Herkesten uzaklaşmak isteyip balkonunda şarkı söyleyen Tanem Ezgi, insanlara daha çok yakınlaştığının farkında olsa da, her gün şarkılarını dinleyerek ona yaklaşan Barış`tan habersizdir. ↯↯↯ "Çok güzelsin Tanem. Gördüğüm en güzelsin. En güzel kız, en güzel insan ya da kalbi en güzel olan demiyorum. Sen en güzelsin. Hepsinin en güzeli." Yeşilleri yüzümde dolaşırken yutkunarak devam etti. "Ama bensiz güzelsin Tanem. Benimle olan, benimle ilgili olan hiçbir şey güzel olamaz ki..." Bakışlarında bariz bir üzüntü vardı. Bunları demeyi istemiyordu, benden ayrılmak istemiyordu ama kendini buna zorunlu tutuyordu. Ona, onun kötü olmadığını söyleyen olmamıştı. Ellerimi uzatıp iki yanına yorgunca düşmüş ellerini tuttum. Gözlerimi, içinde kaybolduğum ormanlarına sabitleyerek en yumuşak ses tonumla konuştum. "Ben güzelim, değil mi?" Başını salladı onaylarcasına. "Benim kalbim seninle, ruhum seninle, her şeyim seninle, Barış. Ben güzelsem, senin varlığından önce değildim. Beni güzel yapan sensin, senin bakışların, senin sözlerin. Seninle olan şeylerin güzel olmadığını düşünüyorsan eğer, içinde senin olduğun kalbim de kötüdür. Ben çirkinimdir." Hâlâ tereddütlü olduğunu görünce son kozumu oynadım. "Hâlâ kötü olduğun konusunda ısrarcıysan, bırak, kötü ol gitsin. Biz de beraber kötü oluruz. Çünkü bizim kötülüğümüz, iyiliklerden daha güvenilir." Bu sefer ellerindeki ellerimi o kavradı ve beni kendine çekerek sıkıca sarıldı. Kokumu derince soluduğunu hissederken duygulu, yoğun bir sesle fısıldadı. "Sessiz hayatıma ses olduğun için teşekkürler ederim. Bir Tanem..." ↯↯↯ Kitap kapağı-Ben Bütün hakları saklıdır!

"Peşindeyim alana kadar da bırakmam bu sefer." "Böyle bir şansın olduğunu kim söyledi sana Ateş Kane?" Serseri gülüşü yüzünde yayıldı. Sonra tekrar ciddileşti. "Şans mı, şansa ihtiyacım yok gözlerin hâlâ sadece bana bakarken parlıyor ufaklık ve o küçük kalbin hâlâ benim için hızlanıyor." İtalya`nın en büyük yer altı mafyası ve zaafı olan kadın.

Esin, 17 yaşında belayı çeken ve milyoner ve boksör bir kız acaba yine ne belalar çekecek. Eğlencesine yazılmıştır Gerçek hayatla alakası yoktur 💯

Bilinmeyennumara: kuaförde çalışıyorsun değil mi? Bilinmeyennumara: şey acaba desem ki benim şu uzayan saçları keser misin? Bilinmeyennumara: bilmiyorum kızların berberi nasıl oluyor ama bence kesebilirsin. Bilinmeyennumara: hem fazla kısaltırmayacağım. Sadece uçlarından alınsa yeter. Bilinmeyennumara: saç demişken hangi saç şeklinden hoşlanırsın. Kıvırcık mı yoksa düz mü? Bilinmeyennumara: kızlar kıvırcık saçlı çocukları seviyorlarmış. Yani arkadaşlarımın bu konuda çok tartışması var.

Şiddet gördüğü ailesini öldüren Nisa kendine takıntılı aşığı olan Agahı yolda görür ...

Sokakta bulduğu kedinin tasmasındaki numaraya yazar. Mahallesinde yaşayan ve senelerdir platonik olduğu, Hazar çıkar. Bu iki`linin ilk karşı karşıya kalması değildir fakat ilk adımlarıdır. Ya Hazar sıradan biri değilse? Keyifli okumalarr 𓍯𓂃˖°𓇼🌊⋆🐚

Gece: ölmek istiyorum Gece: aldatıldım beyefendi biliyormusun hemde en yakın arkadaşımla 0538: ? 0538: kimsiniz? Gece:efkarlı biri 0538: bütün deliler beni buluyor ya.

Şuradan başlayalım o halde. Ben Efsun mahallesinin bir köşesinde sıkışıp kalmış lakin o köşede kendi cennetini kuran mahalle fertlerinden sadece biriyim. Adı gibi etkileyici olan bu mahalle 21. yüzyılın alışagelmişliklerin dışında bir samimiyet ve komşuluk bağları barındırıyor. Mahalleye ilk taşındığında oluşan atmosfere dayanamayıp şoka giren insanlar olduğu haberleri doğrudur bu arada. Seksenlerden bu güne yıpranma ve aşınmalar olsa da insanlığını ve merhametini kaybetmeyen bu insanlar benim 18 senelik tek ailem olmuştu. 2005 yılında Kocakarı soğuklarının başladığı çetin geçen günlerden birinde çınar ağacının dibindeki bir kundakta ağlarken bulmuşlar beni. Ömrüm uzun olsun diye değil o soğukta donayım diye. Göbek bağımın düşme zahmetine bile katlanma gereği görmemişler. Şansım ise beni bu mahallede bulmuş. Beni bırakan biyolojik aileme rağmen bu insanlar beni şefkatleri ile ısıtmış, evlerine almak için birbirleriyle yarışmış adeta. Büyüklerim öyle anlatırdı daha doğrusu. Yarışın kazananı ise uzun zamandır çocukları olmayan anne ve babam olmuş. 28 senelik evlilikleri boyunca bir sürü tedavi deneyip sonuç alamamalarına rağmen nankörlük etmeyip vardır bir hayır diyerek Allah`a dua eden aileme emanet olarak verilmişim. Ha bir de üvey abim var. Temir... Evet yanlış okumadınız adı Temir. Mahallenin gencinden tut yaşlısına kadar hem korkulan hem de sevilen ismi. Benim için ise hayatımı hiç düşünmeden verebileceğim abim. Hikayemi/hikayemizi okumaya hazır mısın?

Ülkü arkadaş gurubuyla beraber Trabzona taşınırsa ne olur orada kimlerle karşılaşır. Boksör Baybars Börükan ve Cumhuriyet Savcısı Ülkü Yeltunç arasında okuyup görelim... (Her şey her zaman mutlu biter, hep kötü şeyler olmaz biraz mutluluk lazım)

ünlü boksöre sürekli her gün yaşadıklarını anlatırken beklemediği bir şekilde boksör ona mesaj atar.

Hafızamı hatırlamak için günlerdir çırpınıyordum. Kimdim ben, neredeydim? Neden bu eve hapistim ve neden ölüm kokan bu adam her günümü mahvedeceğine ant içmiş bir şekilde bana zarar vermekten çekinmiyordu? Ben ne yapmış olabilirdim? Ne yaşatmış olabilirdim? Kim olduğumu bile bilmiyordum. Neyin günahını ödüyorsun Vera? Sen gerçekten Vera mısın? Sen bu insanlara ne yapmış olabilirsin? Her gün acımadan bana eziyet çektiriyordu. Beni merak eden bir ailem olduğuna emindim ve de bir o kadar da güzel bir çevrem. Hepsi neredeydi? Neden hiçbiri bana ulaşamıyordu. Söylesene, sen nasıl bir adamsın? Karşımda duran ve öfke dolu bakışlarla beni iğrenircesine izleyen bu adam, arkamda duran aynaya bakışlarını çevirerek nefretini iliklerime kadar hissettirecek şekilde fısıldadı. "Bak şu aynaya, iğrenç ötesi haline tükürmek için her gün fırsat sunuyorum sana. Biliyorsun ki bu güce sahibim, daha doğrusu öğreneceksin. Sana acıyla öğreteceğim her şeyi. Söz veriyorum lağım faresi, ölümün benim kollarım arasında olacak. Ama önce bana yaşattığın her şeyin bedelini teker teker ödeyeceksin!"

Güven birkez kırıldığında eskisi gibi olmaz.Bunları düşünmemem gerekiyordu ama aklımdan atamıyordum.Yumruğum çatırtıyla kum torbasına çarptığında içimde biriken öfkenin birazını serbest bıraktım ama yetmeti.Hiçbir zaman yetmezdi.Ceketimi omzuma atıp dışarı çıktım.Tam köşeyi döndüğümde onu gördüm.Damarlarımda bir anlığına kan akışım durdu.Yıllar sonra aynı şehirde,aynı sokakta.....Şans mıydı,lanetmi

Bazen yaralar çok acıtmaz sanırsın, hani dersin ki canım yanmaz. Ama benim çok canım yanmıştı. Yaralar çabuk kabuk tutar derler, yalanmış! Benim yaram hâlâ çok kanıyordu.Ve ben bunu çok geç anlamıştım. Ailem sandığım insanlar ailem değilmiş, koskocaman bir yalanmış. Ben yıllarca bir sıcak yuvada değil de bir yalanın içinde büyümüşüm.Peki, bunları nasıl mı öğrendim? Biraz geriye gidelim o zaman.

Sakin bir hayatı olan bir ressamın Herkesin tanıdıgı ünlü bir booksör tanışıp aslında yurt dışında timi ile tetikçi ile şans eseri öğrenmesi.

Hiç sevgi görmemiş bir kız olan asu ailesinin gerçek olmadığını öğrenir kızımız reşit olmadığı için ailesiyle gider ve sonra neler olur beraber görücez Kitabıma göz atar mısınız

Sıkıntılarla yaşadığı ailesinin gerçek ailesi olmadığını öğrenen Menesa gerçek ailesiyle yaşamak ister...

Küçük hayatların Büyük hikâyesi

17.09.2014 kimisine göre öylesine bir tarihti, ama benim için intikam günüydü... Üniversitenin ilk gününde Çınar, Yavuz, Gökçe, Güneş, Duru çocukluğumuzda adını `Gizli alan` koyduğumuz yerde oturuyorduk. Elimizde biralarımız, sessize aldığımız telefonlarımız, gülüşmelerimizin yanı sıra kendini belli edene Ankara ayazı. Güzel bir gündü bizim için. Üniversitenin ilk günüydü. Her zaman olduğu gibi orada da ayrılmamıştık ve ayrılmayacaktık. En azından böyle düşünüyorduk. Taa ki gelen 3 el silah sesine kadar... Bundan sonra ne olacaktı?bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardı. Bu saatten sonra tüm hayatım değişecekti. Almam gereken bir intikam vardı, fakat bu intikamı almak için önümde Uzun Bir Yol olduğunu unutmamalıydım...

Acının, aşkın ve sırların dahil olduğu bir mahalle hikayesi.

Bu sefer çığlıklar dahada yükseldiğinde kaşlarım çatıldı. Kafese girmeden gölgesi düştü. Sonrasında heybetli beden ortaya çıktı. Boyu uzun, kara saçlı, kara gözlü oldukça heybetli bir adam kafesin içine girdi. Abimden uzundu ama abim de an az onun kadar iriydi. O abimin aksine tezahürat edenleri görmezden gelip gözlerini balkonlarda gezdirdi. Kara gözleri bizim balkonda durduğunda göz göze geldik. Sert yüzü bozuldu ve gülümsedi. Noir bana gülümsedi.

Bunca yıl herşeyin üzerinden gelmiş olan ve tek başına yaralarını sarmayı başarabilmiş olan dişikurt...

"Aşk peki?" Diye sordum aniden. Neden sordum bilmiyorum, beynimde başka düşünceler varken neden seçe seçe bu soruyu seçmiştim bilmiyordum. Ama öyle hissetmiştim, bu soru sorulması lazımmış gibi gelmişti. "Aşk neden güzel?" Dedim sorumu daha da net hale getirerek. Bu sorunun karşısında acı kahveler bocalamıştı. Sanırım bu soruyu sormamı beklemiyordu. Aslına bakarsan ben de bu soruyu sormayı beklemiyordum. "Bilmiyorum." Dedi kafasını iki yana sallayarak. "Daha önce aşkı tatmadım. O yüzden bu soruya cevap vermem zor." Ona bakmaya devam ettim. Dudaklarımı birbirine bastırıp konuşmak ve konuşmamak arasında kaldım. "Daha önce sevgilim olmasına rağmen ben de aşkı tarif edemem." Diyerek kararımı verdim ve konuşmaya başladım. "Ama bence gerçek aşk sınırlar ötesidir." "Nasıl yani?" Diye sordu beni bölerek. Omuz silktim. "Sınırlar ötesi işte. Sevmem dediğin kişiyi seversin, yapmam dediğini yaparsın. Belki bu dünyada en sevmediğin insan tipi, o kişi gelince en sevdiğin oluverir. Sözlerini çiğnersin onun uğruna, affedersin, kabullenirsin." Dudaklarımı ıslattım. "Bana göre gerçek aşk budur. Sınırlar ötesi." Dedim başımı eğdiğimi yeni fark ederek. Başımı eğdiğim yerden kaldırdığımda bana bakan acı kahveleri görmek beni şaşırttı. Ona ne zaman baksam hep bana bakıyor oluyordu. Ama bu sefer bakışlarında başka bir ifade vardı. Hayranlık. Evet gözlerinde gördüğüm duygu buydu. Hayranlık. Yüzünde minik bir tebessüm ile bana hayran hayran bakan kişi Gazel Sakman Umuralp`ti. Neden bana böyle bakıyordu bilmiyorum ama çok güzel bakıyordu. Kalbim hızlandı bu bakış karşısında. İliklerime kadar heyecan kapladı bedenimi, uzun süre sonra gerçekten ilk defa hissettiğim bir duyguydu bu. Bu heyecanımın karşılığı ise gülümsemeyle sonlandı. Ben bir günde iki kez Gazel`e gülümsemiştim. Bu benim için bir mucizeden ibaretti.

Ellerimde şifa bulmak isteyen cellat, sevdiğim adamın canına susamıştı. Ateş, alevlenmese de korları hala avuçlarımı yakıyordu. İçten içe yana kızıl haleleri dışarıdan izlemek, avucumu yakmasına izin vermek benim hatamdı. Korateş, 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 hatamdı.

İlk kitabım olduğu için bazı hatalar yapabilirim şimdiden kusura bakmayınn ve kitap hakkında bişey söyliyemem spoi olur iyi okumalar

Sen den bana kalan izler...