Karanlık ve aydınlığın, Gece ve gündüzün, Siyah ve beyazın, Ay ve güneşin hikayesi... ***** Bazı aşklar ay ve güneş gibidir... Birbirlerine aşık bir o kadar da uzaktır. Ay kendi gecesinde yalnız başına yaşarken mutludur. Fakat bir gün güneşi görür ve gözlerini ondan alamaz. Öyle sıcak, öyle ışıltılıdır ki; ay güneşe tutulur ama gel gör ki, ikisi de birlikte yaşayamaz. Çünkü ay geceye aittir, güneş ise gündüze. İmkansız olarak düşündüğümüz bu aşk aslında o kadar derindir ki, bu birlikteliğin senede iki defa yaşayacaklarını ve yalnızca bir saat süreceğini bildikleri halde ay güneşten vazgeçmez. Bir gün ay dayanamayıp, "bu aşkı bütün gezegen görecek. Benim sana nasıl yandığımı." der. Bu durumda ay karanlığa bürünür. Böylelikle Ay tutulması gerçekleşir ve herkes bu aşkın güzelliğine şahit olur.

Güzce Alkım başına geleceklerden habersiz amcasıyla sıradan bir hayatı olan normal bir kızdı. Ama Güze hiç ummadığı bir anda ve zamanda bir adam çıka gelecek ve Güzcenin hayatının merkezi olacaktı. Güzce bunu bilmeden yaşıyordu. Nerden bilebilirdi ki O adamın onun hayatını mahvede bileceğini Güzce çok yanlış ve korkulması gereken bir adamla karşılaşmıştı. Çünkü adamın girdiği her mekanda imi dahi duyulsa insanların eli ayağı titrerdi. Hele ki eğer o adamın düşmanıysan ölümden başka çare yoktu. Yaptıkları ölümden beterdi çünkü o adı gibi Ateşti ve yakıp yıkıp geçerdi. Güzce ise suydu: saf , temiz ve durgun. Bu iki zıt kutup birbirlerini bulduklarında taşlar birer birer bozulacaktı. Çünkü Ateş bir kıza aşık olursa işte o zaman o kıza yaklaşmak şöyle dursun göz ucuyla bile bakamazdı. Ve Ateş bir kıza bağlandıysa ipler koptu demekti. ama Güzcenin en korktuğu şey ise Ateşti.

"Biliyorsun huyum bu benim ölsem bile, acıdan ağlamam, gülerim, güldüm Aren, ben çok güldüm, ama fark etmedin" "Her türlü acı yaşattı bana belki en derin yaralarımı o açtı bana ama sonradan çok güzel kapattı belkide ondan vazgeçemedim ondan" "Neden gözlerime bakamıyordun gözlerime bakarak konuşsaydın ya" yutkundu ve konuşmaya başladı "gözlerine bakınca tekrar aşık oluyordum sana Lalin sana aşık olunca nasıl intikam alabilecektimki..." İntikam için Düşmanının nişanlısını kaçırıp ona işkence ettikten sonra pişman olup Aşık olan bir Aren soylu🔥

Murat, genç yaşta askere katılmış ve savaşın acı yüzüyle tanışmıştır. Bir gün, büyük bir çatışma sırasında görev arkadaşlarından Elif adında bir hemşireyle tanışır. Elif, savaşın tam ortasında yaralı askerleri tedavi etmek için cephedeki hastaneye gönüllü olarak gitmiştir. Gözlerindeki cesaret ve insanlara olan sevgisi, Murat’ı derinden etkiler. İkisi de savaşın kasvetli havasında bir teselli arayışındadır. Murat, savaşın içinde her an ölümle burun buruna gelirken, Elif’in naif ama güçlü duruşu ona huzur verir. Aralarındaki bağ, her geçen gün daha da derinleşir. Ancak, görev sırasında Murat, Elif’i korumak zorunda olduğunu hisseder. Herkesin hayatı bir tehlike altındayken, bir yanda da ona olan duyguları gitgide büyür. Bir süre sonra, büyük bir operasyona katılmak üzere cepheye gönderilir ve Elif’i geride bırakır. Aralarındaki duygusal bağ, mesafeye rağmen hızla güçlenir. Murat, Elif’e olan duygularının savaşın acımasız yüzüyle çeliştiğini, ona zarar vermekten korktuğunu fark eder. Elif ise, Murat’a her zaman güvenmiş, ona olan sevgisiyle savaşın korkunç gerçeklerinden biraz olsun kaçabilmiştir. Savaş sona ermeden önce, Murat son bir göreve çıkar. Ancak bu görev, ona Elif’e olan duygularını bir kez daha test ettirir. Aralarındaki ilişki, ikisinin de hayatta kalma mücadelesini verdiği bir ortamda nasıl var olabilecektir? Aşkları, savaşın içinde yok olmadan hayatta kalabilecek midir?

Her insan göründüğü gibi değildir ve ne yaşadığını bilemeyiz.

"Asel, seni seviyorum," dedi Caner, sesi kesik kesik ve güçlükle. "Sakın böyle konuşma," diye karşılık verdim, gözyaşlarım hıçkırıklarıma karışıyordu. Hayatımın en değerli varlığı, ailem, ruhum, elimden kayıp gidiyordu. Ona ulaşmaya çalıştıkça daha da uzaklaşıyordu. "Şarkımız..." diye fısıldadı, "şarkımızı yaşıyoruz..." Sözleri yüreğime saplanırken dudaklarında zayıf bir gülümseme belirdi. Onu izlemek, her nefesinde içimde derin yaralar açıyordu. Son bir güçle, yanımızdaki Ata`ya bakıp, "Sana emanet," dedi. "Sevdiğim sana emanet." O an, aramızdaki sessizlik bile kelimeler kadar ağırdı. Gözyaşlarım durmaksızın akarken, Caner elimden kayıp gidiyordu.

Eskiden dost olup babalarının işleri yüzünden düşman olan Miran ve Mirayın bu düşmanlığı bitirmek için yaptıkları evlilik

-Aşk tesadüfmüdür? Yada aşkta tesadüf lere yer varmıdır? Telif hakkı : -Kitabım bizzat benim tarafımdan yazılmıştır. -izinsiz paylaşım hakkı yoktur. -herhangi bi çalıntı dırumunda gerekli yerlere başvuru yaparım. -hertürlü eleştiriye açıgım (ama saygı çerçevesinde)

Ben Beatrix, yetimhaneye düştüğümde henüz yedi yaşındaydım. İnsanların beni sevmesi için mükemmel ve daha az korkutucu olmam gerektiğini öğrendiğimde de yedi. Büyücülerin beni sevmesi ve kabullenmesi için daha yetenekli olmam gerektiğini öğrendiğimde ise on iki yaşındaydım.

``Benim zehrim damarlarımdaki kandır,zehri çok yanlış yerde arıyorsun`` ``Bunu zaman gösterecek..``

- Sen bir hırsızsın eğer farkındaysan ? -Yani ne olmuş? -Sana güvenemem . Sende bana çünkü seni polise ihbar edebilirim . -Varmı başka bir şey? -Sana bir sürü şey sayabilirim . -Tamam sonra say ve rolünü oyna . -Tanrım sen bana sabır ver .

Karaca ve Bora; gençlik yıllarının tozunu çoktan attırmış, bir plazada çalışan iki beyaz yakalıdır. 30`lu yaşlarının ortasına gelen bu iki yetişkin çevresinden devamlı olarak "Ne zaman evleneceksin?" "Evlenmeyi düşünmüyor musun?" gibi sorular almaktadır. Evlenmeyi aklından bile geçirmeyen bu iki yetişkin, bir proje için aynı takımda Uzman Mühendisler olarak görevlendirilince aralarında kimsenin anlamadığı bir rekabet gelişir. İki yetişkinin derdi proje mi yoksa geçmişten gelen duygular mı? İşte onu zaman gösterecekti. Karaca IŞIK x Bora Han ÇELİK

Trabzon`un iki büyük ailesi Kurt ve Göksu aileleri birbirine düşman iki ailedir. Düşman olsalar bile birbiri ile çatışması olmayan bu ailenin ateşini Aslan Kurt ve Zeynep Göksu`nun İstanbul`a kaçması ile harlanır. İki gencin kaçtığını öğrenen aileler onları bulup töreleri gereği cezalandırmayı hedefler. Uzun uğraşlar sonucu gençleri Göksu ailesi bulur ve köşklerine geri getirir. Gençleri cezanlandırmaktan son anda vazgeçen Göksuların planını Kurt ailesinin köşkü basması bozar. İki genci ayırmak isteyince Kurt ailesi iki genç buna dayanamaz ve beraber intihar ederler. Ve iki aile öncekinden daha büyük bir düşmanlık beslerler. İki sevdalının cenazesi ise vasiyetleri üzerine aşk ağacının altına gömülür. Yıllar yılları kovalar ve bu iki gencin kardeşleri büyür. Vuslat Göksu 28 yaşında bir savcı, Tahir Yusuf Kurt ise bir askerdir. Kader bağlarını örer ve bu ikili sevda ile bağlanır. "Aşk senin kalbinde yeşerdikçe güzel Vuslat" T.Y.K

Annesini tanımayan ve babası tarafından beş yaşında terk edilen yetimhanede büyüyen Gaye Aksel`in 18 yaşında gerçek anlamda hikayesi başlamıştır. Varis olmanın zorluklarıyla beraber gerçek sevgiyle de yüzleşir. Aynı zamanda hayatının acımasız gerçekleri tam karşısındadır Bir mafya kurgusu...

Derin bir nefes al, kılıcını çek ve savaş. Ben Lavinya Arslan, anlamı Ölüm Çiçeği, hayattaki tek amacım ailemin intikamını alabilmek. Bu diyarda olmayan adaleti sağlayabilmek. ~Lavinya Arslan Bir kız düşünün daha doğmadan herkesin öldürmek istediği biri. Lanetli bir bebek... Kraliyet onları yakalamak için elinden gelen her şeyi yapar ama bilmedikleri bir şey vardır. Lanetli bebeğin babası gizli bir büyücüdür ve ailesini alıp başka bir diyara kaçar. Kraliyetin küçük çocuğu Poyraz Arden Ulu `nun büyümesinin ise tek bir sebebi vardır. Kalbi almak... Arden kabini mi dinleyecek yoksa aklını mı? Belki de hiçbirini. "Onu sevdiğimi haykırmak istedim sadece istemekle de kaldım..." ~Poyraz Arden Ulu

Zili çaldığımda kapının açılmasını bekledim. Kapı açıldığında Asil oldukça şaşkındı, beklemiyordu ona gelmemi. Senin benden başka gidecek yerin yok. Bunu o aklına kazıyacaksın. Benden başka hiçbir yere gidemeyeceksin. “Alin?” Çantamı ilk defa önemsemeyip kenara attığımda aramızdaki mesafeyi kapatmak için ona ilerledim. Parmak ucumda yükseldiğimde olabildiğince onu kendime çekip öptüm. Karşılık verip vermemesi beni ilgilendirmiyordu. Eğer ondan başka gidecek yerim yoksa, o yeri bana kendisi verecekti. Dudağını benden ayırdığında durmadı. “Gitmek için geldiysen, bu sefer izin vermeyeceğim.” “Gitmek için gelmedim.” dedim kesik kesik alabildiğim nefesle. “Yerini bileceksin bundan sonra.” Yutkundum. “Benim karımsan bu eve geleceksin. Burada yaşayacaksın.” Elini sertçe kapıya koyduğunda tekrar üstüme eğildi. “Gerekirse benimle uyuyacaksın.” Birbirimizi sevmeden bu mümkün müydü?

Çocukluktan beri birbirlerine deli gibi aşık olan Gökçe ile Ali. Ailelerinin düşmanlığı yüzünden asla bir araya gelemezler. Bir töre yüzünden onca yılık aşklarından olurlar 💔

Mardin de ögretmen olan nazlı, mardinin en büyük aşiretlerinden biri olan miran ile ablasının büyük sırrı için görücü usulü evlenmeyi kabul eder. Ve beklenmedik şeyler olacaktır.

"Sen" dedi her zamanki kibirli bakışlarıyla "Pamuk şeker gibi tatlısın" Beklemediğim iltifat beni şaşkınca duraksattı, başımı hafifçe kaldırarak koyu irislerine baktım. "Tatlıdan nefret ederim." Diye devam etti yeni çıkmaya başlamış sakalların bulunduğu çenesini sıvazlarken. Hafifçe eğdiği başıyla koyu hareleri gözlerimin içini buldu. "Basit bir şekerden ve havadan ibaret olan pamuk şekerlerdense" gözlerini bile kırpmadan baktı. "Hiç haz etmem." Yüzüm istemsizce buruşturdum kısacık bir an. Burnumu havaya kaldırırken "Dikkat et" dedim. "O pamuk şeker bağımlılık yapmasın bir gün." "Hasmımın kızı." Diye alayla konuştu. Rahat ifadesi yüzündeki varlığını koruyor, gözleri kendinden emin bir şekilde parlıyordu. "Böyle hayallere kapılma, dışı süslü içi boş bir bebeksin." Not: Bölümlerin yarısı hazır, bitirmeye yakın paylaşacağım.

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.