öyle cüsseliydi ki, varlığı bile içimde kasırgalar koparıyordu. Gölgesi bile insanın üzerine çökerdi. O heybet, onu dokunulmaz, ulaşılmaz biri haline getiriyordu. Ama en çok gözleri… Soğuktu. Donuktu. Canlı değildi sanki. Bir insan değilmiş gibiydi. Yaşayan bir ruhtu o. Bedenin içinde mahsur kalmış, duygularını yitirmiş, belki de yıllardır konuşmayan bir hayalet gibi. Gözleri bana bakmıyordu bile. Beni görmüyordu. Sanki ben değil, bir dağa bakıyordu. Dilsiz, hareketsiz, nefessiz bir dağ. Ve eğer nefes alacak olsaydı… Sanki dünya yerle bir olurdu. Üzerindeki siyah takım elbise, omuzlarına fazla dar gelmiş gibiydi. O kadar kasvetli ve hareketsizdi ki, sanki bu bedeni istemeden taşıyordu. Ne bir jest, ne bir mimik… Sadece duruyordu. Damarlarında kan yerine buz akıyormuş gibiydi. Benim üzerimdeki beyaz gelinlikse onun umurunda bile değildi. Bir saniye bile bakmamıştı. Ne giydiğim, nasıl göründüğüm, gözlerimdeki hüzün… Hiçbiri onun dünyasında bir yer tutmamıştı. İlk defa bir kadınla evleniyor gibi değildi. Belki de bu, onun için sadece bir imzaydı. Bir kağıt parçası. Bir anlaşma. Ve belki de sonuncusuydu. Ben de zaten evlenmeye hevesli değildim. İstememiştim. Kabul etmiştim sadece. Zorunda kaldığım bir karardı bu. Babamın “güçlü ortaklık” hayalleri uğruna kurban edilen bir gelecektim ben. O ise… O çok pasifti. Sessiz. Sürekli evden işe, işten eve giden biri gibi görünüyordu. Ne gülüyordu, ne kaşlarını çatıyordu. Tepkisizdi. Soğuk ve yıpranmış bir ruh gibiydi. Dayanamadım. “Bu gece hiç konuşmayacak mısın?” dedim, sesim hafif titriyordu. Baktı. Ama gözlerinde bir cevap yoktu. Dudakları oynamadı. “Dilini mi yuttun?” Yine suskunluk. Sessizlik çığlık gibi bağırıyordu aramızda. Sinirlerim geriliyordu. “Delirteceksin beni. Niye cevap vermiyorsun?” dedim, gözlerimin dolduğunu hissettim. Yine sadece baktı. Artık patlamak üzereydim. “Bak,” dedim, sesim yükseldi, “ben de bu evliliği istemedim! Sırf babam seninle ortak olsun diye evlendim! Benden bir beklentin olmasın!” Yine baktı. Yine sessizlik. Ve sonra… Ağır ağır başını çevirdi. Derin bir nefes aldı. Dudakları hafifçe aralandı. “Ben… senden bir şey istemiyorum,” dedi. Sesi yıllardır kullanılmamış gibi yorgundu. Kalın, ağır ama netti. Ne diyeceğimi bilemedim. Donup kaldım. “Sadece…” diye devam etti, bakışlarını yere çevirdi, “sadece… son yıllarımı huzurla geçirmek istiyorum.” Kalbim sıkıştı. İçimde bir şey koptu. O cümle, içimde yankılandı. Son yıllarımı mı? Ne demekti bu? Ölüyor muydu? Yoksa… çoktan içten içe ölmüş müydü? Bir adım attım, sesim titreyerek sordum: “Hasta mısın?” Cevap vermedi. Gözleri duvara kilitlenmişti. “Bir şey mi saklıyorsun benden? Neden böylesin? Neden bu kadar soğuksun?” Yavaşça bana döndü. Gözleri bu sefer doğrudan gözlerime kilitlendi. İlk defa, gerçekten beni görüyordu. “Çünkü artık içimde hiçbir şey kalmadı,” dedi. “Kayıplardan sonra insanın içinde konuşacak ne kalıyor biliyor musun? Ne sevgiye yer oluyor… ne nefrete. Sadece... sessizlik. Ve biraz da alışkanlık.” Donakaldım. Kalbim paramparça olmuştu. Elimle eteğimin ucunu sıkıca kavradım. Buz gibi olmuştu ellerim. “Ben… bilmek isterim,” dedim. “Eğer bir gün gerçekten gideceksen, bunu bilmek isterim.” Uzun bir sessizlik oldu. “Sana acı vermek istemiyorum,” dedi. “Bu yüzden konuşmuyorum.” “Acı zaten var,” dedim fısıltıyla. “Sen susarken de.”

17 yıl sonra gerçek ailesini bulan Adenin yaşadıkları...

Şahin "Daha küçük o abisi gibi okşardım saçını şimdi ise evlenecez ama mecburum hayatı kararır "

Yönünü kaybettiren, kendini bulduran kişi aynı kişi olabilir miydi? --- “PUSULA” Yönünü kaybedenlerin, yolu aşkla bulanların hikâyesi… Mayıs Alkım Belgin, sakin ve kontrollü hayatını geride bırakmak zorunda kalan bir psikolog. Sırlar, geçmişin karanlık dehlizlerinden çıkıp bir bir yüzeye vururken, en çok kaçtığı gerçekle yüzleşmek zorunda kalıyor: Kalbi. Ve Pars Sarper Akay… Güçlü, öfkeli, sarsıcı. Ringin acımasız dünyasında hayatta kalmaya alışmış, aktif bir boksör. Ama asıl savaşı, kalbinde, geçmişinde ve Alkım’ın gözlerinde veriyor. Birbirinden farklı iki hayat, tesadüf sandıkları bir karşılaşmada kesişiyor. Ve artık hiçbir şey aynı kalmıyor. Aşk, bir kılavuz olabilir mi? Pusulanı kalbine çevirmeye cesaretin var mı?

" istersen omzuma yaslanabilirsin ... ama sırt sırta veremeyiz artık seninle "

Scarlet altın üçlü ile yaşıt olan ilk defa büyücülük dünyasına gircek olan bir kızdır. Babası Sirius Black Azkabanda olduğu için ona vaftiz babası Lupin bakmaktadır. Bu hikayede Scarletın başına gelenleri okuyacaksınız 🤍

Asel alkol almak için geç saate dışarı çıkar fakat yolunu karıştırınca karşısına kötü adamlar çıkar. Tacize uğramak üzere olan genç kız acı içinde çırpınırken,Burak ve Doruk onu kurtarır ve o günden sonra her şey değişir...

Saklışehir`de düzen değişti. Çocukluğunu, dostu zannettiği en büyük düşmanının yanında geçiren ve kaybolan ablasını arayan Arven Ezfer Yetkin`in intikam yemini, en büyük imtihanı olacak. 12 yıl boyunca yürüdüğü zorlu yolda ruhunda iz bırakmış travmalarla yüzleştiğinde ise karşısında hiç kimse duramayacak. Arven ve Pusat`ın yok olma, yanma, yakma, var olma ve intikam ateşinin her satırda harlanan hikayesi. "Her hafta cuma günü saat 22.02`de yeni bölüm yayınlanmaktadır." 28.02.17 - 03.54 / SEMANUR BAL 10`a ithafen*

Sırlar geçmişinde ihanetinin en acısını sırtında taşıdı. Kalbinde taşıdı... Aklında taşıdı. "Sen bana yalan söyledin Çağrı! Sen benim canıma kıydın, ölüme terk ettin! Sen benim hayallerimdeki aşkı çaldın Çağrı! Sen benim kardeşimi vurdun, Mehtap`ı sen vurdun! Senin yüzünden bir hayata, bir cana kıydım ben! Ellerim kan içinde anlıyor musun, kan içinde! Senin yüzünden iki yıl boşuna hapis yattım. Bunun bedelini kim verecek Çağrı? Onca acının bedelini kim ödeyecek söylesene bana? Onca yalanın içinde tek doğrum vardı benim... Seni sevmek... Ben artık seni bile sevemiyorum... Sen bana ihanet ettin. Sen bana kıydın, intikam mı almak istiyorsun?" Dedi öfkeyle konuşurken. Yanında getirdiği silahı çıkarıp daha sonra Çağrı`ın titreyen eline ağır cezasıymış gibi bırakırken kendi kalbine doğru hizalarcasına nişan aldırttı. Çağrı eline koyulan silahı görür görmez kanı çekilmişe dönerken şaşkın ve acıyla yeşillere baktı. Yapma der gibi acıyla karışık hüzünle gözlerine yalvarırcasına baktı. Her şeyi hak ediyordu. Bu zamana kadar yaptığı kötülüğün bedelini şimdi çok ağır ödüyordu. Sevdiği kadın ödetiyordu... Hera, güçlü ve dik duruşuyla kalbine isabet edilen silahı kalbine daha çok bastırıp "İntikam öyle değil böyle alınır." kararlı gözlerle tetiği hiç korkmadan çekti. Etrafta yankılanan sesle anında buz gibi titredi Çağrı. Elindeki silahı ölü gibi tutuyordu, daha doğrusu tutamıyordu bile. Sevdiği kadının eli elinde olmasaydı eğer çoktan yeri boylamıştı. Hera tetiği çektiğinde öldüğünü sanmıştı ve korkarak ardından gözlerini sıkıca yummuştu. Gözlerini açmaya korkuyordu. Sevdiği kadını kanlar içerisinde görmeye cesareti yoktu.

Belki bir iyilik, bir çocuğun hayalleriydi. Uçan bir balonda yahut çamurdan yapılmış bir oyuncakta...